Ο Μοχάμεντ Ατάσι είναι σχεδόν 34 ετών. Τον συναντήσαμε στο πρόσφατο 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης όπου προβλήθηκε η ταινία του «Τα μάτια της Γάζας», για τους Παλαιστίνιους δημοσιογράφους που έμειναν στη χώρα και συνέχισαν να προσπαθούν να δείξουν τι πραγματικά συνέβαινε εκεί, με κάθε κόστος. Ακόμα και την ίδια τους τη ζωή. Ο Παλαιστίνιος σκηνοθέτης γεννήθηκε στη Συρία όπου σπούδασε πολιτικός μηχανικός. Ωστόσο άλλαξε κατεύθυνση και πέρασε σε σπουδές κινηματογράφου και τηλεόρασης στην Τουρκία, λόγω της έλλειψης εκπροσώπησης των συριακών ιστοριών στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, αλλά και της απόκρυψης της αλήθειας που έβλεπε να συμβαίνει επισταμένα από τα ΜΜΕ. «Αν και ήμουν εξαιρετικός στη δουλειά μου, μετά το πέρας και των δεύτερων σπουδών μου δεν με προσλάμβανε κανείς, γιατί ήμουν πολύ νέος», μας λέει ο Μοχάμεντ. «Ετσι άρχισα να κάνω διαφημιστικά βιντεάκια με το κινητό μου, για 2 δολάρια το κάθε ένα. Με αυτόν τον τρόπο, αλλά και σε ακόμη μία δουλειά που βρήκα, εργαζόμουν για τέσσερα χρόνια δίχως ούτε μία μέρα ρεπό ή άδεια. Ετσι κατάφερα να καταλάβουν τι δουλειά κάνω και κατέληξα, ευτυχώς, να συνεργάζομαι με το Al Jazeera σε πρότζεκτ όπως το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ.
»Ξέρετε, “Τα μάτια της Γάζας” έκαναν την παγκόσμια πρεμιέρα τους στη Θεσσαλονίκη και ευχαριστώ το φεστιβάλ γι’ αυτό, καθώς είναι τρομακτικά δύσκολο να δεχτούν στη Δύση να παίξουν τέτοια ντοκιμαντέρ. Γι’ αυτό και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω πως η ταινία “Καμία άλλη γη” πήρε Οσκαρ ντοκιμαντέρ! Είναι κάτι το υπέροχο αυτό που συνέβη, καθώς οι δυτικές αφηγήσεις που παρουσιάζονται από την πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης διαμορφώνονται από οικονομικά συμφέροντα, επηρεάζοντας τις αντιλήψεις για τη σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης υπέρ του Ισραήλ. Ουσιαστικά αποκρύπτουν την αλήθεια, αυτό κάνουν. Και μάλιστα εν γνώσει τους.
»Ποια είναι η αλήθεια; Περισσότεροι δημοσιογράφοι έχουν σκοτωθεί μέσα σε έναν χρόνο στον πόλεμο Ισραήλ-Γάζας από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη σύγκρουση, όπως αποδεικνύεται από τα στοιχεία της Επιτροπής Προστασίας Δημοσιογράφων, η οποία συλλέγει δεδομένα από το 1992 - το ξέρουμε αυτό; Το ντοκιμαντέρ μου εστιάζει σε αυτό το γεγονός και ακολουθεί τρεις Παλαιστίνιους δημοσιογράφους στη βόρεια Γάζα, οι οποίοι ρισκάρουν τη ζωή τους προσπαθώντας να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Ηταν απίστευτα δύσκολο, όχι μόνο εξαιτίας προφανών λόγων, όπως οι βομβαρδισμοί και οι σφαίρες που έρχονται από κάθε κατεύθυνση, αλλά και γιατί ακόμη και όταν κατέγραφαν την είδηση, δεν υπήρχε εύκολος τρόπος να τη μεταδώσουν. Αναγκάζονταν, και το δείχνω στην ταινία, να πηγαίνουν πολύ κοντά στα σύνορα με το Ισραήλ όπου υπήρχε ίντερνετ για να το καταφέρουν, και αυτό είχε τεράστιο κίνδυνο. Εγώ δεν μπορούσα να πάω εκεί - ήμασταν σε συνεχείς συνεννοήσεις για το πώς θα τραβήξουν τα πλάνα της ταινίας και ήταν πολύ δύσκολο μετά και το να μου τα στέλνουν και να φτιάχνω τον ήχο κ.λπ.
