Τη δική μας γενιά, των 15ρηδων Aετόπουλων της Αντίστασης, η Συμφωνία της Βάρκιζας τη σημάδεψε για πάντα. Προφτάσαμε να ζήσουμε, στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, τη Μεσσηνία, έξι μήνες ελευθερίας: από τον Σεπτέμβρη που έφυγαν οι Γερμανοί μέχρι τον Φλεβάρη που έγινε η Βάρκιζα.
Το μάθαμε ένα πρωινό, όταν πέταξαν πάνω από τα χωράφια μας κάποια αεροπλάνα και σκόρπισαν χιλιάδες χαρτάκια με τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Γεμάτα υποσχέσεις ελευθερίας και δημοκρατίας. Εχω ένα τέτοιο, ακόμη, για... ενθύμιο. Και δεν πέρασαν δυο μήνες και βρεθήκαμε στις φυλακές της Καλαμάτας, ως εχθροί του Εθνους!...
Μετά από κάποια χρόνια και από πολλά βάσανα, μάθαμε πώς έγινε και τι σήμαινε η Βάρκιζα.
Τα θυμίζω: Το βράδυ της 2ας Φεβρουαρίου 1945, σε μια πανάκριβη βίλα της Βάρκιζας μαζεύτηκαν τα μεγάλα κεφάλια εκείνης της εποχής και υπέγραψαν τη συμφωνία ανάμεσα στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και την κυβέρνηση Πλαστήρα.
Ο Γιώργης Σιάντος του ΚΚΕ, ο Δημήτρης Παρτσαλίδης του ΕΑΜ και ο Ηλίας Τσιριμώκος της Λαϊκής Δημοκρατίας. Και για την κυβέρνηση: οι υπουργοί Εξωτερικών Ιωάννης Σοφιανόπουλος, Εσωτερικών Περικλής Ράλλης και Γεωργίας Ιωάννης Μακρόπουλος.
Δυστυχώς, τσάμπα ο κόπος τους και οι ελπίδες μας. Χάσμα αγεφύρωτο ανάμεσά τους. Αμέσως μόλις την υπέγραψαν, άρχισαν οι ατελείωτες παραβιάσεις των όρων. Αποτέλεσμα, εμφύλιος πόλεμος ώς τις 30 Αυγούστου 1949.
Και το χειρότερο: η «γενική αμνηστία» σβήστηκε και στη θέση της μπήκε ότι αμνηστεύονται μόνο «τα πολιτικά αδικήματα τα τελεσθέντα από τις 3 Δεκεμβρίου 1944 μέχρι της υπογραφής του παρόντος».
Αμνηστία, δηλαδή, μόνο σ’ εκείνους που έλαβαν τις αποφάσεις. Ενώ για τους απλούς αγωνιστές σήμαινε «θάνατος». Και για τα Αετόπουλα της γενιάς μας, όσα επιβίωσαν, τάφος στα όνειρά τους.
Βέβαια, η υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας καταδικάστηκε αργότερα ως ένα μεγάλο λάθος. Ηταν αργά όμως. Το άγριο κυνηγητό είχε πια αρχίσει.
Μίλησαν πολλοί και γράφτηκαν και θα γραφτούν πολλά βιβλία και πολλές μελέτες για την πασίγνωστη πλέον Βάρκιζα και τα μεγάλα θύματά της. Αλλα ψύχραιμα και άλλα φανατικά. Μισοί στο χώμα κι άλλοι μισοί στη φυλακή.
Εμείς θα μιλήσουμε για την «άγνωστη» Βάρκιζα και τα μικρά, άγνωστα θύματα της ιδιαίτερης πατρίδας μας που άλλαξε ολόκληρη τη ζωή μας. Με τη βεβαιότητα ότι αντιπροσωπεύουμε αμέτρητα, άγνωστα θύματα, διάσπαρτα σε όλη την Ελλάδα του 1945-1950. Μικρά παιδιά που έσβησαν τα όνειρά τους. Που άλλα σχεδίαζαν και άλλα η ζούγκλα του Εμφυλίου τα ανάγκασε να ακολουθήσουν.
Θα μιλήσουμε για εφτά 15χρονα Αετόπουλα που ένιωθαν νέοι Κολοκοτρώνηδες, γράφοντας συνθήματα και πετάγοντας προκηρύξεις κατά των Γερμανών... Και για τα βάσανά μας, μετά τη Βάρκιζα. Για αυτά τα όνειρα που έλιωσαν άλλα στα χέρια των Μαγγανάδων και άλλα στις εξορίες και τις φυλακές.
Και γι’ αυτά που γλίτωσαν και τα εξαφάνισαν τα διαβόητα «κοινωνικά φρονήματα». Μια κατάρα που κράτησε 20 χρόνια και μας κατάντησε πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Για τον Θανάση, το 15χρονο Αετόπουλο που έγραφε ποιήματα και ήθελε να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο. Τον σκότωσαν έξω από τη Θουρία - ήταν κρυμμένος σε ένα φορτηγό για την Αθήνα.
Για τον Γιάννη, που ήταν στο Γυμνάσιο πρωταθλητής στο τριπλούν κι έσβησε η καρδιά του από το πολύ ξύλο.
Για τον Γιώργο, που δεν μπήκε ποτέ σε πανεπιστήμιο κι έμεινε στο μπακάλικο του πατέρα του.
Για τον Μιλτιάδη, που δεν έγινε ποτέ δάσκαλος και επιβίωσε ως λαχειοπώλης.
Για τον Μάκη, που έγραψε 100 ποιήματα στις φυλακές και πέθανε φυματικός.
Για τον τυχερό Παναγιώτη, που δραπέτευσε και «πρόκοψε» εργάτης στη Γερμανία.
Και για τον Νάσο, που πήδησε τη μάντρα και δεν εκτελέστηκε. Που τον βγάλανε από τους προσκόπους για να μη... μολύνει τα άλλα παιδιά. Που δεν μπήκε ποτέ στη Νομική. Επιβίωσε με μια γραφομηχανή έξω από τα Δικαστήρια. Ωσπου να καταφέρει να βρει τον δρόμο του...
Τυχεροί αυτοί που άντεξαν και πρόκοψαν με χίλια βάσανα, μέσα κι έξω από τη χώρα τους. Γνωρίζοντας σπάνιες διακρίσεις στην ωριμότητά τους. Τιμώντας την πατρίδα τους που τους... βασάνισε στα νιάτα τους μετά τον εφιάλτη της Βάρκιζας.
Ας αφιερώσουμε αυτές τις λίγες γραμμές στον αλησμόνητο μπαρμπα-Στάθη τον Καναβό, τον άγιο Ανθρωπο-Γιατρό. Που μας όρκισε Αετόπουλα, ένα πρωί του 1943, στο εκκλησάκι της Αγια-Παρασκευής, και μας βάφτισε «νέους Κολοκοτρώνηδες».
Κι όταν μετά τη Βάρκιζα βρεθήκαμε πλάι πλάι στο τσιμέντο, στις φυλακές του Ζέρβα, στην Καλαμάτα, μας είπε: «Να είστε περήφανοι... Και τον Κολοκοτρώνη μόλις έφυγαν οι Τούρκοι τον βάλανε φυλακή οι Ελληνες...»
Ηταν το «μάθημα» που σημάδεψε για πάντα τη ζωή μας.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας