«Οι επιθετικοί εφιάλτες μας!»

Ακόμη και ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, ο εμβληματικός Αργεντινός διανοητής και συγγραφέας, δεν ξέχασε να τους σαρκάσει στην ομιλία του για την αθανασία (!) την ημέρα έναρξης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1978 στην πατρίδα του. Πρόθεσή του ήταν, μέσω του… μεταφυσικού προπετάσματος καπνού περί αθανασίας, να καταγγείλει τη χούντα του Βιντέλα. Μεταξύ άλλων την παρομοίασε με «τακτική αμυντικών ποδοσφαιριστών που έχουν αποστολή να πνίξουν την έμπνευση των ταλαντούχων»...

Αλλά ας μη θεωρούμε μόνο… αποκρουστικές τις παρουσίες όσων καλούνται να εμποδίσουν καλλιτεχνικές δημιουργίες προικισμένων μεσοεπιθετικών! Κι ας σκεφτούμε ότι, όπως σε κάθε κοινωνικό σύνολο, έτσι και στο ποδόσφαιρο, είναι αναγκαία όχι μόνο η παρουσία όσων δημιουργούν αλλά και εκείνων που αναχαιτίζουν ώστε να δώσουν χώρο στους εμπνευσμένους...

Και τώρα που εξαντλήσαμε την… καλή πρόθεσή μας προς τους αμυντικούς, ας τους ρωτήσουμε ποιος ήταν ο πιο δύσκολος επιθετικός που αντιμετώπισαν...

Στην ειδωλολατρία της μπάλας, την κατά Εντουάρντο Γκαλεάνο «πρόληψη που αξίζει στους λαούς», υπάρχει θέση για όλους!

'Ανθιμος Καψής

Δεν μπορώ να μιλήσω για έναν επιθετικό! Ηταν πολλοί αυτοί που έβλεπα ότι έχουν χαρίσματα και όφειλα να μην τους χάσω στιγμή απ' τα μάτια μου… Ονόματα θα πω τα πρώτα που αυθόρμητα μου γεννά η ερώτηση σας: ο Κρητικόπουλος, ο Μπάγεβιτς, ο Αλβαρέζ όταν ακόμη έπαιζε στα Γιάννινα, ο Θωμάς Μαύρος… Και βέβαια ο Ζαϊρζίνιο σε παιχνίδι της Εθνικής!

Κάθε όνομα που είπα, περιέχει το δικό του σχόλιο.

Μαρίνος Ουζουνίδης

Δύο και όχι ένας! Αλέκος Αλεξανδρής και Ντέμης Νικολαΐδης, γιατί και οι δύο είχαν το ξεχωριστό προσόν να είναι απρόβλεπτοι! Δεν ήξερες την τελική αντίδρασή τους, γιατί μπορούσαν να πετύχουν γκολ με όλους τους τρόπους.

Μάκης Σεντελίδης

Ο Μίμης Παπαϊωάννου! Κυρίως γιατί πάντα μπορούσε να βρίσκεται μπροστά από τον αμυντικό, όταν έπρεπε! Προσόντα του, επίσης, ήταν η αλτικότητα και η άψογη αίσθηση του χώρου… Πηδούσε για κεφαλιά, ή και για να διεκδικήσει την μπάλα, όπου και όταν έπρεπε. Σε υποχρέωνε να τον υπολογίζεις ως αντίπαλο, αλλά και να τον σέβεσαι, γιατί καταλάβαινες ότι απολάμβανε το παιχνίδι κι ένιωθε χαρά γι' αυτό που έκανε...

Αριστείδης Καμάρας

Μεγάλους σέντερ φορ είχα βρει μπροστά μου… Ηταν δύσκολα τα πράγματα όταν είχα αντίπαλους, λόγω του 4-4-2, τον Νεστορίδη και τον Παπαϊωάννου στην ΑΕΚ… Ο Νεστορίδης είχε υψηλή τεχνική. Επαιζα ακόμη στον Απόλλωνα…

Την περίοδο 1957-58 στο γήπεδο της ΑΕΚ, εγώ και ο Μαυρόπουλος, συμπαίκτης μου τότε, κουτουλήσαμε εξαιτίας του Νεστορίδη! Ημασταν ο ένας δίπλα στον άλλο και μας είχε κάνει δυο σπασίματα μέσης. Αμέσως μετά τσίμπησε την μπάλα, τον χάσαμε και κουτουλήσαμε! Από την άλλη, η εκρηκτικότητα του Παπαϊωάννου και η δύναμη σε συνδυασμό με την ταχύτητα που είχε ο Σιδέρης πάντα μ’ έφερναν σε δύσκολη θέση!