»Μιλώντας για τον ήχο στην ταινία (σ.σ.: ήταν απολύτως καθαρός, που σημαίνει πως ο σκηνοθέτης έκανε εξαιρετική δουλειά) έχω να σας πω ότι κάθε μέρα, όλη τη μέρα, εδώ και δύο χρόνια οι κάτοικοι της Γάζας ακούνε συνεχώς τον ήχο των drones που στέλνουν οι Ισραηλινοί. Είναι ακόμη μία μορφή βασανισμού - το φαντάζεστε να ακούτε αυτόν τον θόρυβο νύχτα και μέρα, επί δύο χρόνια;
»Η ταινία είναι ένα μήνυμα. Το ότι οι αίθουσες ήταν γεμάτες εδώ στη Θεσσαλονίκη σημαίνει πως ο κόσμος ήθελε να λάβει αυτό το μήνυμα... Το πρώτο μήνυμα είναι να δείξει πώς ζουν οι άνθρωποι στη Γάζα. Το δεύτερο είναι να δείξεις πώς ζουν οι δημοσιογράφοι εκεί, γιατί αυτοί είναι τα “μάτια της Γάζας”. Δεν καλύπτουν απλά τις ειδήσεις - παρηγορούν τον κόσμο. Δεν είναι δουλειά, είναι τρόπος ζωής μέσα στον πόλεμο. Μέσα σε έναν πλήρως αδικαιολόγητο πόλεμο.
»Γιατί ο πόλεμος δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτωβρίου του 2023, ξεκίνησε πολύ πιο πριν. Ο λόγος είναι ότι θέλουν να καταλάβουν τη γη, και οι άνθρωποι της Γάζας αρνούνται να την εγκαταλείψουν. Ο Τραμπ είπε ότι θα πάρει τους Παλαιστινίους της Γάζας και θα τους μεταφέρει αλλού, αλλά αυτοί δεν θέλουν να φύγουν. Είναι η πατρίδα τους. Εχουν δικαίωμα να αντισταθούν. Ακόμη και το χτύπημα της Χαμάς ήταν ένα χτύπημα απελπισίας. Αν δεν το έκαναν, ο ισραηλινός στρατός θα κατέστρεφε τα πάντα, και αυτός ήταν ο στόχος. Η Δύση δεν βλέπει την αλήθεια γιατί υπάρχει τεράστια προπαγάνδα και οικονομικά συμφέροντα. Το Ισραήλ δαπανά δισεκατομμύρια για να προωθήσει μια “καλή” εικόνα του στρατού του, ενώ ταυτόχρονα σκοτώνει ανθρώπους: κάνει βιντεάκια για το πόσο καλά περνούν στον στρατό, πόσο καλό κάνουν οι στρατιώτες. Την ίδια στιγμή έχουν χορηγούν τα McDonald’s, τα Starbucks, τα Carrefour. Με ρωτούν τι μπορεί να κάνει ο απλός πολίτης για τον πόλεμο. Ας μην αγοράζουμε από αυτές τις εταιρείες! Ας πιούμε από αλλού τον καφέ μας, ας φάμε από αλλού το χάμπουργκερ. Τόσο απλό είναι και πιστέψτε με, θα κάνει τεράστια διαφορά!».
«Εσύ θα συνεχίσεις να κάνεις αυτό που κάνεις, παρά τους κινδύνους;», τον ρωτάμε στο τέλος. «Φυσικά. Δεν πρόκειται να τα παρατήσω. Οχι, δεν είναι μάταιο. Το Ισραήλ δεν θα νικήσει. Γιατί; Γιατί εδώ και 70 χρόνια οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν εγκαταλείψει τη γη τους και δεν θα το κάνουν ποτέ. Οσο αυτοί συνεχίζουν, θα μας έχουν δίπλα τους», απαντά δίχως δεύτερη σκέψη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας