Δυο-τρεις μέρες πριν από τις χθεσινές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τα Τέμπη κλείναμε αυτές εδώ τις σελίδες που περιλαμβάνουν και το αφήγημα του Θανάση Συλιβού (του «Μετρονόμου») για τη συμπλήρωση, την περασμένη Δευτέρα, 24 Φεβρουαρίου, 50 χρόνων ακριβώς από την πρώτη μαζική δημόσια παρουσίαση –στο «Σπόρτιγκ»– του κορυφαίου έργου «Καπνισμένο Τσουκάλι» σε μουσική Χρήστου Λεοντή και ποίηση Γιάννη Ρίτσου, με ερμηνευτές τον Νίκο Ξυλούρη και την Τάνια Τσανακλίδου και τη συμμετοχή των νέων τότε τραγουδιστών Βασίλη Μπάρνη και Γιώργου Μεράντζα.
Δύο χρόνια νωρίτερα, ξημερώματα της 24ης Φεβρουαρίου και πάλι, ο Λεοντής είχε ερμηνεύσει μόνος σ’ ένα πιάνο τα τραγούδια που ακόμα ήταν σε διαδικασία δημιουργίας στην μπουάτ του Γιώργου Ζωγράφου στην Πλάκα. Λίγες ώρες πριν, είχε γίνει η φοιτητική κατάληψη της Νομικής, έξω από την οποία συγκεντρώθηκε πλήθος κόσμου που διαλύθηκε βιαίως από την αστυνομία. Κάποιοι, μαζί και ο Λεοντής, κυνηγημένοι έφτασαν στην Πλάκα κι εκεί εκείνος με την ένταση της βραδιάς έπαιξε στους μαζεμένους φοιτητές μια πρωτόλεια και συγκλονιστική ερμηνεία των πρώτων του μελοποιήσεων.
Αλλες εποχές, άλλα διακυβεύματα. Αλλά πάλι η ιστορία αυτή μ’ έκανε να ξαναψάξω επειγόντως τον δίσκο, να ξανακούσω τα τραγούδια, να ξαναδιαβάσω τα ποιήματα του Ρίτσου, που τα ’χε γράψει το 1948, εξόριστος στη Λήμνο. Ποιος ξέρει πώς λειτούργησε μέσα μου το αίτημα των δικών μας ημερών; Πάντως για πρώτη φορά πρόσεξα πως από τα 12 μελοποιημένα ποιήματα, τρία αναφέρονται σε τρένα. Το «Αυτοί που περιμένουν», όταν απαγγέλλει ο ποιητής «Τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα, δεν είναι μονάχα στα μητρώα των φυλακών,/ φυλάγονται στα αρχεία της ιστορίας,/ τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα, είναι οι πυκνές σιδηροδρομικές γραμμές,/ που διασχίζουν το μέλλον./ Κι η καρδιά μου εμένα, τίποτα πιότερο συντρόφια μου, ένα πήλινο μαυρισμένο τσουκάλι,/ που κάνει καλά τη δουλειά του». Το «Τούτες τις μέρες», που λέει «[...] Μέσα στις τσέπες του παλιού πανωφοριού τους/ έχουν μικρά τζάκια να ζεσταίνουν τα παιδιά/ Κάθονται στον πάγκο κι αχνίζουν/ απ’ τη βροχή και την απόσταση/ Η ανάσα τους είν’ ο καπνός ενός τρένου/ που πάει μακριά, πολύ μακριά/ Κουβεντιάζουν/ και τότε η ξεβαμμένη πόρτα της κάμαρας/ γίνεται σαν μητέρα που σταυρώνει τα χέρια της/ κι ακούει». Και το «Αυτά τα κόκκινα σημάδια»: «[...] Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν/ και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Εξω απ’ τα κάγκελα,/ είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου». Αλλά μήπως αυτή δεν είναι η μεγάλη ποίηση; Η δυνατότητα να μιλάει και στις μέρες σου.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας