«Γκρεμίστε και χτίστε πάλι το ποδόσφαιρο-πρόκληση»

Θα ξεκινήσω όχι με τα γνωστά συμπτώματά του, αλλά με αυτό που σαρκάζει τη γύμνια του ποδοσφαίρου μας-καθρέφτη της κοινωνίας μας.

Μου έρχεται, λοιπόν, στο μυαλό η αχτίδα φωτός που της δείχνει τον δρόμο, όπως συχνά συμβαίνει από τότε ώς σήμερα. Και αναφέρομαι στην επιτυχία-σταθμό της εθνικής ομάδας στην Πορτογαλία το 2004.

Προτείνω να μη βιαστείτε ώστε να χαρακτηρίσετε άστοχη την παραβολή της δυσωδίας των τελευταίων ημερών με τη... φαντασιακή πραγματικότητα που έγινε αλήθεια, την άνοδό μας, δηλαδή, στην κορυφή πριν από 12 χρόνια.

Κι αυτό επειδή η γραμμή εκκίνησης εκείνης της ξεχωριστής επιτυχίας, ήταν ακριβώς αυτό που ψάχνει σήμερα το σάπιο οικοδόμημα: Τομή! Τέτοια, κυρίως ελέω Ρεχάγκελ, άλλαξε τότε και πάλι άρρωστα δεδομένα, δημιούργησε εύφορο έδαφος και ο σπόρος έπιασε.

Ναι, ξέρω, το πρόβλημα τώρα δεν περιορίζεται όπως τότε στην «υπόθεση εθνική ομάδα» αλλά είναι πολυδιάστατο. Η καρτερία, όμως, είναι ίδια: Υπαρξη τομής!

Αυτής που θα έχει να επιτελέσει πιο δύσκολο έργο από τότε επειδή οι εμπλεκόμενοι δεν είναι μόνο όσοι βρίσκονται γύρω από την εθνική ομάδα, αλλά γενικότερα οι συμμέτοχοι στην απουσία διαύγειας, δηλαδή απουσία κυρίως ισοτιμίας, ισονομίας και οράματος βέβαια, ώστε επιτέλους να καθαρίσει το σαθρό οικοδόμημα!

Ας σκεφτούμε ρεαλιστικά. Στο σημείο που έχουμε φτάσει, πόσω μάλλον εντός περιόδου γενικευμένης κοινωνικής παρακμής όπως αυτή που ζούμε τα τελευταία χρόνια, αυτοσκοπός είναι να καθαρίσει η κόπρος του Αυγεία και μετά να μιλάμε για ανάπτυξη.

Σε αυτό το επίπεδο βρισκόμαστε με συνευθύνη των εμπλεκομένων, κράτους, ομάδων και στελεχών τους, οπαδών-πελατών, μέσων ενημέρωσης.

Ποσοστιαία, η ευθύνη αναλογεί σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό σε όλους μας, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία ονόματι συνευθύνη και κυρίως την ανάγκη ύπαρξης τομής λοιπόν!

Την έχει ανάγκη το ίδιο το ποδόσφαιρό μας και η γνωστή ανεπάρκειά του αλλά και γενικότερα, λοιπόν, η κοινωνία μας που αναζητά (πλέον εναγωνίως!) ύπαρξη ανάκαμψης και προοπτικής αντί του βάλτου όπου έχουμε καθηλωθεί τα τελευταία χρόνια και της ανεξιχνίαστης επόμενης μέρας.

Ναι, το ποδόσφαιρο δεν είναι η σημαντικότερη κοινωνική δραστηριότητα, αλλά η ιδιαίτερη φύση του, δηλαδή, εκτός των άλλων, η πλατιά αποδοχή του σε κάθε βαθμίδα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, ισοδυναμεί με ανάγκη να καθαρίσει το τοπίο του.

Μόλις διαβάσατε πηγαίες σκέψεις, παιδιά κι αυτές όσων ζήσαμε κι αυτό το Σαββατοκύριακο στα γήπεδα της μεγάλης κατηγορίας.

Ξημέρωσε η Δευτέρα της Football League που δεν είχε να... ζηλέψει τίποτα από την αρρώστια των πατρικίων του ποδοσφαίρου μας, με αποκορύφωμα το επεισοδιακό παιχνίδι στη Λαμία, όπου ο ιδιοκτήτης της Λάρισας Αλέξης Κούγιας είπε «ξέρω πολύ καλά για ποιον λόγο έπαιξε έτσι σήμερα η Λαμία...» και λίγο αργότερα, κατά τα... πρότυπα του παιχνιδιού Ατρόμητος - ΑΕΚ μία μέρα νωρίτερα, έγιναν συμπλοκές οπαδών, κακές-προκλητικές διαιτησίες σε άλλα γήπεδα. Και δεν κινείται τίποτα!

Απραξία, μοιρολατρία, συνώνυμες όχι πλέον προβληματισμού για τη μέθοδο αντιμετώπισης των κρουσμάτων, αλλά συνώνυμες αποδοχής τους! Ουσιαστική αντίδραση-τομή απαιτείται στον βαθμό που έχει φτάσει η παρακμή και επαναφέρουμε σήμερα τις δηλώσεις που είχαν κάνει πέρυσι στην «Εφ.Συν.» με άλλη, παρόμοια αφορμή δυο κύριοι των γηπέδων μας από άλλη, όχι δα και τόσο μακρινή εποχή.

Οι Θωμάς Μαύρος, Ντίνος Κούης, λοιπόν, είχαν παρέμβει έπειτα από ανάλογα κρούσματα συνύπαρξης –και τότε όπως τώρα– δηλητηριασμένου ποδοσφαιρικού θεάματος παράλληλα με εκτεταμένα επεισόδια οπαδών.

Μας είχαν πει λοιπόν: «Ωρα να γκρεμιστεί το σάπιο οικοδόμημα που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο με τη μορφή που το ξέρουμε. Στην ανάγκη να διακοπεί το πρωτάθλημα, ώστε να ξαναρχίσει μόνο όταν έχουν εξυγιανθεί οι δομές του, μόνο όταν όλοι έχουν πειστεί από την πολιτική ηγεσία και τις υπόλοιπες Αρχές του ποδοσφαίρου ότι οι νόμοι που υπάρχουν θα εφαρμόζονται για όλους, μόνο όταν κάθε ομάδα αναλάβει να ελέγχει τους οπαδούς της επειδή μπορεί να το κάνει, μόνο όταν οι ομάδες κάθε κατηγορίας θα έχουν πάρει κίνητρα που τις υποχρεώνουν να λειτουργούν με στόχο τους την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου μέσω οργανωμένης δουλειάς με παιδιά και όχι μόνο. Σε περίοδο παρόμοιας οικονομικής κρίσης, είναι πρόκληση να βλέπουμε ότι το ποδόσφαιρό μας προκαλεί έτσι την κοινωνία μας».

Η παρατεινόμενη αρρώστια, λοιπόν, επαναφέρει την ανάγκη που είχαν διατυπώσει στην «Εφ.Συν.» και θα μπορούσαν να επαναλάβουν και σήμερα το πρωί οι Μαύρος και Κούης. Προς όλους όσοι εμπλέκονται σε αυτό το αναξιόπιστο προϊόν με τις σάπιες ρίζες δεκαετιών ονόματι ελληνικό ποδόσφαιρο...