«Ήταν και δεν ήταν» Ίντερ...

Όταν μία ομάδα δεν έχει πάρει πολλά πρωταθλήματα ή δεν έχει πανηγυρίσει ούτε καν ένα, ένας σχετικός τίτλος είναι «ο κόσμος όλος» για αυτήν. Όταν είσαι, όμως, μία μεγάλη ομάδα που διεκδικείς συνέχεια τίτλους (πλην κάποιων διαστημάτων που συνιστούν εξαιρέσεις, κι ας είναι κάπως παρατεταμένα...), δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος οπαδός σου πως «ένα πρωτάθλημα ίσον κανένα». Η Ίντερ παρότι από το 2010 έως το 2021 δεν πήρε ούτε ένα πρωτάθλημα, για τη Lady Hope όπως και για πολλούς άλλους ποδοσφαιρόφιλους ανά τον κόσμο, ανήκει αναφανδόν στη δεύτερη κατηγοριοποίηση: των μεγάλων ομάδων που όταν παίρνουν ένα κάθε τόσο δεν θεωρείται πως έκαναν και κάτι σπουδαίο... 

Η Ίντερ την περασμένη εβδομάδα κατέκτησε και μαθηματικά το 20ο πρωτάθλημα της ιστορίας της. Με υγιεινό περίπατο. Το δεύτερο σε τέσσερα χρόνια δίνει το σαφές προβάδισμα σε όσους αναρωτιούνται για το ποια ομάδα έχει τα ηνία στην ποδοσφαιρική Ιταλία στο πρώτο μισό της τρέχουσας δεκαετίας. Και ο δεύτερος τίτλος ενίσχυσε τον πρώτο... Αν συνυπολογίσει κάποιος πως στο διάστημα αυτό η Ίντερ έχει επιπλέον «εμπλουτίσει» την τροπαιοθήκη της με δύο Κύπελλα και τρία Super Cup Ιταλίας, συν την περσινή αξιοπρεπέστατη/ ανανταγωνιστικότατη συμμετοχή στο σπουδαιότερο ετησίως ποδοσφαιρικό αγώνα της Γηραιάς Ηπείρου, τον τελικό του UEFA Champions League (απέναντι στην περίφημη Μάντσεστερ Σίτυ του Πεπ Γκουαρντιόλα), ε τότε δεν είναι ντροπή να το παραδεχτεί ακόμα και ένας οπαδός της Γιουβέντους ή της Μίλαν, που λέει ο λόγος: η Ίντερ Μιλάνου διανύει την καλύτερή της εποχή μετά το αλησμόνητο κρεσέντο στα πρώτα μετά το calciopoli χρόνια...

Βέβαια, ο προπονητής της Μίλαν Στέφανο Πιόλι δεν δίστασε τις προάλλες να δηλώσει πως «εδώ και τέσσερα χρόνια η πιο δυνατή ομάδα του ιταλικού πρωταθλήματος είναι η Ίντερ, αλλά κέρδισε μόνο δύο πρωταθλήματα», αλλά -ας μας πιστέψει- ούτε του ίδιου δεν θα του άρεσε να έχει πάρει η Ίντερ παραπάνω, ειδικά εκείνο του 2022 που κατέκτησε η ομάδα του, η Μίλαν... Σε κάθε περίπτωση, ο Πιόλι αγνόησε δύο βασικές παραμέτρους: και τις υπόλοιπες διακρίσεις της Ίντερ στο ίδιο χρονικό διάστημα, αλλά και το γεγονός πως καμία ομάδα δεν παίζει μόνη της... Μάλλον, τις αντιπάλους της Ίντερ κατάφερε να υποτιμήσει με αυτή τη δήλωση, και όχι να δημιουργήσει κάποιο είδος πλήγματος στην γενικευμένη υπερηφάνεια των εκστασιασμένων το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε απανταχού φίλων της Ίντερ...

Ο συνάδελφός του στον πάγκο της Ίντερ Σιμόνε Ιντζάγκι, από την πλευρά του, μπορεί να παρακολουθεί τα δρώμενα και να χαμογελάει. Παρουσίασε μία Ίντερ μεστή, ουσιαστικότατη, με ακμαίο πνεύμα και σώμα, ενίοτε και «κεραυνοβόλα», με θαυμαστή αμυντική στιβαρότητα και διαρκή «νικητήρια διάθεση». Μία Ίντερ, δηλαδή, που «ήταν και δεν ήταν» Ίντερ. Δεν ήταν γιατί φέτος δεν βύθισε ούτε μία φορά τους φίλους της σε καταστάσεις αμηχανίας, όπως κάνει συνήθως ακόμα και τις χρονιές που έχει καλή ομάδα... Και ήταν, γιατί έτσι αρμόζει στη δεύτερη σε τίτλους πρωταθλήματος ομάδα του ιταλικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου... Ο ίδιος ο Ιντζάγκι έχει βάλει πια παρακαταθήκη για μία σπουδαία προπονητική καριέρα. Και αυτό γιατί, δεν ξέρουμε φερ' ειπείν αν θα μείνει στην ιστορία για το αγωνιστικό στυλ που εφαρμόζει πάνω στα γρασίδια, αλλά ήδη η αποτελεσματικότητά του στο να σηκώνει κούπες συζητιέται πολύ. Δικαίως...