Μιμηθείτε τους!Αν βέβαια... «έχετε εργαλεία»

Γνωστή είναι η άτεγκτη περηφάνια των Αγγλων, προϋπόθεση και αποτέλεσμα η ίδια της τυπολατρίας, της προσήλωσης σε παγιωμένες συμπεριφορές, όσες χαρακτηρίσουν τη στάση ζωής τους.

Ρωγμές στα, άλλοτε σιδηρά, καλούπια της ίδιας κοσμοθεωρίας, το άλλο όνομα της υποδειγματικής αυτοπειθαρχίας αλλά και της αναπόφευκτης έλλειψης λυρισμού στη ζωή τους;

Υπάρχουν! Ανάμεσά τους, το ποδόσφαιρο είναι καθρέφτης. Κυρίως από την εποχή της ελεύθερης διακίνησης κοινοτικών ποδοσφαιριστών που μεταλλάχθηκε, συχνά, σε αφομοίωσή τους από τις νέες, ειδικότερα ποδοσφαιρικές, γενικότερα κοινωνίες, ο στερεότυπος, συχνά αποδοτικός αλλά και αντιαισθητικός τρόπος παιχνιδιού της «κλασικής βρετανικής σέντρας» άλλαξε.

Και ναι μεν έκανε πιο ελκυστικό το ούτως ή άλλως αντρίκειο αγγλικό ποδόσφαιρο, που όμως έπασχε από έλλειψη έμπνευσης-φαντασίας, αλλά, αναπόφευκτα, δημιούργησε και εμφυλίους εντός αγγλικών συνόρων.

Ιδιαίτερα η τελευταία δεκαετία, που φέρει τη σφραγίδα της Μπαρτσελόνα, με τη διαρκή κίνηση, την αλλαγή θέσεων και την αλληλοκάλυψη στον ποδοσφαιρικό τρόπο του σκέπτεσθαι, ανέδειξε και την... κρίση συνείδησης των Αγγλων.

Αναπόφευκτα, επειδή η ενστικτώδης ή συνειδητή (μέσω, δηλαδή, σχεδίου των προπονητών) προσπάθεια αντιγραφής των Καταλανών συνυπάρχει με δεδομένα που προϋπήρχαν: αναλογικά, έξι στους δέκα ποδοσφαιριστές των αγγλικών ομάδων την τελευταία πενταετία είναι ξένοι.

«Να... κλέψουν το μυστικό της»

Τις τελευταίες ημέρες λοιπόν, η απολογιστική διάθεση μελών της ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής οικογένειας, έστω και ευρισκόμενη στα σπάργανα, αφού ως συνήθως θα κορυφωθεί στο τέλος του χρόνου, εκπέμπει από τη Γηραιά Αλβιώνα επιφύλαξη, αν όχι ανησυχία: «Να θυμηθούμε πως είμαστε Αγγλοι και είχαμε, έχουμε και θα έχουμε τον δικό μας τρόπο στο ποδόσφαιρο».

Ετσι τιτλοφορείται η νύξη που έκανε στο πλαίσιο σχετικού ρεπορτάζ του ΒΒC, μόλις την προηγούμενη Τρίτη, ο Αλαν Πάρντιου.

Ο προπονητής της Κρίσταλ Πάλας τέθηκε ενώπιον της πανευρωπαϊκής επιρροής που ασκεί ο τρόπος σκέψης της ενδεκάδας από την Καταλονία και αρχικά ήταν δίκαιος:

«Πρόκειται για φυσική τάση σε κάθε δραστηριότητα, πόσο μάλλον ενώπιον μιας ομάδας όπως η Μπαρτσελόνα με παγκόσμια απήχηση, να επιχειρούν όσοι τη βλέπουν να... κλέψουν το μυστικό της.

Ετσι και τα τελευταία χρόνια. Οι αλλαγές στην τακτική, αλήθεια, έχουν τη ρίζα τους κυρίως στο παιχνίδι της Μπαρτσελόνα.

Πολλοί Αγγλοι προπονητές πριν από πολλά χρόνια αλλά και τώρα προτείνουμε σε συναδέλφους μας αγγλικών ομάδων αλλά και στους... εαυτούς μας να μην ξεχνάμε ότι ναι μεν οφείλουμε να παρατηρούμε το καλό απ’ όπου κι αν προέρχεται αλλά ας μην αγνοούμε ότι υπάρχουν και στο δικό μας ποδόσφαιρο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά-προσόντα» κατέληξε ο -γνωστός οξύθυμος- προπονητής...

Συστάσεις προς Αγγλους συναδέλφους του επειδή οι ξένοι προπονητές, όσοι δουλεύουν σε αγγλικές ομάδες, έχουν τη δική τους αγωνιστική πυξίδα.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία παρά στοιχειώδης γνώση της ιδιοσυγκρασίας των Αγγλων -και όχι απαραίτητα των ποδοσφαιρικών δεδομένων της εποχής μας, κάθε εποχής- ώστε να συμπεράνει κανείς πως η ανησυχία τους έχει τη ρίζα της στην ανάγκη να μην επηρεαστεί καταλυτικά η απόδοση της γνωστής αγαπημένης τους, της Εθνικής Αγγλίας!

