Ως φωτογράφος μού αρέσει να προσεγγίζω τις ιστορίες των ανθρώπων φωτογραφίζοντάς τες. Την ιστορία του Γιασίν όμως την κατέγραψα ακούγοντάς την. Τον Γιασίν τον συνάντησα στην πλατεία Βικτωρίας όπου μοιράστηκε με πολύ πάθος και ειλικρίνεια την ιστορία του. Τα δικά του λόγια είναι αρκετά για να δώσουν τις εικόνες της αλήθειας του. Ο Γιασίν γράφει το βιβλίο του που θέλει να εκδώσει. Εύχομαι να βρει τον εκδότη που θα αντιληφθεί τη μοναδικότητα της δυνατής ψυχής του και τη σημαντικότητα να ακουστεί η φωνή του. Εδώ μοιράζομαι μαζί σας κάποια στοιχεία από την ιστορία του:
«Μέχρι τα 12 μου χρόνια ζούσα στο χωριό Ορουσγκάν, ένα ήρεμο αγόρι που η ζωή του περιστρεφόταν γύρω από την οικογένειά μου και τα ζώα μου, καθώς ήμουν βοσκός. Μου άρεσε αυτή η ζωή, καθώς ένιωθα γαλήνη και ασφάλεια. Ποτέ δεν είχα πάει σχολείο, γιατί για να φτάσω εκεί θα έπρεπε να περάσω μέσα από την περιοχή των Ταλιμπάν, κάτι που ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο. Οι Ταλιμπάν συχνά περνούσαν από το χωριό μας και σκότωναν παραδειγματικά ανθρώπους για να επιβάλουν την εξουσία τους. Ολοι γνώριζαν ότι οποιαδήποτε στιγμή θα μπορούσαν να έρθουν και να πάρουν όλα τα αγόρια από 10 έως 15 χρόνων.
Μια μέρα, ο πατέρας μου μού ανακοίνωσε ότι για να γλιτώσω από τους Ταλιμπάν, που ήταν θέμα χρόνου να έρθουν να με πάρουν, έπρεπε να φύγω από τη χώρα. Δεν ήθελα να φύγω· ένιωθα πολύ μικρός για να αποχωριστώ την οικογένειά μου και αγαπούσα τη ζωή μου στο χωριό. Ημουν ένα απλό αγόρι που δεν ήθελε περιπέτειες και ταξίδια, όμως δεν είχα επιλογή. Το ταξίδι μου έγινε με μια οικογένεια γνωστή των γονιών μου, με τελικό προορισμό το Ιράν. Οταν φτάσαμε εκεί, άρχισα να δουλεύω σε μια οικοδομή και να μένω σε ένα δωμάτιο με πολλούς άλλους εργάτες, υπό πολύ δύσκολες συνθήκες. Παρ’ όλο που αποδείχτηκα πολύ ικανός στη δουλειά και άρχισα να βγάζω όλο και περισσότερα χρήματα, παρέμενα ένας μετανάστης εργάτης χωρίς προοπτική για κάτι περισσότερο. Δίπλα από το δωμάτιο που έμενα, υπήρχε ένα σχολείο. Καθημερινά παρατηρούσα την αίθουσα, τον πίνακα, τους μαθητές. Βλέποντας για πρώτη φορά σχολείο, μου γεννήθηκε η επιθυμία να βρεθώ μέσα σε μια τάξη με καθαρά ρούχα.
Αυτή η επιθυμία με οδήγησε στο ταξίδι μου για την Ευρώπη. Το όνειρό μου να μπω σε μια σχολική αίθουσα μου έδωσε τη δύναμη που χρειαζόμουν για να οργανώσω το ταξίδι μου προς την Ελλάδα. Η οικογένειά μου ήταν εντελώς αντίθετη με αυτήν την επιθυμία μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή τούς έστελνα τα χρήματα που έβγαζα από τη δουλειά μου. Αυτό σταμάτησα να το κάνω και ξεκίνησα δεύτερη δουλειά ώστε να μαζέψω όσο πιο γρήγορα μπορούσα τα χρήματα για το ταξίδι.
