Από το χρυσό μετάλλιο χαμογέλασαν-σώπασαν τα δύο ηφαίστεια!

Συνήθως οι επιτυχίες αθλητών από μικρούς σε έκταση -άρα και διεθνή επιρροή- τόπους τυγχάνουν εκρηκτικών πανηγυρισμών, καμιά φορά ώς τα όρια της γραφικότητας από τους γηγενείς. Εύλογη αντίδραση…

Αναζητείται, βλέπετε, η ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης και εξόδου από τον τοπικό μικρόκοσμο, με όσα ενισχυτικά συνεπάγεται η διεθνής επιτυχία για τη φήμη-αποδοχή και βεβαίως για το τοπικό ταμείο. Η επικοινωνία μας με την Αγία Λουκία, το μικρό (616 τετραγωνικά χιλιόμετρα) νησί της Ανατολικής Καραϊβικής, πατρίδα της νικήτριας-έκπληξη των 100 μέτρων γυναικών στο Παρίσι μα και ασημένιας στα 200, της 23χρονης Ζουλιέν Αλφρεντ, οδήγησε σε παράπλευρο παρόμοιο συμπέρασμα…

Κυριάρχησε στα λόγια τόσο της ίδιας όσο και των συμπατριωτών της μια ξεχωριστή περηφάνια, αλλά όχι τάση υποτέλειας!

Αναφερόμαστε στο προ ημερών μοναδικό μετάλλιο της νησιωτικής πατρίδας στην ιστορία της κορυφαίας διοργάνωσης του πλανήτη.

Ο δάσκαλος μέσης εκπαίδευσης σε σχολείο του νησιού, ο 50χρονος Αμπρεκό Ζαριού, «επιδέξιος χειριστής του ηλεκτρονικού υπολογιστή του υπουργείου Εξωτερικών» (!), όπως μας συστήθηκε χαμογελαστός (αλλά κυριολεκτούσε…), ήταν σαφής στην ίδια παρατήρησή μας: «Ο τόπος μας έχει περάσει πολλά! Θυμόμαστε τους παππούδες μας να διηγούνται τις εμπειρίες των δικών τους γονέων για τη συνεχή διεκδίκηση, τουλάχιστον στον 19ο αιώνα, της Αγίας Λουκίας μας από Αγγλους και Γάλλους. Τα κατάλοιπα σε συμπεριφορές και δημόσιες πρακτικές τόσο των μεν όσο και των δε υπάρχουν στον τόπο μας ώς και σήμερα. Είμαστε τόπος που μπορούσε τότε και τώρα, κυρίως λόγω των φυσικών πόρων του, να ζήσει αυτόνομα. Το κάνουμε με περηφάνια τώρα και επιτυχίες όπως της "λατρεμένης νεράιδας" -όπως αποκάλεσε την Αλφρεντ ο τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός- τονίζουν την ίδια αίσθηση. Εννοώ πως η τοπική αθλητική κοινωνία είναι μικρή λόγω της έκτασης του νησιού μας, έχει όμως πλέον τα βασικά μέσα για ν’ αναδεικνύει αθλητές με φιλοδοξίες… Το "μπράβο" που φωνάξαμε στο χρυσό κορίτσι μας είχε και ευνόητες ρίζες πέρα από τον αθλητισμό, το αναγνωρίζω αυτό».

Μάθαμε ακόμη πως η υποδοχή της την Τρίτη ήταν καταιγιστική όπως και οι διαρκείς έντονες βροχοπτώσεις, όσες υπαγορεύει μεταξύ Μαΐου και Νοεμβρίου το τροπικό κλίμα στην «Ελένη των Δυτικών Ινδιών», όπως, κατά το «ωραία Ελένη», οι Αγγλοι κατακτητές βάφτισαν την Αγία Λουκία. Τόσο για το φυσικό κάλλος της όσο και για τη συνεχή διεκδίκησή της από αυτούς και τους Γάλλους. Το αρχικό -και μόνιμο- όνομά της το έδωσαν οι… προκάτοχοι του νησιού, οι Γάλλοι θαλασσοπόροι. Είχαν αποβιβαστεί εκεί (επισήμως ως «ναυαγοί», ουσιαστικά ως «κατακτητές», όπως μας είπε ο ίδιος συνομιλητής) στις 13 Δεκεμβρίου του 1500, ημέρα γιορτής της Αγίας Λουκίας από την Καθολική Εκκλησία.

