Σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Ολα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν. Δύο εβδομάδες μετά τις βουλευτικές εκλογές που αιφνιδίως προκήρυξε ο πρόεδρος Μακρόν, η Γαλλία εξακολουθεί να έχει τον ίδιο πρωθυπουργό -τον Γκαμπριέλ Ατάλ- και την ίδια πρόεδρο στην Εθνοσυνέλευση, την επανεκλεγείσα, χάρη στις ψήφους της παραδοσιακής γαλλικής Δεξιάς, Γιαέλ Μπραούν-Πιβέ. Από την άλλη, στον χώρο της Αριστεράς, δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές, η δυστοκία ως προς την εξεύρεση ενός κοινά αποδεκτού υποψηφίου για την πρωθυπουργία συνεχίζεται.

Η Ανυπότακτη Γαλλία του Ζαν-Λικ Μελανσόν αρνείται ότι το θέμα θα μπορούσε να λυθεί μέσω ψηφοφορίας στην κοινοβουλευτική ομάδα του Νέου Λαϊκού Μετώπου, προβάλλοντας το επιχείρημα πως από τη στιγμή που η ίδια είναι η ισχυρότερη κοινοβουλευτικά συνιστώσα του Μετώπου, ο όποιος πρωθυπουργός προταθεί στον πρόεδρο Μακρόν, που με βάση το γαλλικό Σύνταγμα έχει τον τελευταίο λόγο, θα πρέπει να είναι της επιλογής της.

Οσο για τον Εμανουέλ Μακρόν, έχοντας δώσει το μήνυμα ότι είναι πλέον παντρεμένος με την παραδοσιακή Δεξιά, εξακολουθεί να επιδιώκει την πολιτική διγαμία, χωρίς ωστόσο να δείχνει να βιάζεται. Γνωρίζει ότι δεν συνηθίζεται να κυβερνά τη Γαλλία μια κυβέρνηση της οποίας ο πρωθυπουργός έχει παραιτηθεί και ο πρόεδρος έχει κάνει δεκτή την παραίτησή του, πλην όμως προβάλλει το επιχείρημα ότι ουδείς του έχει προτείνει κάποιον αντικαταστάτη του σημερινού πρωθυπουργού. Γνωρίζει επίσης ο Γάλλος πρόεδρος ότι πρόταση μομφής κατά κυβέρνησης που έχει παραιτηθεί δεν είναι νοητή, αλλά και ότι αν ακόμη ήταν νοητή, για να περάσει θα έπρεπε να την υπερψηφίσουν η άκρα Δεξιά και η Αριστερά. Και σε ό,τι αφορά την άκρα Δεξιά έχει αποδείξει ότι δεν έχει ενδοιασμούς ως προς αυτό, αλλά η Αριστερά έχει.

Στο μεταξύ, στο επίπεδο της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης αρχίζουν να δημιουργούνται σουρεαλιστικές καταστάσεις. Σύμφωνα με τον κανονισμό της τα πολιτικά κόμματα, εφόσον το επιθυμούν, μπορούν να δηλώσουν αν ανήκουν στην αντιπολίτευση ή στη συμπολίτευση. Και να ανακαλέσουν βεβαίως. Αν ωστόσο δηλώσουν ότι ανήκουν στην αντιπολίτευση έχουν κάποια προνόμια, όπως για παράδειγμα να διεκδικήσουν την προεδρία της εξαιρετικά σημαντικής κοινοβουλευτικής επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων, η οποία εκ του κανονισμού της Εθνοσυνέλευσης οφείλει να έχει πρόεδρο από τον χώρο της αντιπολίτευσης.

Toύτου δοθέντος τα 8 από τα 11 κόμματα της Εθνοσυνέλευσης έσπευσαν χθες να αυτοπροσδιοριστούν αντιπολιτευόμενα μια κυβέρνηση που δεν έχει ακόμα συγκροτηθεί. Τα άλλα τρία, που πρόσκεινται στον Μακρόν, δήλωσαν πως δεν είναι ούτε αντιπολιτευόμενα ούτε συμπολιτευόμενα. Κάποια στιγμή βεβαίως όλα αυτά θα πρέπει να τελειώσουν και η Γαλλία να αποκτήσει μια κανονική κυβέρνηση και μια κανονική αντιπολίτευση.

Το μείζον ερώτημα εν προκειμένω είναι αν τα κόμματα της Αριστεράς θα εξακολουθήσουν να παραμένουν ενωμένα υπό τη στέγη του Λαϊκού Μετώπου ή αν κάποια εξ αυτών ενδώσουν στις επιθυμίες του Μακρόν για πολιτική διγαμία, αναλαμβάνοντας φυσικά κυβερνητικές ευθύνες. Το δίλημμα είναι μεγάλο, πρωτίστως για το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το οποίο διπλασιάζοντας τις έδρες του, μετά τις πρόσφατες εκλογές, έχει -αν το επιθυμεί- τη δυνατότητα, σε συνεργασία με την παράταξη Μακρόν και με την ανοχή της ρεπουμπλικανικής Δεξιάς, να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση που θα έχει αυτοδυναμία και πρωθυπουργό προερχόμενο από τις τάξεις του. Στην περίπτωση αυτή, η ρήξη με την Ανυπότακτη Γαλλία θα είναι οριστική, κυρίως δε στην περίπτωση που ο Ζαν-Λικ Μελανσόν δεν έχει εγκαταλείψει την ιδέα να διεκδικήσει το 2027, για ακόμα μία φορά, την προεδρία της γαλλικής Δημοκρατίας.