Το νόμισμα με τις δύο όψεις

Κακά τα ψέματα, για τον Ολυμπιακό αλλά και για τη Φενέρμπαχτσε το φάιναλ φορ ουσιαστικά τελείωσε την Παρασκευή. Ο χθεσινός βασανιστικός μικρός τελικός έγινε για να εκπληρώσουν τις τυπικές τους υποχρεώσεις. Ο Ολυμπιακός (Πίτερς 20 με 5/7 τριπ.) επικράτησε της Φενέρμπαχτσε με 87-84 και απλώς κατέλαβε την 3η θέση. Στην ουσία, αμφότεροι ξεκίνησαν την πνευματική προετοιμασία τους για τα πλέι οφ των πρωταθλημάτων στις πατρίδες τους.

Ο Ολυμπιακός επιστρέφει από το Βερολίνο με άδεια χέρια. Ωστόσο, δεν κουβαλάει την πίκρα και τον πόνο που του προκάλεσε το γεγονός ότι στις δύο προηγούμενες παρουσίες του γνώρισε οδυνηρές ήττες με buzzer beater. Το 2022 του Μίτσιτς στον ημιτελικό με την Εφές και πέρυσι του Γιουλ στον τελικό με την Ρεάλ, ενώ ήταν αγκαλιά με την κούπα.

Αυτή τη φορά, ήξερε εξαρχής ότι θα αντιμετωπίσει στον ημιτελικό ως μεγάλο αουτσάιντερ τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ηταν εξαρχής ένα μεγάλο εμπόδιο, που αποδείχθηκε αξεπέραστο, από τη στιγμή που οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα άργησαν να μπουν στο παιχνίδι. Για ένα ημίχρονο άφησαν τη «βασίλισσα» να σουτάρει με τρομερά ποσοστά ευστοχίας (ξεκίνησε με 9/12 τρίποντα) και φάνηκε το δέος με το οποίο οι «άκαπνοι» ψηλοί του αντιμετώπισαν την κυριαρχία των Ταβάρεζ (κυρίως) και Πουαριέ. Επίσης, ήταν προβληματική και η επιθετική συνεισφορά των γκαρντ και ειδικά του Τόμας Γουόκαπ, στον οποίο οι αντίπαλοι έδιναν προκλητικά το σουτ, με δεδομένο ότι δεν είναι αυτή η ειδικότητά του.

Μια γενική αποτίμηση της «ερυθρόλευκης» ευρωπαϊκής σεζόν οδηγεί σε ένα νόμισμα με δύο όψεις. Η μία επιβάλλει να αναγνωριστεί ότι είναι μεγάλη επιτυχία μιας ομάδας -παρότι σταδιακά αποχώρησαν για διάφορους λόγους ονόματα (οι Σπανούλης, Πρίντεζης, ο περσινός MVP, Σάσα Βεζένκοφ και ο Σλούκας)- να βρίσκεται για τρίτη σερί φορά στην ελίτ, με μακράν το μικρότερο μπάτζετ της πρώτης οκτάδας (και τα τρία χρόνια). Δείχνει χαρακτήρα και μέταλλο να επιστρέφει ύστερα από έναν γύρο γεμάτο τραυματισμούς, να φτάνει να αποκλείει την Μπαρτσελόνα με μειονέκτημα έδρας και να αφήνει (πολύ) πίσω του ομάδες με πολύ μεγαλύτερα μπάτζετ και ποιοτικούς προπονητές-παίκτες (Μονακό, Εφές, Παρτίζαν, Αρμάνι). Γιατί σε λίγο θα φτάσουμε να λέμε ότι «πετυχημένες είναι οι ομάδες που δεν πήγαν καν», αφού έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουν τίποτα.

Η άλλη πλευρά μπορεί να σταθεί στο στατιστικό δεδομένο ότι ύστερα από τρεις σερί απόπειρες δεν πήρε την κούπα. Μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια ένδειξη ότι χρειάζεται να αλλάξει κάτι, για παράδειγμα, στη μεταγραφική προσέγγισή του. Με απλά λόγια, ο Ολυμπιακός δεν γίνεται να ανταγωνίζεται ομάδες που ξοδεύουν εκατομμύρια, βασισμένος στο πρόγραμμα του Μπαρτζώκα (φέτος δεν του βγήκαν οι επιλογές Σίκμα, Μπραζντέικις), ο οποίος μοιάζει να θέλει να προφυλάξει τους προέδρους από τη λογική τού πληρώνουμε «όσο όσο».

Αν στους «ερυθρόλευκους», εκ των υστέρων, δινόταν η ευκαιρία να διαλέξουν έναν παίκτη από τον «αιώνιο», αυτός θα ήταν ο Ναν (δεν τον περίμεναν το καλοκαίρι). Ενας γκαρντ, ο οποίος θα τους πρόσφερε αυτό που τους λείπει όλη τη χρονιά: το εύκολο καλάθι στον αιφνιδιασμό ή ένα σουτ που θα μπορούσε να ξεκουράσει την επίθεσή τους. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι -σε πρώτη φάση- έχουν ήδη κινηθεί για την ενίσχυση της περιφέρειάς τους (στη θέση του Κάναν που είναι μονοδιάστατος) με έναν παίκτη που έχει αυτά τα στοιχεία, τον Κίναν Εβανς, τη Ζαλγκίρις, για να μπορεί να καλύψει τα στοιχεία που δεν έχουν Γουόκαπ και Γκος.

Επίσης μοιάζει έωλο το επιχείρημα του Μούσα (της Ρεάλ) στη συνέντευξη Τύπου, την παραμονή του τελικού, ότι «η διαφορά με τον Παναθηναϊκό ήταν ο Σλούκας». Μα ο Σλούκας στον Ολυμπιακό δεν έπαιζε πέρυσι και πρόπερσι;