Τόσο από την αλλαγή τρόπου σκέψης των ομάδων τους που θα βρίσκεται, όπως συχνά συμβαίνει την τελευταία εικοσαετία, σε αντίθεση (ίσως και πλήρη) με την αγωνιστική φιλοσοφία του προπονητή της Εθνικής όσο και από τις μειωμένες παραστάσεις μερίδας των διεθνών ποδοσφαιριστών.

Σαρκασμός του Εμερι

Οι ίδιες αναφορές μάς θύμισαν σχετική δήλωση του Ουνάι Εμερι. Την άνοιξη ο Βάσκος προπονητής της Σεβίλης είχε τεθεί ενώπιον του μαγνητισμού που ασκεί, χρόνια τώρα, το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα και είχε υποκλιθεί στη μεγάλη αντίπαλό του:

«Ναι, συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει Μπαρτσελόνα στη θέση της Μπαρτσελόνα θα πρέπει να έχει τα δικά του... εργαλεία! Δηλαδή παίκτες σαν τους δικούς της, μαθημένους στην ίδια αγωνιστική φιλοσοφία».

Προς το παρόν, άπαντες υποκλίνονται και ακολουθούν ειδικότερα τους Καταλανούς, γενικότερα τους Ισπανούς. Αγγλοι και όχι μόνο...

Παρόντος Γουαρδιόλα βέβαια, μόνο η Μπάγερν έχει στις τάξεις της τρεις Ισπανούς και δεν είναι οι μόνοι Ιβηρες που πήγαν να παίξουν στη Γερμανία την τελευταία διετία.

Τα στατιστικά μαρτυρούν

Αν κανείς επιχειρήσει να διαψεύσει τη γενικότερη τάση αντιγραφής (πιο σωστά: προσπάθειας αντιγραφής) του παιχνιδιού των Καταλανών, του απαντούν και οι αριθμοί, όσοι αναλύουν την εικόνα στο γήπεδο.

Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, η στατιστική, λοιπόν, εμφανίζει την τελευταία τριετία αύξηση στις πάσες ως αποτέλεσμα κατοχής μπάλας και διαρκών εναλλαγών. Οπως, δηλαδή, παίζει η Μπαρτσελόνα.

Εστω και η προσπάθεια αντιγραφής των «μπλαουγκράνα», όπως μαρτυρά η ίδια, επίσημη, στατιστική καταγραφή, έχει αυξήσει σε ευρωπαϊκό επίπεδο τις ευκαιρίες για σουτ και γκολ. Από τις 732 σε κάθε παιχνίδι την περίοδο 2008/09, πέρυσι έφτασαν τις 887.

Ο μιμητισμός του παιχνιδιού τύπου Μπάρτσα έχει αυξήσει και το συνολικό ποσοστό σωστής πάσας.

Από το 70-75% πριν από δέκα χρόνια, έφτασε πέρυσι στο 83,69%, πάντα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Το ποδόσφαιρο κατοχής της μπάλας που εξελίχθηκε σε... επιστήμη από τον Λιονέλ Μέσι και τους εκάστοτε άμεσους συνεργάτες της ιδιοφυΐας του στην ενδεκάδα της Μπαρτσελόνα είναι, λοιπόν, κοινός αυτοσκοπός στην εποχή μας.

Η ανάγκη κατοχής μπάλας είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού πως, μεταξύ άλλων νέων δεδομένων -όπως και η μείωση των τάκλιν-, έχει επαναφέρει την παρουσία τού -συχνότερα μέσου αναστήματος, αν όχι κοντού- τεχνίτη μέσου.

Αναφερόμαστε κυρίως στις ομάδες-διεκδικήτριες τίτλων σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο σε όλη την Ευρώπη. Επανήλθε ο παλιότερος -άλλοτε καθιερωμένος, που έτεινε όμως να εκλείψει, αλλά να τος πάλι- τύπος του βραχύσωμου εγκεφαλικού ώστε να ελέγχει τον ρυθμό και να πασάρει με ακρίβεια.

Τύπος ποδοσφαιριστή που έτεινε να εκλείψει απ’ τα πρώτα χρόνια του ‘90, όταν άρχιζε να κυριαρχεί η φιγούρα του ποδοσφαιριστή-δεκαθλητή ώς την ανάδειξη της Μπαρτσελόνα των ημερών μας.

Νέα αγωνιστικά ήθη

Οπως, επίσης, βλέπετε στις μέρες της Μπάρτσα, διεθνώς οι αμυντικοί υψηλών απαιτήσεων, κεντρικοί αλλά και ακραίοι, αποφεύγουν πλέον το τυφλό διώξιμο της μπάλας αλλά έχουν τάση να κόβουν, να κρατούν και να δίνουν σε συμπαίκτη ώστε να αρχίσει η αλυσίδα του παιχνιδιού με τις συνεχείς μεταβιβάσεις.

Τα νέα... αγωνιστικά ήθη καλά κρατούν και μαγνητίζουν ακόμη και ποδοσφαιριστές-αθλητές όπως Αγγλοι και Γερμανοί. Τουλάχιστον ώς την εποχή που θα διαγράψει τον -ήδη μεγάλο- κύκλο του ο ποδοσφαιρικός λυρισμός της Μπαρτσελόνα των ημερών μας... Μακάρι, στο όνομα της αγάπης για το ποδόσφαιρο, όχι σύντομα!