Και, βέβαια, πώς μπορώ να μη μιλήσω για τον Κρόιφ, στον τελικό του 1971… Εκρηκτικότητα και αλλαγή ρυθμού, ενώ έτρεχε με την μπάλα στα πόδια!

Ηλίας Ρωσσίδης

Μόλις πρωτοέπαιξα, το 1952, μεγάλο όνομα επιθετικού ήταν ο Φυλακτός του Παναθηναϊκού. Επαιζε έξω αριστερά, ήταν τεχνίτης και πολύ γρήγορος… Επαιζε πάνω στη γραμμή και έκανε τους μπακ… κομπολόι! Πάντα τον πρόσεχα ιδιαίτερα, και θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που τον αντιμετώπισα… Είχα πάρει οδηγίες από τον προπονητή, αλλά ήξερα κι εγώ τι να κάνω, γιατί ήμουν αυτοδίδακτος στο ποδόσφαιρο.

Επίσης, όπως κι ο Φυλακτός, είχα κι εγώ προσόν την ταχύτητα… Στην αρχή τον έπαιξα πολύ κοντά στην αριστερή πλευρά. Μετακινήθηκε δεξιά κι εγώ τον ακολούθησα… Τον εξουδετέρωσα έστω και δύσκολα, γιατί αλήθεια ήταν πολύ επικίνδυνος. Το επόμενο πρωί ήμασταν πάλι μαζί γιατί δουλεύαμε στη ΔΕΗ! Φίλοι... Δυνατή κόντρα στο γήπεδο, μετά συνεργασία στη δουλειά, χωρίς αντιπαλότητα. Αλλη εποχή...

Θόδωρος Πάλλας

Είχα αντιμετωπίσει πολλούς επικίνδυνους επιθετικούς, αλλά ξεχωρίζω τον Κώστα Ορφανό… Κι αυτό γιατί έπαιζε παράξενα!

Ξεκινούσε από πίσω, ήταν ταχύτατος κι έδινε επιτάχυνση με ή χωρίς την μπάλα στα πόδια του! Αρα ήταν απρόβλεπτος… Είχα «πληρώσει» το πάθος μου να τον αντιμετωπίσω! Σε ντέρμπι Αρη - ΠΑΟΚ προσπάθησα να μην πάρει πρώτος μπάλα σε διεκδίκηση ψηλής μπαλιάς. Χτύπησα το κεφάλι μου στο δοκάρι και βρέθηκα στο νοσοκομείο!

Γιάννης Βένος

Ο Πάολο Ρόσι, στις μεγάλες στιγμές που ζήσαμε στον Αρη απέναντι στην Περούτζια! Ημουν προσωπικός αντίπαλος και στο Χαριλάου μάς έβαλε γκολ, ενώ στον επαναληπτικό της Ιταλίας τον είχα παίξει καλύτερα… Πάολο Ρόσι. Αλεπού! Δεν ήταν ο κλασικός σωματώδης φορ και είχε γρήγορη σκέψη, γρήγορη κίνηση και όσφρηση του γκολ!

Στον επαναληπτικό δεν τον άφησα από τα μάτια μου γιατί μόνο έτσι ίσως τον εξουδετέρωνες. Μόλις προηγηθήκαμε με 2-0, πείσμωσε, εμψύχωνε τους συμπαίκτες του! Λίγα χρόνια μετά, το 1982, όταν ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής της Ιταλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν είχα εκπλαγεί γιατί είχα γνωρίσει την αξία του πρόσωπο με πρόσωπο και θεωρούσα φυσιολογική την εξέλιξή του.

Γιώργος Παράσχος

Ξεχωρίζω τον Θωμά Μαύρο για περισσότερους από έναν λόγους. Κίνδυνος-θάνατος όταν το παιχνίδι ήταν σε εξέλιξη στις πλευρές του γηπέδου και τον είχα πλάι μου... Κι αυτό γιατί είχε διαρκή κινητικότητα, χωρίς να κατέχει την μπάλα, αίσθηση του χώρου. Κι όταν θα έφτανε η ώρα να διεκδικήσει την μπάλα, έκανε αυτό που έπρεπε. Ακόμη και στις ψηλές μπαλιές προς εκείνον!

