Θανατηφόρο εργασιακό bullying

Η ηθική παρενόχληση και ο εκφοβισμός στην εργασία, το διαρκές bullying, μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στον θάνατο. Αυτό είναι το συμπέρασμα του Δικαστή (ναι, με Δ κεφαλαίο) του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης που χαρακτήρισε «εργατικό ατύχημα» τον θάνατο εργαζόμενης η οποία υφίστατο συνεχείς επιθέσεις και ταλαιπωρίες από το εργασιακό της περιβάλλον στη δημοτική επιχείρηση, στην οποία είχε προσληφθεί με ειδικό πρόγραμμα του ΟΑΕΔ.

Η 41χρονη εργαζόμενη είχε σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία επιδεινώθηκαν λόγω των συνθηκών στην εργασία και τους εκφοβισμού στην κοινωφελή επιχείρηση του δήμου όπου εργαζόταν, με συνέπεια την ψυχολογική και νευρολογική της κατάπτωση που την οδήγησε σε θάνατο από ισχαιμικό επεισόδιο ύστερα από χρήση χαπιών και αλκοόλ. «Το ένδικο ατύχημα, ανεξάρτητα από το ότι οφειλόταν σε εκούσια πράξη της, αποτελεί εργατικό ατύχημα» ξεκαθαρίζει το Μονομελές Πρωτοδικείο με την απόφαση 322/2024 απορρίπτοντας το επιχείρημα της επιχείρησης για αυτοκτονία

Η κακομεταχείριση του εργαζόμενου είναι σε αιτιώδη συνάφεια με τον θάνατο της εργαζόμενης απεφάνθη το δικαστήριο, επιρρίπτοντας ευθύνες στους υπευθύνους της δημοτικής επιχείρησης για το περιβάλλον που διαμορφώθηκε και στάθηκε αιτία, όπως αναφέρεται, να χάσει τελικά της ζωή της η γυναίκα. «Τούτο οφείλεται στη μεγάλη ψυχική πίεση, την οποία αισθάνθηκε, αρχικά από την απουσία υπόδειξης συγκεκριμένου αντικειμένου εργασίας και στη συνέχεια από την επανειλημμένη δικαστική διεκδίκηση των δικαιωμάτων της, υπό κατάσταση έντονου φόβου, αγωνίας, συνειδησιακού διλήμματος και αδιεξόδου» αναφέρεται στην απόφαση, που αποτελεί γροθιά για τις συνθήκες εργασίας ενός ΑμεΑ.

H δικαστική απόφαση εντοπίστηκε δημοσιογραφικά από την ιστοσελίδα Voria.gr και αναδείχτηκε από την Ομοσπονδία Συλλόγων Εργαζομένων Τεχνικών Επιχειρήσεων, που με μεγάλη συνέπεια επικεντρώνεται στην καταπολέμηση των αιτιών που οδηγούν σε εργατικά ατυχήματα. Μάλιστα η ΟΣΕΤΕΕ χαρακτήρισε την κρίση του Μονομελούς Πρωτοδικείου για «εργατικό ατύχημα» και αποζημίωση των συγγενών ως μια «πρωτοποριακή απόφαση που παρόμοια είχαν να δουν τα ελληνικά δικαστήρια περισσότερα από 30 χρόνια».

«Οι συνθήκες εργασίας της εκλιπούσας ήταν εκτάκτως δυσχερείς και ασυνήθιστες, διάγοντας μία μακρόχρονη και σφοδρή αντιδικία με την κοινωφελή δημοτική επιχείρηση και παρατεταμένη εργασιακή ανασφάλεια, που προκάλεσε την ψυχολογική και νευρική κατάπτωσή της, με αποτέλεσμα, μη έχοντας την ικανότητα να αποφασίσει λογικά, να δημιουργηθούν σε αυτήν τάσεις αυτοκαταστροφής και να προβεί σε κατανάλωση ουσιών, που οδήγησαν στον θάνατό της» αναφέρεται στο σκεπτικό της απόφασης.

Ο δικαστής κατακεραύνωσε τη συμπεριφορά των υπευθύνων στη δημοτική επιχείρηση του Ωραιοκάστρου απέναντι στην 41χρονη, που ήταν άτομο με ειδικές ανάγκες και προσλήφθηκε με αυτό το δεδομένο και σε συγκεκριμένο χρηματοδοτούμενο πρόγραμμα του ΟΑΕΔ. Μάλιστα αποδίδει ευθύνες για τον θάνατο της γυναίκας, τονίζοντας ότι λόγω της πίεσης και του στρες που της προκάλεσαν οδηγήθηκε στο να καταναλώσει αλκοόλ και χάπια, με συνέπεια να χάσει τη ζωή της ύστερα από ισχαιμικό επεισόδιο.

Καταγράφουμε επί λέξει την περιγραφή που περιλαμβάνει η ανακοίνωση της ΟΣΕΤΕΕ: «Η 41χρονη που προσλήφθηκε ακριβώς για να βελτιωθεί η κατάσταση της υγείας της, έχοντας αναπηρία ποσοστού 67% λόγω ψυχικών διαταραχών, αντιμετώπισε ένα απολύτως εχθρικό περιβάλλον στην εργασιακή της θέση. Με διάφορες προφάσεις κατήγγειλαν δύο φορές τη σύμβαση και παρά τις δικαστικές αποφάσεις που δικαίωναν την εργαζόμενη, η δημοτική επιχείρηση με διάφορες προφάσεις την απομάκρυνε ή την απομόνωνε. Η κατάστασή της επιδεινώθηκε λόγω του εργασιακού μπούλινγκ και αυτό δέχτηκε το δικαστήριο. Κακομεταχειρίστηκαν ένα άτομο που αντιμετώπιζε πρόβλημα ψυχικής υγείας, το δικαστήριο δεν δέχτηκε ότι ήταν αυτοκτονία, αυτό επιχειρήθηκε από την πλευρά των αντιδίκων.

»Η γυναίκα προσλήφθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος “Νέες θέσεις εργασίας ΕΚΟ – ΑΜΕΑ” του ΟΑΕΔ, με τετραετή σύμβαση που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, τον Ιανουάριο του 2018. Τέσσερις μήνες μετά, σύμφωνα με την απόφαση, με το αιτιολογικό “δήθεν επικινδυνότητας” για την ίδια και τους συναδέλφους της, καταγγέλθηκε η σύμβαση. Η 41χρονη προσέφυγε στα δικαστήρια, η καταγγελία-απόλυση χαρακτηρίστηκε παράνομη και καταχρηστική, ενώ μετά την απομάκρυνσή της είχαν προσλάβει άλλο άτομο στη θέση της. Και δεν έφτασε μόνον αυτό. Τρεις ημέρες μετά την κοινοποίηση της απόφασης που υποχρέωνε την επιχείρηση να την απασχολεί, καταγγέλθηκε πάλι η σύμβαση, αυτή τη φορά για “δήθεν συκοφαντικές διαδόσεις προς τον προϊστάμενό της αντιδήμαρχο”, όπως ακριβώς αναφέρει η απόφαση. Η κατάστασή της διαρκώς επιδεινωνόταν καθώς το περιβάλλον ήταν εχθρικό, ενώ δεν της ανατέθηκε καμία εργασία.

»“Ούτε γραφείο δεν της παραχωρήθηκε. Απλώς καθόταν δίπλα στη γραμματέα, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα και μόνον παρακολουθούσε την εργασία εκείνης”, τονίζεται στην απόφαση και σημειώνεται ότι ένας από τους λόγους πρόσληψής της ήταν να βελτιωθεί και η κατάσταση της υγείας της. “Η σταθερότητα στο οικογενειακό και (ήπιο) εργασιακό περιβάλλον, με συγκεκριμένα όρια, θα βοηθούσε στην πρόληψη των εξάρσεων της νόσου. Αντίθετα όμως, όπως αποδείχτηκε, από το εργασιακό της περιβάλλον οδηγήθηκε σε απομόνωση, γεγονός που αποδιοργάνωνε τη συμπεριφορά της και παρουσίαζε λιποθυμικά επεισόδια, πράγμα που αντιμετώπιζαν στην υπηρεσία της με πανικό και εχθρότητα”, εξηγείται στο σκεπτικό της δικαστικής απόφασης. “Πρόκειται για μία ακραία περίπτωση εργασιακών παρενοχλήσεων που οδήγησε στην απώλεια της ζωής του εργαζομένου και το δικαστήριο δικαιώνει τους γονείς”».