«Και γιατί να πάω;» - ένα μείγμα ειλικρινούς απορίας, απογοήτευσης, παράδοσης και -ίσως, ίσως- οίκτου. Είναι αυτός ο οίκτος που δεν κρύβει πίσω καμιά οργή, παρά μονάχα λύπηση σκέτη, βαθιά, για την αφέλεια της ερώτησης που τίθεται ξανά και ξανά. «Δηλαδή και τι αλλάζει; Τίποτα και πουθενά. Και τι θα αλλάξει η δική μου ψήφος; Εδώ δεν αλλάζει κάτι η ψήφος στις εθνικές εκλογές, θα αλλάξει κάτι στις δημοτικές και τις περιφερειακές; Το μόνο που θα αλλάξει είναι πως θα χάσω μερικές δεκάδες ευρώ από το πορτοφόλι μου για να ανέβω και να κατέβω στην Αθήνα. Και ποιος θα πληρώσει τους δικούς μου λογαριασμούς μετά; Ο κανείς. Γι’ αυτό κι εγώ κ α ν έ ν α ν».
Η Μαριάνθη είναι μία από εκείνους που έγραψαν την ιστορία της κάλπης της Κυριακής με τη σιωπή τους. Το φάντασμα της αποχής που στοιχειώνει το πολιτικό σύστημα έχει και το δικό της πρόσωπο. Παιδί της κρίσης - τα περισσότερα από τα μισά χρόνια που ανασαίνει πάνω στον πλανήτη τα έχει περάσει με ένα μόνιμο αγκομαχητό. Δημότισσα της Αθήνας, εκεί που η αποχή έφτασε το 68%, εργάζεται για λίγες μέρες ακόμα μακριά από την πόλη της. «Δουλεύω σεζόν γκαρσόνα και χρηματοδοτώ εν μέρει τις σπουδές μου. Ψήφισα τον Μάιο στις εθνικές εκλογές, αλλά όχι τον Ιούνιο γιατί είχα ξεκινήσει δουλειά. Ετσι κι αλλιώς, η Δεξιά σαρώνει παντού και δεν ένιωσα ότι η ψήφος μου θα κάνει τη διαφορά σε μια μάχη που φαινόταν ήδη χαμένη».
Ο Παναγιώτης είναι κάτοικος Αθήνας εδώ κι ένα τέταρτο του αιώνα - και στα 25 αυτά χρόνια τις περισσότερες φορές πηγαίνει στην κάλπη. Φέτος δεν συμμετείχε στη «γιορτή της δημοκρατίας», αλλά έκατσε στο σπίτι του. «Αν πήγαινα, θα έριχνα άκυρο, οπότε προτίμησα να κάτσω να διαβάσω τα βιβλία μου και να ακούσω τις μουσικές μου. Ο πολιτικός μου χώρος με έχει απογοητεύσει βαθιά, αλλά δεν θα πήγαινα να ψηφίσω κάτι άλλο μόνο και μόνο για να τιμωρήσω τον ΣΥΡΙΖΑ». Ο Παναγιώτης δεν θα ψηφίσει ούτε στον δεύτερο γύρο της Αθήνας. «Αν ήθελα να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ, θα είχα ψηφίσει τον κ. Δούκα ήδη από την περασμένη Κυριακή. Αν ήθελαν οι προοδευτικές δυνάμεις, ας κατέβαζαν σοβαρή μια ενωτική κοινή υποψηφιότητα, με δουλεμένο πρόγραμμα εξ αρχής - τώρα είναι αργά...».
Η κυρία Τέτα έχει στρέψει την πλάτη στην εκλογική διαδικασία εδώ και χρόνια. Σε αυτές τις εκλογές δεν πρωτοτύπησε: ξύπνησε νωρίς, εκκλησιάστηκε στον Αγιο Χαράλαμπο του Πεδίου του Αρεως και ήπιε το καφεδάκι της με τις φίλες της πριν επιστρέψει σπίτι της για να φάει το μεσημεριανό της που είχε μαγειρέψει αποβραδίς. «Κανείς δεν είναι για εμάς, για τον απλό τον κόσμο. Τα προβλήματα είναι αλλού, η ζωή είναι πανάκριβη, εγώ ζω με μια σύνταξη 430 ευρώ και μου έχουν κόψει και το ΕΚΑΣ. Τι με νοιάζει ποιος θα είναι δήμαρχος, ποιος θα είναι περιφερειάρχης και ποιος πρωθυπουργός; Τι αλλάζει; Μου έκοψαν όλοι τη σύνταξη; Μου την έκοψαν. Κάνουν όλοι τα ίδια, αυτά που τους λένε οι απέξω; Τα κάνουν. Επομένως, τι να λέμε τώρα;».
Ακριβώς την ίδια βαθιά κούραση, την ίδια απογοήτευση που φτάνει μέχρι τη ρίζα της ύπαρξης, την ίδια ματαίωση με την κυρία Τέτα μοιράζεται κι ο Διονύσης, κι ας έχει κάτι λιγότερο από τα μισά της χρόνια. Παρόλο που ζει στα βόρεια προάστια της Αθήνας, μονάχα βολεμένο δεν τον λες καθώς εδώ και πάνω από μια δεκαετία αλλάζει τη μια δουλειά μετά την άλλη με ενδιάμεσα μεγάλα διαστήματα ανεργίας. «Ακούει ο άλλος Κηφισιά και σου λέει, ουάου, βολεμένος! Ποιος βολεμένος; Απλώς έτυχε η γιαγιά μου να μου αφήσει ένα δυάρι εδώ - για κάποιον που δεν ξέρει ίσως να μοιάζω σαν τη μύγα μες στο γάλα, αλλά πολλοί της γενιάς μου, που γεννήθηκαν εδώ, δίνουν μάχη επιβίωσης».
Ο Διονύσης δεν ψήφισε κανέναν και τίποτα, δεν πιστεύει άλλωστε κανέναν και τίποτα. «Δεν ήμουν πάντα έτσι. Αυτή τη στιγμή κανένα από τα αστικά κόμματα δεν με εκφράζει, αλλά δεν είμαι και κομμουνιστής ώστε να ψηφίσω το ΚΚΕ. Θα ήθελα να ψηφίσω ένα σοβαρό κεντροαριστερό κόμμα - και κατ’ επέκταση έναν σοβαρό υποψήφιο κεντροαριστερό για τον δήμο ή την περιφέρεια. Δυστυχώς, δεν βλέπω τίποτα τέτοιο...».
Η Δέσποινα ήταν υποψήφια σε δήμο της Αττικής. Την πιο δύσκολη στιγμή ολόκληρης της προεκλογικής περιόδου ωστόσο δεν την έζησε ούτε στις συγκεντρώσεις, ούτε στις εξορμήσεις στις γειτονιές, ούτε στις συναντήσεις με τους δημότες, αλλά στο ίδιο το σαλόνι της. «Χρειάστηκε να μιλάω με τις κόρες μου για ώρες - δεν ήθελαν να ψηφίσουν ούτε την ίδια τους τη μάνα! Είναι τόσο θυμωμένα, τόσο αποκαρδιωμένα τα παιδιά μας... Δεν πιστεύουν, δεν αισιοδοξούν, δεν έχουν καμιά διάθεση να παλέψουν. Τα κορίτσια μου θέλουν να τελειώσουν τις σπουδές τους και να φύγουν από την Ελλάδα. Τι κάνανε εντέλει τα κορίτσια; τη ρωτάω. «Ψήφισαν τη μανούλα - για πρώτη και τελευταία φορά, όπως μου είπαν. Κι από όλους τους φίλους, δεν κατάφεραν να φέρουν στις κάλπες ούτε έναν... Πώς να πείσουν για κάτι που οι ίδιες δεν έχουν πεισθεί;».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας