Λάζαρος

Το Σάββατο γιορτάζουμε την Ανάσταση του Λάζαρου. Το όνομά του είναι εξελληνισμένος τύπος του εβραϊκού ονόματος Ελεάζαρ, που σημαίνει «ο Θεός έχει βοηθήσει». Και πράγματι βοήθησε, ώστε ο Λάζαρος, ο επονομαζόμενος και Δίκαιος ή Τετραήμερος, να ξαναζήσει.

Ο Λάζαρος ζούσε στη Βηθανία. Ηταν φίλος του Ιησού, τον οποίο είχε φιλοξενήσει πολλές φορές. Λίγες μέρες πριν αρχίσουν τα Πάθη, ο Λάζαρος αρρώστησε – ήταν τότε τριαντάρης. Αμέσως, οι αδελφές του, η Μάρθα και η Μαρία, ειδοποίησαν τον Ιησού, που βρισκόταν στη Γαλιλαία, να σπεύσει να επισκεφθεί τον φίλο του για να τον προλάβει ζωντανό. Ομως ο Ιησούς, όπως λέει η παράδοση, καθυστέρησε σκόπιμα να πάει, μέχρι να πεθάνει ο Λάζαρος!

Οταν τελικά έφτασε στο σπίτι του φίλου του, ο Ιησούς παρηγόρησε πρώτα τη Μάρθα και τη Μαρία και μετά ζήτησε από τις δυο αδελφές να τον πάνε στον τάφο του Λάζαρου, που ήταν ήδη τέσσερις μέρες πεθαμένος. Ο Χριστός διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα, προσευχήθηκε στον Θεό και μετά με δυνατή φωνή πρόφερε κάποια από τα πιο γνωστά λόγια του Ευαγγελίου: «Λάζαρε, δεύρο έξω!»

Πράγματι, ο Λάζαρος σηκώθηκε από τον τάφο του, ανεστήθη εκ νεκρών και βγήκε έξω στο φως, κερδίζοντας μια δεύτερη ζωή. Του έλυσαν τα σάβανα και ο Ιησούς του είπε να πάει τώρα σπίτι του. Ασφαλώς το θαύμα συντάραξε την κοινωνία της εποχής. Πολλοί πίστεψαν στον Ιησού, αλλά υπήρξαν και άλλου είδους αντιδράσεις, αρνητικές, από τους Αρχιερείς των Ιουδαίων, καθώς επιβεβαιώθηκε η θεϊκή υπόσταση ή η θαυματουργική δύναμη του Ιησού. Οπότε, ο καημένος ο Λάζαρος αναγκάστηκε να την κοπανήσει από το σπίτι και τον τόπο του για να γλιτώσει τη δεύτερη ζωή του.

Ενώ λοιπόν όλοι έπεφταν και προσκυνούσαν τον Κύριο της ζωής και του θανάτου, ο Λάζαρος κατέληξε κυνηγημένος στην Κύπρο, όπου χειροτονήθηκε επίσκοπος Κιτίου. Εκεί, ο Λάζαρος ο Τετραήμερος, όπως τον έλεγαν, γιατί είχε μείνει τέσσερις μέρες στον Κάτω Κόσμο, θα ζήσει άλλα τριάντα χρόνια, και θα πεθάνει εξηντάρης, το 63 μ.Χ.

Ο Λάζαρος πέρασε την τριακονταετία της δεύτερης ζωής του σε μαύρη δυστυχία. Δεν γέλασε ποτέ, εκτός από μία φορά μόνο, όταν είδε κάποιον να κλέβει ένα πήλινο αγγείο. Τότε, ο συνέχεια μουτρωμένος και σκυθρωπός επίσκοπος Κιτίου χαμογέλασε, για πρώτη και τελευταία φορά, και είπε: «το ένα χώμα κλέβει το άλλο»...

Αυτό που κατάφερε ο Ιησούς, ανασταίνοντας εκ νεκρών έναν άνθρωπο για να αποδείξει πως μπορεί να το κάνει, ήταν να τον καταδικάσει να είναι δυστυχισμένος για ολόκληρη τη δεύτερη ζωή που του χάρισε, χωρίς ο Διδάσκαλος να αναλογιστεί τις συνέπειες των θαυματουργικών του πράξεων. Πράγματι, ο Λάζαρος ήταν ο μοναδικός άνθρωπος στην Ιστορία που πέθανε δυο φορές - αντί «Τετραήμερος», θα έπρεπε να τον πούνε «Λάζαρος ο δισθανής», όπως είχε χαρακτηρίσει ο Ομηρος τους συντρόφους του Οδυσσέα, που είχαν κατέβει, ζωντανοί όντες, μαζί με τον πολύπαθο βασιλιά της Ιθάκης στον Αδη...

Αλίμονο στους Λάζαρους της Ιστορίας, στα εκτελεστικά όργανα, στους ανώνυμους στρατιώτες, στο κρέας για τα κανόνια, στους αναλώσιμους, σ’ αυτούς που ζουν και πεθαίνουν πρόθυμα, χωρίς αντάλλαγμα ή υστεροβουλία, γνωρίζοντας πως η θυσία τους θα πλουτίσει το βιογραφικό των Διασήμων, γνωρίζοντας πως η καύση τους θα φωτίσει περισσότερο την αύρα του Πρωτεργάτη, του Εμπνευστή, του Διδασκάλου, του Γκουρού, του Στρατηλάτη, του Θεού...