Πώς το ’χε πει, ρε παιδιά, ο Ανδρέας Λοβέρδος για τους υπερηλίκους Ελληνες και Ελληνίδες, σε μια συζήτηση για το Ασφαλιστικό; Α, ναι: «Και δεν πεθαίνουν κιόλας, βρε παιδί μου...» Ε, λοιπόν, αυτό ακριβώς συμβαίνει και με την Αλλοπάρ, την αγαπημένη μου σκύλα, που το 2008 βρήκα μισοπεθαμένη στο δρόμο. Ηταν ένα βροχερό φθινοπωρινό απόγευμα όταν την είδα, την πήγα στο γιατρό και την έσωσε. Και από τότε, επί 14 χρόνια, μου πρήζει το συκώτι.
Η Αλλοπάρ, κατά τους υπολογισμούς μου, πρέπει να είναι 16, ίσως 17 – γιατί όχι και 18 χρόνων; Τη βρήκα ενήλικη και στειρωμένη, σε πλήρη σωματική ανάπτυξη. Κανονικά, οι σκύλοι που καταφέρνουν να φτάσουν σε αυτές τις προχωρημένες ηλικίες αρχίζουν το φλερτ με τον δικό τους Αγιο Πέτρο. Συνεπής με αυτή την κανονικότητα, όταν η Αλλοπάρ καβατζάρισε τα 14, πήρε την κάτω βόλτα: πρώτα έχασε σε μεγάλο ποσοστό την ακοή της, ακολούθησε η όραση, μειώθηκε η όρεξή της για φαΐ και βόλτα. Την πήγα στον γιατρό, του τα είπα και η συμβουλή του ήταν «να αρχίσετε να συμφιλιώνεστε με την ιδέα ότι κάποια μέρα, όπου να ’ναι, θα τη χάσετε...».
Αλλά η Αλλοπάρ είχε άλλη άποψη: όχι μόνο δεν «έφυγε» –αν και είχα συμφιλιωθεί απολύτως με την ιδέα– αλλά έκανε μια εντυπωσιακή ανατροπή. Πρώτον, ξαναβρήκε την όρεξή της (τρώει πια σαν Γαργαντούας), τρέχει και κυνηγιέται σαν έφηβη με τον Ταρζανάκο μας στον κήπο και –αν είστε χριστιανοί!– μόλις με δει να ανοίγω την καγκελόπορτα έχοντας δεμένο στο λουρί τον Ταρζάν, πετάγεται έξω στον δρόμο σαν τη Ρωμιοσύνη (να τη, να τη πετιέται!). Κι αυτό δεν είναι τίποτα: σε όλη τη διάρκεια της βόλτας τρέχει, μάλλον καλπάζει σαν τρελή, σαν καθαρόαιμο άτι σε ιπποδρομία. Την είδε μια γειτόνισσα να περνάει δίπλα της σαν σίφουνας και με ρώτησε αν πήρα καινούργιο σκυλάκι. Της απάντησα «όχι, είναι η Αλλοπάρ» και σταυροκοπήθηκε: «Ακόμα ζει; Νόμιζα ότι είχε φύγει...» Την καθησύχασα: «Αυτή θα μας θάψει όλους...»
Κυρίες και κύριοι, αρχίζω να συμφιλιώνομαι με μια άλλη ιδέα: ότι η Αλλοπάρ δεν θα πεθάνει ποτέ. Εκτός από όλα τα προηγούμενα, έχει κουτσαθεί, έχει ακράτεια και άνοια. Αλλά δεν καταλαβαίνει τίποτα. Προφανώς έχει βάλει στόχο να ξεπεράσει τον Αργο, του Οδυσσέα, που πέθανε στα είκοσί του. Κι εμένα δεν με σκέφτεται κανείς, κύριε Λοβέρδο μας...
● Κυρίες και κύριοι, μην ακούτε τι λέω καμιά φορά πάνω στην απελπισία μου, μαζεύοντας τα κακά της και σφουγγαρίζοντας τα τσίσα της, ή ψάχνοντάς την, στο τέλος της βόλτας, καθώς λόγω άνοιας χάνεται και δεν βρίσκει το δρόμο της επιστροφής. Την Αλλοπάρ την αγαπάω και κάθε μέρα τη «φτύνω» μη μου πάθει τίποτα. Μακάρι να σπάσει το ρεκόρ μακροζωίας της αγέλης μας, που έχουν οι αξέχαστοι Λου, η Πινέζα και ο τρισάθλιος Μένιος, με 17 χρόνια!
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας