Την Τρίτη το βράδυ είδα στο Μέγαρο Μουσικής τον Max Cooper (Ιρλανδός παραγωγός ηλεκτρονικής και techno μουσικής), αλλά πριν σας μιλήσω γι’ αυτόν και τη συναυλία του, θέλω πρώτα να σας πω για τον Δημήτρη Μαραγκόπουλο. Τον γνωστό συνθέτη, ναι. Που έχει παρουσιάσει πλήθος έργων. Που έχει τιμηθεί σε όλο τον κόσμο. Που έγραψε συμφωνική μουσική, όπερες, τραγούδια, μουσική δωματίου, μουσική για χορό, τηλεόραση και θέατρο κ.ά. Που παρουσιάζει διαρκώς νέα πράγματα. Που παραμένει αεικίνητος, έστω και αν συμπληρώνει περισσότερα από 50 χρόνια στη μουσική. Που έχει γράψει τη μουσική για τη «Λιλιπούπολη» - θα σας αναφέρω μια απίστευτη ιστορία γι’ αυτό να γελάσετε, θα σας την πω όμως στο τέλος του κειμένου (μην πάτε κατευθείαν στο τέλος, υπομονή λίγο, διαβάστε και τα ενδιάμεσα).
Ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος λοιπόν είναι, εκτός όλων των άλλων, ο καλλιτεχνικός διευθυντής και επιμελητής της σειράς «Γέφυρες» του Μεγάρου Μουσικής, στο πλαίσιο της οποίας πραγματοποιήθηκε και η προχθεσινή συναυλία. Οι «Γέφυρες» μετρούν περισσότερα από 25 χρόνια, 25 ολόκληρα χρόνια με 300 και πλέον εκδηλώσεις, εντός κι εκτός Μεγάρου. Θυμάμαι τον μεγάλο Herbie Hanckock για παράδειγμα, αλλά θυμάμαι κι ένα αφιέρωμα στην κουβανέζικη μουσική, ένα πάρτι στην πραγματικότητα με χιλιάδες κόσμο στο Μέγαρο να χορεύει και μέσα και έξω. Δική του ήταν και η παραγωγή του εγχειρήματος «Το Μέγαρο στη Βόρεια Εύβοια - Οι γέφυρες της μουσικής», με δωρεάν εκδηλώσεις στις καμένες εκτάσεις της Βόρειας Εύβοιας. Τότε που πήγαμε και είδαμε τον Αλκίνοο Ιωαννίδη να παίζει σε καφενεία μικροσκοπικών χωριών στα ορεινά της περιοχής, αλλά και τους μαθητές Δημοτικού Σχολείου στο Μαντούδι να εντρυφούν στην κλασική μουσική παίρνοντας ειδικά μαθήματα. Υπογραφή Μαραγκόπουλου όλα αυτά.
«Η ουσιαστική προσδοκία από τις “Γέφυρες” είναι να ανακαλύπτει ό,τι είναι αληθινά νέο και όχι απλά της μόδας», είχε πει ο ίδιος σε μια παλιότερη συνέντευξή του. «Να δίνει χώρο σε νέους μουσικούς και να συμβάλλει στην ανάδειξη ενός Μεγάρου πλουραλιστικού, φιλόξενου, με υψηλό επίπεδο εκδηλώσεων, ενός χώρου που προωθεί σε εποχές πολύπλοκες, επικίνδυνες και ασταθείς τις “γέφυρες” ανάμεσα στους ανθρώπους και στους πολιτισμούς».
Υπογραφή Μαραγκόπουλου ήταν και η συναυλία της Τρίτης με τον Max Cooper. Προσέξτε, μιλάμε για μια συναυλία ηλεκτρονικής μουσικής στο Μέγαρο! Μια techno και industrial συναυλία με έναν καλλιτέχνη που θα περίμενες να τον πετύχεις σε ένα club. Αλλά τον είδαμε στο Μέγαρο. Διότι οι «Γέφυρες» συνεργάστηκαν με το Plissken Festival, ένα πρωτοποριακό φεστιβάλ που παρουσιάζει καινούργια μουσικά ονόματα. Ετσι, για μία βραδιά το Μέγαρο Μουσικής έγινε κάτι σαν το Plus Soda, το περίφημο dance club της Αθήνας αν θυμάστε. Για ένα δίωρο παρακολουθήσαμε ένα εξαιρετικό οπτικοακουστικό θέαμα, το «Aether», «μια σύγχρονη ερμηνεία του φωτεινού αιθέρα που συνδυάζει μουσική και αρχιτεκτονική». Ο Max Cooper συνεργάστηκε με το στούντιο design Architecture Social Club και παρουσίασαν ένα σετ που περιλάμβανε όλα τα στοιχεία από συναυλίες ηλεκτρονικής μουσικής, δηλαδή πολύ δυνατό ήχο, καπνούς, λέιζερ, προβολές από προτζέκτορες κ.ά. Είπαμε, το Μέγαρο έγινε club, συγκεντρώνοντας ένα κοινό που ίσως και να μην είχε ξαναπατήσει στον χώρο. Τους έβλεπα άλλωστε που δεν ήξεραν τα κατατόπια, πολλοί ρωτούσαν πού πρέπει να κατευθυνθούν. Το Μέγαρο πήρε το κολάι πλέον και, επειδή γνωρίζω πως διαθέτει κάτι πολύ ωραία υπόγεια, μήπως να το σκεφτεί λίγο παραπάνω φτιάχνοντας κι ένα Megaro club; Ιδέα ρίχνω, μην πετροβολάτε. Αλλωστε, προχθές με τον Max Cooper, οι τεχνικοί του Μεγάρου απέδειξαν ότι είναι πολύ ικανοί βγάζοντας στην εντέλεια μια πολύ απαιτητική παραγωγή. Το κατέχουν και το σπορ του clubbing, είναι φανερό. Το απέδειξαν.
Σας χρωστάω και την ιστορία όμως. Ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος λοιπόν ήταν κάποτε σε μια παρέα. Συστήθηκε, ως συνθέτης που ήταν, απαριθμώντας ορισμένους τίτλους από τα έργα του. Κάποια συμφωνικά, κάποιες όπερες κ.ο.κ. Εισέπραξε βλέμματα συμπάθειας και δήθεν έκπληξης, αλλά στην πραγματικότητα ήταν μάλλον βλέμματα αδιαφορίας και βαριεστημάρας. Μέχρι που πρόσθεσε τη μαγική φράση: «Είμαι αυτός που έχω γράψει και μουσική στη “Λιλιπούπολη”»! Επεσαν όλοι πάνω του, τα βλέμματα γέμισαν θαυμασμό, όλοι ήθελαν να του μιλήσουν και να του πουν κάτι. «Το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι / χορεύει τσιφτετέλι στον χορό των μπιζελιών / και τα κολοκυθάκια χτυπάνε παλαμάκια / πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν». Της Πλάτωνος είναι βέβαια, αλλά δεν πειράζει. Δικά του (πάντα σε στίχους της Μαριανίνας Κριεζή, εννοείται) είναι τα «Δεν είμαστε Ζουλού», «Η μπόσα νόβα του ζαχαροπλαστείου», «Πού πάει ο καιρός που φεύγει» και πολλά ακόμα. Να έχεις κάνει απίστευτα πράγματα στη «σοβαρή» μουσική λοιπόν και να σου φιλούν τα χέρια για τη «Λιλιπούπολη». Δεν είναι κακό απαραιτήτως. Μα καθόλου κακό!
Ξέχασα, ο Μαραγκόπουλος ήταν μέλος της Επιτροπής Προγράμματος και στο Τρίτο επί Μάνου Χατζιδάκι. Respect.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας