Ποιητής... εκ του προχείρου

Εγινε κι η παρέλαση με μέτρα ασφαλείας όπως μας είπ’ ο υπουργός λόγω… ασυμφωνίας

Διαβαίνουν μαθητές, στρατός εντός κιγκλιδωμάτων χωρίς κοινό, απόμακρη, περνά πομπή αρμάτων…

Γιορτή μέσ' από κάγκελα πια με γιορτή δεν μοιάζει το κάθε μας συναίσθημα μαραίνεται, μουδιάζει

Σύμβολο το κιγκλίδωμα του κόσμου που γνωρίζει τις κοινωνίες μας στα δυο μονίμως να χωρίζει

Από τη μια η παρέλαση κι ο κόσμος απ’ την άλλη και τούτη η διάκριση δεν είν’ η πιο μεγάλη…

Είναι οι πλούσιοι κι οι φτωχοί, είν’ ο Βορράς κι ο Νότος η Δύση κι η Ανατολή, το φως χώρια απ’ το σκότος

Από εδώ είμαστ’ εμείς και από ’κεί οι άλλοι, Για ό,τι δεν μας αφορά, σκασίλα μας μεγάλη!

Ο Εμπολα στην Αφρική δεν μας πολυσκοτίζει μ’ αν κάνει κι έρθει προς τα ’δώ, με τρόμο μάς γεμίζει

Κι η απόφαση των Βρετανών σε κάνει να παγώσεις: είπαν πως στων μεταναστών πλέον τις διασώσεις

αυτοί δεν θα συμβάλλουνε, γιατί τους προκαλούνε πρόσφυγες όσοι σώζουνε, όλους εδώ να ’ρθούνε!

Ας τους αφήσουν να πνιγούν, μήπως κι αντιληφθούνε στον ήλιο οι ταλαίπωροι μοίρα να μη ζητούνε…

Τσάι μέσα στις φλέβες του αντί για αίμα ρέει κι είναι εντελώς απάνθρωπος όποιος ετούτα λέει!

Δεν τα πιστεύω ο έρημος τα λόγια που διαβάζω τρέμω απ’ αγανάκτηση κι απ’ τον θυμό μου βράζω

Με τι αρχές, ως τζέντλεμεν, μας έχουν γαλουχήσει κι από θεριά χειρότεροι έχουμε καταντήσει;

Φόβος και κιγκλιδώματα πάντα θα μας χωρίζουν τα κεκτημένα μας καλά για να διασφαλίζουν…

Αυτά σκεφτόμουν κι έτρεχα το τραμ μου να προλάβω (βλέπεις η ώρα πέρασε προτού το καταλάβω)

κι άλλαξα πεζοδρόμιο σαν είδα ένα ζητιάνο γιατί είχα αργήσει στη δουλειά, κι εγώ τι να του κάνω;