«Μιμηθείτε με!»

Οι κάτοικοι της γης όπου η νοτιοανατολική Καραϊβική συναντά τον Ατλαντικό ωκεανό, μόλις είδαν τη Ζουλιέν Αλφρεντ κατά την υποδοχή της, χόρεψαν, σε λαϊκή συγκέντρωση στην πρωτεύουσα Κάστρις, παραδοσιακούς χορούς και επανήλθαν σε αυτούς ύστερα από μια παρένθεση ευρωπαϊκής και αμερικανικής χορευτικής μουσικής.

«Δούλεψα πολύ στην προπόνηση, είχα μαζί μου την αγάπη σας και έκανα έκρηξη στο Παρίσι την πολλή δουλειά και αυτή τη γνήσια αγάπη από τον τόπο μου. Η αφοσίωση στον στόχο και η αγάπη είναι οι αιτίες για κάθε καλό στη ζωή μου, έτσι και στην πορεία μου ως αθλήτρια. Τα νέα παιδιά του τόπου μας ας το ακούσουν αυτό… Αυτά τα συστατικά είναι το πιο ισχυρό και ανώδυνο… ντόπινγκ! Το άλλο ντόπινγκ δεν χρειάζεται. Σκοτώνει…», τους είπε από κεντρικό μπαλκόνι στη μεγάλη πλατεία της πρωτεύουσας. Οταν κλήθηκε από την «Εφ.Συν.» δεν είχε να προσθέσει κάτι άλλο: «Είπα την αλήθεια μου στον κόσμο, αυτή λέω και σ’ εσάς», τόνισε, στέλνοντας «την αγάπη μου στην Ελλάδα».

Παραμύθι-δικαίωμα…

Το μεγάλο Πιτόν αλλά και το μικρό Πιτόν, τα δύο ηφαιστειογενή βουνά στην Αγία Λουκία, συντηρούν θρύλους γενεών. Για τη «συχνά επιθετική, μα και αδελφική όταν έχουμε ειρήνη στο νησί μας» ανθρώπινη συμπεριφορά τους.

Ηλικιωμένος κάτοικος μάθαμε πως παρατήρησε ότι «τα δύο Πιτόν τις τελευταίες μέρες ήταν πιο ήσυχα από ποτέ… Σώπασαν για να χαμογελάσουν και αυτά με το χρυσό μετάλλιο του κοριτσιού μας!». Η Αγία Λουκία ανέκτησε, επίσημα, την ανεξαρτησία της από την Αγγλία (ξέρετε, την ωραιοποιημένη ελισαβετιανή δυνάστρια) μόλις το 1979.

Οι διατυπώσεις, λοιπόν, των κατοίκων της, όσες ηχούν ως παραμύθι είναι και δικαίωμα…

Οσο για τη νικήτρια Ζουλιέν Αλφρεντ στο κορυφαίο αγώνισμα της ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων, διότι αυτή είναι η ιδιότητα των 100 μέτρων σε άνδρες και γυναίκες, ναι μεν περνά πολύ χρόνο στις ΗΠΑ για επαγγελματικούς και προσωπικούς λόγους, «αλλά έρχεται συχνά στην Αγία Λουκία και όταν τη χρειαστούμε είναι πάντα δίπλα μας!».

Ούτως ή άλλως, από την ημέρα ανόδου στο ψηλότερο σκαλί του παριζιάνικου βάθρου βρίσκεται στη χορεία «των ξεχωριστών παιδιών της γης μας, όσων διαφήμισαν την πατρίδα»: ο λογοτέχνης-θαυμαστής του Ομήρου, Ντέρεκ Ουόλκοτ, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ το 1992 για το βιβλίο του «Ποιήματα», ο οικονομολόγος σερ Αρθουρ Λιούις για το ερευνητικό έργο του σχετικά με τις αναπτυσσόμενες οικονομίες (1979) και εδώ και λίγες ημέρες η Αλφρεντ… Κεντρικές φυσιογνωμίες, γεννημένες στις «Προσήνεμες Νήσους», τα νότια νησιά στις Μικρές Αντίλες, ανάμεσά τους και η Αγία Λουκία.