Κι αυτό, γιατί ναι μεν δεν ήταν ψηλός, αλλά έβαζε όπως έπρεπε το σώμα του για να σου πάρει την μπάλα. Με την μπάλα κάτω, το χαμηλό κέντρο βάρους του σε συνδυασμό με την τεχνική του, επίσης έκανε δύσκολη την επιτήρησή του… Πρόσθετη αξία σε όλα αυτά δίνει ο επαγγελματισμός του που σε υποχρέωνε να τον σέβεσαι.

Πέτρος Ραβούσης

ΑΕΚ - Νότιγχαμ Φόρεστ και… Τόνι Γούντκοκ! Πολύ γρήγορος, επίσης σκληρός αλλά και με τεχνική κατάρτιση… Δεν ήταν ο κλασικός Αγγλος ποδοσφαιριστής!

Είπα «γρήγορος» και θυμήθηκα ότι είχαμε μάθει μόλις κληρωθήκαμε με τη Νότιγχαμ ότι στα 18 του, ο Γούντκοκ ήταν πρωταθλητής Αγγλίας στα 100 μέτρα! Αρα καταλαβαίνετε τι εννοώ όταν λέω «γρήγορος»…

Προσωπικός αντίπαλος και στα δύο παιχνίδια. Στο πρώτο, που έγινε εδώ, προσπάθησα να τον παίξω σκληρά. Γύρισε και μ' έβρισε! Δυο ήττες, 2-1 εδώ, 5-1 στην Αγγλία… Σκέπτεσαι ότι αυτοί οι παίκτες σε αναγκάζουν να βελτιώνεσαι, αλλά εκείνη την ώρα που τον έχεις αντίπαλο συχνά απογοητεύεσαι γιατί έρχεσαι σε δύσκολη θέση από την αξία του.

Στράτος Αποστολάκης

Πολλοί ήταν οι επιθετικοί που έκαναν… δύσκολη τη θέση μου στο γήπεδο, αλλά κανείς δεν μου έγινε αξεπέραστο εμπόδιο γιατί ήμουν παίκτης που δεν φοβόμουν! Οσο ικανός κι αν ήταν ο προσωπικός αντίπαλος… Αρα, δεν μπορώ να πω ότι κάποιος δεν ήταν αντιμετωπίσιμος για μένα. Απλά ξέρω ποιοι με ανάγκασαν να τους προσέχω περισσότερο από άλλους…

Ο Σαραβάκος, γιατί δεν έπρεπε να τον αφήσεις να πάρει μπάλα και να βρει χώρο! Ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί με απασχολούσε τόσο πολύ ο Νίκιτς του Αρη, αλλά αυτό συνέβαινε… Επίσης, χρειάστηκε να δώσω μεγάλη προσοχή στον Πάολο Σέρτζιο της Λεβερκούζεν και στον Ολλανδό Φαν Σιπ… Χωρίς ποτέ να φοβάμαι.

Κώστας Πολυχρονίου

Ο πιο δύσκολος αντίπαλός μου ήταν αυτός που «λέει» η λογική! Ο Πελέ, στο παιχνίδι του Ολυμπιακού με τη Σάντος… Στη νίκη μας 2-1, που έχει μείνει στην ιστορία! Προπονητής ήταν ο Σιμονόφσκι και είχα εντολή να τον ακολουθώ παντού. Αυτό έκανα. Ανεπανάληπτη η τεχνική του, συνεχείς οι προσποιήσεις του…

Προσπαθούσα να βγαίνω πρώτος στην μπάλα, γιατί ήξερα ότι αν είχε αυτός την πρωτοβουλία και γυρνούσε πρόσωπο με πρόσωπο, θα ήταν δύσκολα… Τον ακολουθούσα παντού! Εκνευρίστηκε, γιατί τον ακολουθούσα ακόμη και σε στιγμές που είχε διακοπεί το παιχνίδι και πήγαινε στον πάγκο της Σάντος…

Ακόμη και τότε, εγώ από πίσω του! Με τιμά το γεγονός ότι, χρόνια μετά, οι ίδιοι οι Βραζιλιάνοι έλεγαν ότι μόνο εγώ και ο Τραπατόνι, μεγάλος αμυντικός της εποχής του, πριν γίνει επίσης μεγάλος προπονητής, τον είχαμε αντιμετωπίσει τόσο καλά.