Η βλακεία ως αντιπολίτευση

«Η Μακεδονία είναι Ελληνική». Αυτό το σύνθημα συσπείρωσε δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας που έκαναν εντυπωσιακές εκδηλώσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Επιπλέον είχε την ευλογία πολλών ιεραρχών, στο πλαίσιο της μακρόχρονης παράδοσης «Πατρίδα-Θρησκεία και Κράτος-Εκκλησία» που είναι ομοούσια και αδιαίρετα, κάτι σαν την Αγία Τριάδα επί της Γης (της ελληνικής γης βέβαια, εννοείται) που παίρνει τη μορφή της Αγίας Δυάδας. Και ως μιας αλήθειας εξ αποκαλύψεως, ουδείς πιστός έχει το δικαίωμα να την αμφισβητήσει.

Αν όμως αυτή η «αλήθεια» εφαρμοστεί και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, π.χ. «τα Τζουμέρκα είναι Ελληνικά», θα προκαλέσει θυμηδία. Αρα, εδώ κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Ας τον δούμε.

Η αρχαία Μακεδονία όπως και η αρχαία Θράκη δεν περιορίζονταν στις σημερινές, ομώνυμες ελληνικές επαρχίες, και επεκτείνονταν προς Βορρά. Η Θράκη ήταν αχανής. Το γεωγραφικό έδαφος των αρχαίων Μακεδόνων σήμερα ανήκει σε τέσσερα κράτη.

Τη μερίδα του λέοντος την έχει η Ελλάδα. Ακολουθεί η Βουλγαρία, έπεται η σημερινή Β. Μακεδονία και ένα μικρό κομμάτι η Αλβανία. Δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που μια γεωγραφική περιοχή, με το ίδιο όνομα, τη μοιράζονται δύο κράτη. Π.χ. οι Αλπεις. Ούτε η Ελβετία ούτε η Γαλλία διεκδίκησαν το κοπιράιτ του ονόματος. Και οι Αλπεις είναι και γαλλικές και ελβετικές. Να μη μιλήσουμε για ποτάμια ή οροσειρές. Εδώ μιλάμε για γεωγραφία. Και όπου υπάρχει εμπεδωμένη και αναγνωρισμένη γεωγραφία, σταματάει η Ιστορία.

Οταν λέμε, λοιπόν, πως η Μακεδονία είναι ελληνική, σημαίνει, σε απλά νεοελληνικά, ότι η Αλβανία, τα Σκόπια και η Βουλγαρία έχουν καταλάβει ελληνικό έδαφος που πρέπει να το απελευθερώσουμε. Υπερβολική ερμηνεία ή ακριβής αποσαφήνιση του συνθήματος;

Να θυμηθούμε και το συνοδευτικό σύνθημα «Σύνορα με τη Σερβία», που εγκρίθηκε από τους σκληρούς βαρόνους των μακεδονομάχων. Και σε κάποιες αφίσες υπάρχει και κάποιος περήφανος ένοπλος με τσαρούχια και φουστανέλα-μίνι (Greek kilt). Μήπως αυτά θυμίζουν αλυτρωτισμό και μιλιταρισμό; Υπάρχει κόμμα στο ελληνικό Κοινοβούλιο που να υπερασπίζεται ξεκάθαρα αυτή τη θέση; Την περασμένη Τρίτη (15/1/19) η Χρυσή Αυγή διά στόματος Ηλία Κασιδιάρη ζήτησε επισήμως από τη Βουλή στρατιωτική παρέμβαση στη Δημοκρατία της Β. Μακεδονίας.

Η Χ.Α., πέρα από εγκληματική οργάνωση, είναι και μια μεγάλη πολιτική δύναμη. Τρίτο κόμμα στη Βουλή και έχει περίπου 400.000 ψηφοφόρους. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν ψήφισαν αυτό το κόμμα για τα εγκλήματά της -που άλλωστε η ίδια η οργάνωση τα αρνείται- αλλά γιατί εξέφραζε πολιτικά τον διάσπαρτο φασισμό αυτής της κοινωνίας που είναι αναπόσπαστο μέρος της εθνικής μας εθνικοφροσύνης. Και ο μεγάλος άσος στο μανίκι της Χ.Α. ήταν το «Μακεδονικό».

Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι αυτή η οργάνωση όχι μονάχα πρωτοστάτησε, αλλά κυριάρχησε ιδεολογικά, παρακάμπτοντας πιο μετριοπαθείς τάσεις και αποκόμισε τεράστια οφέλη. Δικαιωματικά, λοιπόν, εκφράζει την πιο έγκυρη άποψη των μακεδονομάχων, που είναι πόλεμος.

Και εδώ πρέπει να δούμε τον οπορτουνισμό όλου του πολιτικού μας συστήματος, με εξαίρεση το ΚΚΕ. Αρχίζοντας από Αριστερά (Κύρκος - Θεοδωράκης κ.λπ.) και περνώντας από ΠΑΣΟΚ (Μελίνα - Ανδρέας) φτάνουμε στην Aκροδεξιά του Σαμαρά. Και δεν εξαιρούμε βέβαια και κάποιες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Ολοι τους υπήρξαν επισήμως μακεδονομάχοι και υπερασπίστηκαν τα «Εθνικά μας θέματα», όπως ονόμασαν ένα ασήμαντο θέμα εξωτερικής πολιτικής, το οποίο μπορούσε να λυθεί με μια τίμια διαπραγμάτευση, όπως απέδειξε η Συμφωνία των Πρεσπών. Και διαπιστώνουμε για ακόμα μία φορά πως η υπάρχουσα κοινοβουλευτική πολιτική είναι ένα θέμα εικονικής πραγματικότητας που δεν έχει σχέση με την κοινωνία και τα προβλήματά της.

Αυτά θάβονται και ουδέποτε έρχονται στη Βουλή. Και ένα θέμα «φούσκα-μπούρδα» σε σύγκριση με φτώχεια, ανεργία, αστεγία ή με πραγματικά εξωτερικά προβλήματα (Τουρκία - Μεγάλη Αλβανία) καθορίζει την τύχη της κυβέρνησης. Γιατί πίσω από την ψήφο εμπιστοσύνης το «Μακεδονικό» κρυβόταν. Και εδώ μπορούμε να κάνουμε μια διαπίστωση: ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση αποδείχτηκε ηγεμονική δύναμη των αστικών κομμάτων. (Αφού πρώτα απαλλάχτηκε από το «αμαρτωλό» αριστερό του παρελθόν και την ενοχλητική αριστερή του πτέρυγα.)

Και βρήκε ανεπάντεχους συμμάχους που χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσε να κυβερνήσει.

• Πρώτον, τη Ν.Δ., που επέλεξε μια άγονη γραμμή πεπαλαιωμένου αντικομμουνισμού που πια δεν περνάει. Θα αρκούσε ένα και μόνο πράγμα: να πάρει το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και να το συγκρίνει με τις πράξεις του.
• Δεύτερον, το κίνημα των «Λεβεντιστών» (ΚΙΝ.ΑΛΛ., ΑΝ.ΕΛΛ., Ποτάμι, Ενωση Κεντρώων), που είναι ανεμομαζώματα και πολιτεύονται «μια στο καρφί και μια στο πέταλο», στην προοπτική να γίνουν κάποτε «τσόντα» σε μια κυβέρνηση.

Και έτσι έχουμε τον μονόφθαλμο ΣΥΡΙΖΑ να βασιλεύει σε μια τυφλή αντιπολίτευση που ψάχνει στα σκοτάδια την εξουσία, προωθώντας τον αντίπαλό της, με τη βλακεία της.