Οραμα και ανδρισμός!

Προς την πολιτική ηγεσία του αθλητισμού, βέβαια την τωρινή όσο και όλους τους προκατόχους της και προς προέδρους ομάδων που μιλούν γι’ αυτήν μόνο όταν ο κίνδυνος φαντάζει, κυριολεκτικά, υποψήφιος δολοφόνος: Το ξέρετε καλά, λοιπόν, ότι η βία των γηπέδων σάς κάνει ό,τι εκείνη θέλει, όχι λόγω της δυναμικής της αλλά κυρίως λόγω της δικής σας αναβλητικότητας σε όλες τις εποχές... Κυρίως επειδή η ένταση, γέννημα του ανώνυμου πλήθους των εξεδρών, σας χρησιμεύει ως άλλοθι... Πώς μεταφράζεται το «άλλοθι»;

Ανάλογα με την αγωνιστική (για τους εκπρόσωπους των ομάδων) και την πολιτική (για τους πολιτικούς υπεύθυνους του αθλητισμού) συγκυρία, σας προσφέρει ευκαιρία να εκφραστείτε, μακριά απ’ τον στείρο, καθιερωμένο, πολιτικό λόγο, ως ηθικολόγοι που φαντάζουν ηλιαχτίδα στο πυκνό σκοτάδι της βίας...

Λόγια, όμως, όπως διδάσκει η εμπειρία, επισημάνσεις, προειδοποιήσεις, υποσχέσεις πάταξης του φαινομένου μακριά απ’ τη ρίζα του προβλήματος και το φαινόμενο είναι πλέον τερατούργημα!

Ετσι και τώρα, μετά τη μαύρη σελίδα της Λεωφόρου; «Ε, ναι, τι περιμένεις; Μια απ’ τα ίδια!», μου απαντά η κοινή, υποψιασμένη, λογική...

Για να συμβεί κάτι διαφορετικό, αυτό που θα φαντάζει προοπτική παροχής λύσης, θα πρέπει να δείξετε ανδρισμό! Τι παρεξηγημένη λέξη-έννοια, αλήθεια... Ανδρας είναι ο ανδρείος και όχι ο μάγκας που θορυβεί ώστε να αυτοεπιβεβαιώνεται!

Με άλλα λόγια, η πολιτική ηγεσία, αν εννοεί τα λόγια της, οφείλει να αγνοήσει το πολιτικό κόστος και ΝΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙ διοικήσεις ομάδων να συμπράξουν!

Διοικήσεις, όσες μέχρι σήμερα ανέχονται, δηλαδή εκτρέφουν, άρα και αναπαράγουν, τους θερμοκέφαλους οπαδούς και όσους παρείσακτους δίπλα τους παριστάνουν τους φίλους της ίδιας ομάδας... Μαζί, λοιπόν, να τους πουν, όχι ως προφορική απειλή αλλά με τη μορφή απτής πραγματικότητας, «δεν σας θέλουμε, φύγετε απ’ τα γήπεδα!».

Πώς; Μέσω εφαρμογής προληπτικών μέτρων και των ποινών που προβλέπει ο σχετικός νόμος... Νόμοι υπήρχαν και υπάρχουν, αλλά όταν εφαρμόστηκαν αυτό συνέβη κατ’ εξαίρεση ώστε να σωθούν τα προσχήματα...

Υπάρχει, βέβαια, σαφής αντικειμενική δυσκολία επειδή αναφερόμαστε σε παγιωμένη αρρώστια, αλλά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει την ευκαιρία να το κάνει!

Ως «ευκαιρία» φαντάζει η παρατεινόμενη εμπιστοσύνη που της έδειξε μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων ακόμη και κόντρα στις προβλέψεις ήττας της σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις!

Η ίδια εμπιστοσύνη-ανοχή συντηρείται, παράλληλα με το μούδιασμα της προαναγγελίας των τελευταίων οικονομικών μέτρων...

Μαζί με την κοινή ανάγκη ύπαρξης καίριων, υγιών αποφάσεων σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, όσων λαμβάνουν διαστάσεις ζωογόνου ανάσας για την ενίσχυση του πεσμένου ηθικού της κοινωνίας μας, είναι εύφορο έδαφος για να φτάσει, επιτέλους, το μαχαίρι στο κόκαλο!

Χρειάζεται σχέδιο (για την ακρίβεια: όραμα!) και βαθύτερη ανάλυση για τις αιτίες της έξαρσης του φαινομένου...

Και προσεκτική ακρόαση προτάσεων, όχι μόνο ειδικά από ανθρώπους του ποδοσφαίρου αλλά και -αν όχι κυρίως στο σημείο που βρισκόμαστε...- από συγκροτημένα μέλη της δημόσιας ζωής, όσους τονίζουν και πάλι τις τελευταίες μέρες, με άλλη διατύπωση αλλά με κοινό νόημα, την ανάγκη γέννησης ή ανάπλασης δημιουργικών ευκαιριών εκτόνωσης, που θα είναι προσβάσιμες απ’ το πλατύ κοινό, ιδιαίτερα απ’ τους νέους...

Οσες θα επιτρέψουν στη νεολαία που συντηρεί, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, φανερή οργή για την παραπαίουσα κοινωνία που κληρονόμησε, να την εκτονώσει αλλιώς και όχι, μεταξύ άλλων, από τις εξέδρες των γηπέδων-ορμητηρίων!