Στην περίπτωση της Γαλλίας η Αριστερά απέδειξε για ακόμη μία φορά ότι αυτό που –εδώ και πάνω από έναν αιώνα– ξέρει καλύτερα να κάνει, είναι να διασπάται. Και οι διασπάσεις της είναι συνήθως επί παντός επιστητού. Αφορούν τις ιδέες, τα πρόσωπα, τις διαδικασίες, τις βραχυπρόθεσμες θεωρήσεις, τα πάντα. Αρχής γενομένης, στην περίπτωση της Γαλλίας, από το 1901, οπότε ο Ζαν Ζορές ίδρυσε το Σοσιαλιστικό Κόμμα, εξέδωσε την «Ουμανιτέ» και διακήρυξε ότι ήταν «ενάντια σε έναν μαρξισμό που κινείται σε ουτοπικά επίπεδα».
Λίγο-πολύ αυτό συμβαίνει και σήμερα, που ο Ζαν-Λικ Μελανσόν επιχειρεί να εγκαταστήσει το ριζοσπαστικό λογισμικό του στους υπολογιστές της Αριστεράς. Οι Σοσιαλιστές, ιδεολογικοί του αντίπαλοι, χαρακτηρίζουν ουτοπικές τις ιδέες του και του υπενθυμίζουν ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα, με το οποίο επιθυμεί να συνεργάζεται, δεν μπορεί παρά να κινείται στον χώρο του ρεαλισμού, αφού είναι το κόμμα που τα τελευταία 50 χρόνια κυβέρνησε τη Γαλλία περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κόμμα. Βέβαια το σημερινό Σοσιαλιστικό Κόμμα ελάχιστα θυμίζει το κόμμα του Λεόν Μπλουμ και του Φρανσουά Μιτεράν.
Μικροκομματισμός και ναρκισσισμός
Ουσιαστικά αναγεννήθηκε από τις στάχτες του, όταν το 2022 ο Μελανσόν, με το 22% που έλαβε στις βουλευτικές εκλογές και διαπιστώνοντας ότι οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές με τα μονοψήφια ποσοστά τους βρίσκονται ένα βήμα πριν από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας, τους πρόσφερε μια σανίδα σωτηρίας, δηλαδή την κοινοβουλευτική επιβίωσή τους και τη δημιουργία δικής τους πολιτικής ομάδας στη γαλλική Εθνοσυνέλευση. Με άλλα λόγια, τους δωροδόκησε πολιτικά και αυτοί το δέχτηκαν. Ισως αυτό να είναι το προπατορικό αμάρτημα της σημερινής γαλλικής Αριστεράς: η συνένωσή της για μικροκομματικούς, στην κυριολεξία, λόγους.
Από την άλλη, βεβαίως, ο Ζαν-Λικ Μελανσόν δύσκολα κρύβει ότι ο ουτοπικός ενίοτε ριζοσπαστισμός του δεν είναι άσχετος προς τον πολιτικό ναρκισσισμό του. Ενας ναρκισσισμός που τον οδηγεί στην αθέτηση της δέσμευσης για αποχώρηση από το πολιτικό προσκήνιο, την οποία ανέλαβε μόλις το 2024, όταν για τρίτη συνεχή φορά κατέβηκε σε προεδρικές εκλογές, αποτυγχάνοντας να περάσει στον δεύτερο γύρο τους. Οπως άλλωστε συμβαίνει και με τη Μαρίν Λεπέν.
Η εμφανής πλέον επιλογή του Μελανσόν να παραμείνει στο πολιτικό προσκήνιο και να διεκδικήσει για τέταρτη φορά την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας μάλλον είναι το δεύτερο μεγάλο αμάρτημα που ταλανίζει τη σημερινή γαλλική Αριστερά. Η γραμμή που έχει επιβάλει στο κόμμα του, την «Ανυπότακτη Γαλλία», είναι η επιδείνωση της πολιτικής και οικονομικής κρίσης, που αναμφίβολα διέρχεται η Γαλλία, και η μετατροπή τους σε θεσμική.
Ολάντ εναντίον Μελανσόν
Γνωρίζοντας πως η Γαλλία έχει το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος στη σύγχρονη ιστορία της και ότι για πρώτη φορά από την εποχή του Ντε Γκολ καμία παράταξη δεν διαθέτει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, έχει θέσει βασικό πολιτικό στόχο τον εξαναγκασμό του Μακρόν σε παραίτηση. Κάτι που ωστόσο το γαλλικό Σύνταγμα όχι μόνο δεν το προβλέπει, αλλά ούτε και το ευνοεί, αφού παρέχει στον πρόεδρο της Γαλλίας εξουσίες που κανένα άλλο Σύνταγμα ευρωπαϊκής χώρας δεν παρέχει.
Ο λόγος για τον οποίο ο Ζαν-Λικ Μελανσόν έχει επιλέξει τη θεσμική κρίση, μέσω της παραίτησης Μακρόν, είναι διότι θεωρεί πως αν προκηρυχθούν πρόωρες προεδρικές εκλογές κατά πάσα πιθανότητα αυτός θα είναι ο υποψήφιος της Αριστεράς, με τις περισσότερες πιθανότητες να περάσει στον δεύτερο γύρο, όπου επίσης κατά πάσα πιθανότητα θα αντιμετωπίσει την Ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν.
Το γεγονός ότι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις η Μαρίν Λεπέν έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες επικράτησης στις επόμενες προεδρικές εκλογές, αν έχει απέναντί της τον Μελανσόν, δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα τον ηγέτη της Ανυπότακτης Γαλλίας.
Απασχολεί όμως το σύνολο των εταίρων του στο υπό διαμόρφωση νέο γαλλικό μέτωπο της Αριστεράς, πρωτίστως δε τον επανακάμψαντα στο πολιτικό προσκήνιο πρώην πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, που προς μεγάλη έκπληξη όλων αποφάσισε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές να θέσει υποψηφιότητα με το Σοσιαλιστικό Κόμμα υπό τη σκέπη του Νέου Λαϊκού Μετώπου και να εκλεγεί βουλευτής.
γαλλ
Η αντιπαράθεση του Ολάντ με τον Μελανσόν έρχεται από πολύ παλιά, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν ο πρώτος εξελέγη βουλευτής και ο δεύτερος γερουσιαστής. Επίδοξοι τότε διάδοχοι του Φρανσουά Μιτεράν ουδέποτε έκρυψαν την πολιτική και προσωπική τους αντιπάθεια, η οποία κορυφώθηκε το 1997, όταν και οι δύο διεκδίκησαν την ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος και επικράτησε Ολάντ.
Εκτοτε ο Μελανσόν άρχισε να απομακρύνεται από τους Γάλλους Σοσιαλιστές. Στο μεταξύ, ο Φρανσουά Ολάντ εξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας και η θητεία του ήταν τόσο επιτυχημένη ώστε ούτε καν του πέρασε από το μυαλό, μετά τη λήξη της θητείας του, να ξαναθέσει υποψηφιότητα. Το γεγονός ότι σχεδόν 35 χρόνια αργότερα οι ίδιοι δεινόσαυροι εξακολουθούν να έχουν στα χέρια τους την υπόθεση της σύγχρονης γαλλικής Αριστεράς είναι ίσως το τρίτο μεγάλο αμάρτημά της.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας