«Για τη Ρώμη»

Στο τέλος της φετινής σεζόν, ο Φραντσέσκο Τότι αποχαιρετά την ενεργό δράση και τη Ρόμα. Την ομάδα που υπηρετεί αδιάλειπτα από το 1989, όταν σε ηλικία 13 ετών εντάχθηκε στην ακαδημία της. Και γι’ αυτή τη σχέση μίλησε μέσω μιας ανοιχτής επιστολής με τον τίτλο «Per Roma». Δημοσιεύουμε αποσπάσματα:

«Πριν από 27 χρόνια, ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα του διαμερίσματός μας στη Ρώμη. Η μητέρα μου, Φιορέλα, πήγε να ανοίξει. Κάποιοι άνδρες συστήθηκαν ως διευθυντές ποδοσφαίρου. Δεν ήταν από τη Ρόμα, αλλά από τη Μίλαν. Και ήθελαν να παίξω στην ομάδα τους πάση θυσία.

Οταν είσαι παιδί στη Ρώμη, υπάρχουν μόνο δύο πιθανές επιλογές: είσαι είτε κόκκινος ή γαλάζιος. Ρόμα ή Λάτσιο. Στην οικογένειά μας όμως, υπήρχε μόνο μία επιλογή. Δυστυχώς δεν γνώρισα τον παππού μου, γιατί πέθανε όταν ήμουν μικρός. Μου άφησε όμως ένα τεράστιο δώρο.

Ο παππούς μου, Τζανλούκα, ήταν ένθερμος οπαδός της Ρόμα και μετέδωσε την αγάπη αυτή στον πατέρα μου, ο οποίος με τη σειρά του τη μετέδωσε στον αδελφό μου κι εμένα.

Κουβαλούσαμε μέσα μας την αγάπη για τη Ρόμα. Η Ρόμα ήταν κάτι παραπάνω από σύλλογος. Ηταν μέρος της οικογένειάς μας, του αίματός μας, της ψυχής μας.

Οπως είπα, όταν ήμουν 13 ετών, με ζήτησε η Μίλαν. Ηταν η ευκαιρία να πετύχω σε μια μεγάλη ιταλική ομάδα. Δεν ήταν δική μου η επιλογή. Η μαμά μου ήταν το αφεντικό – ακόμα είναι. Οπως κάθε Ιταλίδα μητέρα, ήταν υπερπροστατευτική. Δεν ήθελε να φύγω από το σπίτι, από φόβο μη συμβεί τίποτε. ‘‘Λυπάμαι. Οχι, όχι’’, είπε στους άνδρες. Μόνο αυτό.

Ηταν δύσκολο να πεις ‘‘όχι’’ στη Μίλαν. Θα σήμαινε πολλά χρήματα για την οικογένειά μας. Ομως πήρα ένα μάθημα από τη μητέρα μου τότε. Οτι το σπιτικό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή.

Μερικές εβδομάδες αργότερα, αφού ήρθαν σκάουτ σε ένα παιχνίδι μου, η Ρόμα μού έκανε πρόταση. Θα φορούσα τα κοκκινοκίτρινα (...)

Οι οπαδοί της Ρόμα είναι διαφορετικοί απ’ όλους. Υπάρχουν τεράστιες προσδοκίες όταν φοράς τη φανέλα της. Πρέπει να αποδείξεις την αξία σου και δεν υπάρχει περιθώριο λάθους.

Στο πρώτο μου παιχνίδι στο ‘‘Ολίμπικο’’, ένιωθα να σφύζω από περηφάνια που θα έπαιζα για το σπίτι μου. Για τον παππού μου. Για την οικογένειά μου. Επί 25 χρόνια η πίεση –και το προνόμιο– δεν έχει αλλάξει καθόλου.

Βέβαια, υπήρξαν και λάθη. Υπήρξε μάλιστα και μια στιγμή, πριν από 12 χρόνια, που σκέφτηκα να αφήσω τη Ρόμα για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Οταν σε καλεί μια πολύ πετυχημένη ομάδα, ίσως η ισχυρότερη στον κόσμο, σκέφτεσαι πώς θα ήταν η ζωή αλλού.

Συζήτησα με τον πρόεδρο της Ρόμα, αλλά στο τέλος, η συζήτηση με την οικογένειά μου μου θύμισε τι είναι σημαντικό στη ζωή. Το σπίτι είναι τα πάντα.

Για 39 χρόνια, η Ρώμη είναι το σπίτι μου. Για 25 χρόνια ως ποδοσφαιριστής, η Ρόμα είναι το σπίτι μου. Είτε κατακτώντας το Σκουντέτο είτε αγωνιζόμενος στο Τσάμπιονς Λιγκ, ελπίζω ότι εκπροσώπησα τη Ρόμα και ανέβασα τη σημαία της όσο πιο ψηλά μπορούσα. Ελπίζω ότι σας έκανα περήφανους (...)

Με ρωτούν: ‘‘Γιατί πέρασες όλη σου τη ζωή στη Roma;’’ (σ.σ.: εννοώντας και την πόλη και τον σύλλογο, που στα ιταλικά είναι η ίδια λέξη).

Για μένα, Ρώμη είναι η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που αγαπώ. Ρώμη είναι η θάλασσα, τα βουνά, τα μνημεία. Ρώμη, βέβαια, είναι οι Ρωμαίοι.

Ρώμη είναι το κίτρινο και κόκκινο. Ρώμη, για μένα, είναι ο κόσμος. Αυτός ο σύλλογος, αυτή η πόλη είναι η ζωή μου. Για πάντα».