Μια μέρα ένιωσα έτοιμος και ξεκίνησα το ταξίδι μου. Πήγα στα σύνορα με την Τουρκία, βρήκα έναν διακινητή και ακολούθησα τη δύσκολη πορεία προς την Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού επέζησα από τα πυρά των Τούρκων αστυνομικών. Τελικά, έφτασα στη Σμύρνη, όπου αντίκρισα τη θάλασσα για πρώτη φορά. Στοιβαγμένος με τουλάχιστον άλλα 150 άτομα σε μια μικρή βάρκα, βίωσα το push back από τους Ελληνες λιμενικούς 30 φορές. Τριάντα φορές μπήκα στη βάρκα και τριάντα φορές γύρισα πίσω στη Σμύρνη. Εδωσα μια τελευταία ευκαιρία, και αυτή ήταν η φορά που με οδήγησε στη Λέσβο. Μέχρι να φτάσω στο νησί, ένιωσα τη θάλασσα απέραντη· ένιωσα τον θάνατο, την απόγνωση και τον φόβο.
Στη Λέσβο μπήκα σε μια δομή για ανήλικα παιδιά, καθώς ήμουν 15 1/2 χρόνων. Εκεί απέκτησα ένα τετράδιο και ένα στιλό, με τα οποία άρχισα να καταγράφω αγγλικές και ελληνικές λέξεις. Δεν με ενδιέφερε το παιχνίδι με τους συνομηλίκους μου· προτιμούσα να περνάω τον χρόνο μου με τους ανθρώπους που εργάζονταν στη δομή, προσπαθώντας να μάθω όσο περισσότερα μπορούσα. Κάποια στιγμή έμαθα και να κολυμπάω. Ωστόσο, το όνειρό μου να βρεθώ σε μια σχολική τάξη δεν είχε ακόμα πραγματοποιηθεί.
Μετά από κάποιο καιρό, με μετέφεραν σε μια δομή στη Γλυφάδα. Εκεί μου ανακοίνωσαν ότι θα πάω στο Διαπολιτισμικό Σχολείο.
Στα 16 ½ μου, θα πήγαινα για πρώτη φορά σχολείο. Το βράδυ πριν από την πρώτη μου μέρα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την αγωνία και τη χαρά μου. Το πρωί σηκώθηκα, πλύθηκα και φόρεσα καθαρά ρούχα για να πάω. Λόγω της ηλικίας μου, με έβαλαν στην Α’ Λυκείου. Κάθισα στο πρώτο θρανίο, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα. Η απογοήτευσή μου ήταν τεράστια· γύρισα πίσω στη δομή κλαίγοντας.
Ομως, βρήκα τη δύναμη και αποφάσισα να μαθαίνω κάθε μέρα έστω μία λέξη. Οι καθηγητές μου διέκριναν τις ικανότητές μου και έτσι, σε τρία χρόνια, τελείωσα το Λύκειο. Στη συνέχεια πέρασα τις εξετάσεις για τη Σχολή Νοσηλευτικής, την οποία έχω ήδη τελειώσει. Τώρα έχω λάβει υποτροφία για μεταπτυχιακό, αλλά ο δρόμος της γνώσης δεν σταματά εδώ· ο επόμενός μου στόχος είναι η Ιατρική».
*Η Λίλια Αγάθου είναι φωτογράφος που ζει στην Αθήνα. Το φωτογραφικό έργο της είναι κυρίως προσανατολισμένο στα θέματα που προκύπτουν μέσα από το αστικό τοπίο. Eχει συμμετάσχει σε μουσικές και θεατρικές παραγωγές. Επίσης έχει εκθέσει φωτογραφίες της σε γκαλερί και φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας