Αλευρωμένοι κομπάρσοι με χιτώνες και πέδιλα στην Ακρόπολη-Bollywood. Ινδοί πλούσιοι λέγεται ότι πλήρωσαν διχίλιαρο έκαστος (εγράφη ότι ήσαν καμιά διακοσαριά και μπήκαν από την έξοδο) γι’ αυτό το ταμπλό βιβάν, που υποκρούεται από παιάνες, ίσως και διασκευές του «Καρδιά μου καημένη» και θρήνων της Ναργκίς, όλα παιγμένα μπριόζικα από τα χάλκινα της μπιγκ μπαντ που βρέθηκε στον Βράχο.
Τι ομορφιές, τι γούστα… Ολογραφική, 3-D ανάπτυξη! Αν μάλιστα αληθεύει ότι το όλο ιβέντ επιτελέσθηκε χωρίς να γνωρίζει τίποτε το αρμόδιο υπουργείο τσιμεντοκονίας, αναβατορίων και εκτουρισμού, και κυρίως χωρίς άδειες και έσοδα (ποιος άραγε τσάκωσε τα διχίλιαρα;), τότε η συμβολική αξία πολλαπλασιάζεται.
Επιτέλους ο Βράχος απομαγεύεται, αποκρατικοποιείται, και αποδίδεται γυμνός, ιδιώτης και κερδώος στους εντρεπρενέρ. Μια ζεστή αγκαλιά, ιδανικό venue για ποικίλα ιβέντ και γκαλά, έτοιμο για χορηγίες, κοκτέιλ, catwalks, DJs, brunch, πανέτοιμος για ΣΔΙΤ και franchise, είναι έτοιμο ήδη το νομοσχέδιο για μετατροπή του Βράχου σε ΝΠΔΔ, με διορισμένη διοίκηση αρίστων του Lamoya University, χωρίς τις αλυσίδες του Δημοσίου, χωρίς ΕΔΕ, χωρίς μίζερους αρχαιολόγους, χωρίς οχληρές ερωτήσεις στη Βουλή.
Επιτέλους, απομάγευση!
Τι έλεγαν παλιότερα
Στο όχι μακρινό παρελθόν, ας πούμε στον 20ό αιώνα, διάφοροι αλαφροΐσκιωτοι ρομαντικοί προσπάθησαν με τον τρόπο τους να οικειοποιηθούν την Ακρόπολη, να επιβάλουν τις ερμηνείες τους· λιποθυμούσαν στον Βράχο, είχαν οράματα, έκλαιγαν, εμπνέονταν, έγραφαν για την εμπειρία και ξανάγραφαν και υμνούσαν… Ανεδαφικοί ποιητές, αντιεμπορικοί φιλόσοφοι, Εβραίοι ψυχαναλυτές και αριστερούληδες συγγραφείς είχαν την ιδεολογική ηγεμονία και επέβαλλαν σιδηρά τη μαγεία και τους δικούς τους συμβολισμούς.
Το 1904 ήλθε στην Αθήνα ο Σίγκμουντ Φρόιντ με τον αδελφό του Αλέξανδρο. Ανέβηκε στον Βράχο κι ένιωσε σοκ, μια τραυματική εμπειρία, σαν να πρόδιδε τον πατέρα του: ο γιος έβλεπε την Ακρόπολη και υπερέβαινε τον πατέρα-Μωυσή. Την εμπειρία του Βράχου σκεφτόταν επί τριάντα χρόνια. Την ανακάλεσε και την ερμήνευσε το 1934, εν είδει επιστολής προς τον Ρομέν Ρολάν, στο δοκίμιό του «Μια διαταραχή της μνήμης στην Ακρόπολη».
Το 1959, ο πρώην τροτσκιστής Αντρέ Μαλρό, υπουργός Πολιτισμού του Ντε Γκολ έως το ‘68, εξεφώνησε ομιλία στην Πνύκα: «Για τον κόσμο η κυρίαρχη Ελλάδα είναι πάντοτε η ρεμβαστική Αθηνά, ακουμπισμένη επάνω στο δόρυ της…».
Το 1962, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ ριγούσε καθώς έψαυε τα θεμέλια της φιλοσοφίας του, στη Δήλο, στους Δελφούς, στην Ολυμπία, και βέβαια στην Ακρόπολη. Στο βιβλίο-καρπό του ταξιδιού «Διαμονές – Το ταξίδι στην Ελλάδα», θα σημειώσει: «Καμιά αρχαιολογική περιγραφή και ιστορική και λογική εξήγηση δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τη σιωπηλή ανάδυση αυτού του πλησιάσματος που έρχεται από μακριά».
Πιο πρόσφατα ο Ντον ΝτεΛίλο, επί τριετία κάτοικος Κολωνακίου, το 1979-82 (υπότροφος Γκούγκενχαϊμ, ίσως και σε μυστική πολιτική αποστολή), αρχίζει προυστικά το μυθιστόρημά του «Ονόματα»: «Για πολύ καιρό κρατήθηκα μακριά από την Ακρόπολη». Εντέλει την επισκέπτεται, μιλά για τον «σοβαρό, σιωπηλό βράχο» και την «ανοργάνωτη, βουερή» Αθήνα.
Το 1974 διαβάζουμε τις «Εξι νύχτες στην Ακρόπολη», το μόνο μυθιστόρημα του Γιώργου Σεφέρη, εκδομένο μετά τον θάνατό του. Μια παρέα νέων του Μεσοπολέμου περνά έξι διαδοχικές πανσελήνους στην Ακρόπολη, σαν μυητήριο πέρασμα. Ο νεαρός ποιητής Στράτης, περσόνα του συγγραφέα, πρωταγωνιστεί. Συνομιλεί με τη Μαριγώ:
«- Εσείς γράφετε, νομίζω, τι γράφετε;
- Θα ήθελα να γράψω ποιήματα και δοκίμια, είπε σιγά σα να του είχαν φερθεί αδιάκριτα.
- Μα ποιος ασχολείται με ποιήματα, τώρα. Τη θέση της ποίησης την έχει πάρει το μυθιστόρημα. Αυτό δεν το δοκιμάσατε;
- Το δοκίμασα, αλλά νομίζω πως δεν ξέρω να διηγηθώ. Ακόμα χειρότερο, δεν μπορώ να περιγράψω».
Μα τι να μας πουν πια ο Σεφέρης, ο Μαλρό, ο Φρόιντ, ο Χάιντεγκερ και ο ΝτεΛίλο για την Ακρόπολη; Οι αρχαιότητες είναι μπέλα βίστες, καλλιθέες τερψιθέες, που κόβουν εισιτήρια, ή αυτονόητες στέρνες για δημοκοπία και αρχαιοπολιτική, κι αν δεν κόβουν εισιτήρια τις τεμαχίζουμε, για να βγουν οι μίζες της εργολαβίας.
Η Ακρόπολη-Bollywood με τους αλευρωμένους είναι η πιο ζωντανή απεικόνιση της Ελλάδας σήμερα: μια κακομοίρα, συφοριασμένη υπερήλιξ που επαιτεί και ξιπάζεται. Με δέκα εκατομμύρια μαραζωμένους νεοπληβείους υποτακτικούς, εμάς, και μια διοικούσα τάξη άξεστη και χυδαία, μια λουμπενελίτ που πλιατσικολογεί επί ερειπίων, αρχαιολογικών κοινωνικών φαντασιακών.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας