Γκρέμισε το κάστρο του φόβου

Οπως έγραψε κάποτε ο Νίκος Καζαντζάκης, «αν μπορείς, κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει».

Είναι πιθανό πως ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ δεν γνωρίζει τη συγκεκριμένη ρήση του σπουδαίου Ελληνα συγγραφέα, αλλά αυτό ακριβώς έκανε κατά τη διάρκεια της διαδικασίας των πέναλτι του ματς της Αγγλίας με την Κολομβία.

Παρότι η εθνική ομάδα της χώρας του είχε μια κάκιστη παράδοση στη συγκεκριμένη διαδικασία, παρότι κι ο ίδιος είναι μέρος μιας τέτοιας «μαύρης» σελίδας, είχε πίστη και δικαιώθηκε.

Την ώρα που ο Αργεντινός συνάδελφός του Χοσέ Πέκερμαν έκλεινε τα μάτια δίχως να τον νοιάζουν οι κάμερες που τον σημάδευαν, ο Λονδρέζος τεχνικός έμοιαζε αγέρωχος, δείχνοντας εμπιστοσύνη στους παίκτες του.

Βέβαια, η... καρδούλα του ήξερε τι περνούσε και τι ένιωθε μέσα του, ειδικά όταν ο Τζόρνταν Χέντερσον δεν ευστόχησε, πλημμυρίζοντας με εφιαλτικές σκέψεις όλη τη χώρα.

Τρεις φορές σε Μουντιάλ τα «τρία λιοντάρια» είχαν αποτύχει: το 1990 με τη Δυτική Γερμανία, το 1998 με την Αργεντινή και το 2006 με την Πορτογαλία.

Ο Σάουθγκεϊτ ήταν παρών προ 20ετίας στο ματς με τους Αργεντινούς, όμως δεν τόλμησε να εκτελέσει κάποιο πέναλτι. Διότι η χειρότερη ποδοσφαιρική του στιγμή ήταν το 1996.

Η Αγγλία έπαιζε ημιτελικό Euro στο Γουέμπλεϊ με τους Γερμανούς και ετοιμαζόταν να προκριθεί σε τελικό. Την ιστορία περιγράφει γλαφυρά ο ίδιος ο αμυντικός, στην αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε πριν από 15 χρόνια.

«Στη διακοπή πριν ξεκινήσει η διαδικασία, ήρθε ο προπονητής μου ο Τέρι Βέναμπλς, μαζί με τον αρχηγό, τον Μπράιαν Ρόμπσον και με ρώτησαν αν θέλω να εκτελέσω το έκτο πέναλτι, σε περίπτωση που χρειαζόταν. Δεν το σκέφτηκα καθόλου και τους απάντησα θετικά. Μετά από 30 δευτερόλεπτα, ο Ρόμπσον επέστρεψε και ρώτησε: Γκάρεθ, έχεις ξαναχτυπήσει πέναλτι στη ζωή σου;”»

Η απάντηση ήταν ξανά θετική. Ο Σάουθγκεϊτ είχε μία κάκιστη και άσχημη εκτέλεση το 1993 σε έναν αγώνα της Κρίσταλ Πάλας. Φυσικά, δεν είχε σκοράρει. Εξίσου κακή ήταν και αυτή απέναντι στον Κέπκε.

Ο Γερμανός τερματοφύλακας απέκρουσε με ευκολία, αμέσως μετά ο Αντρέας Μέλερ ευστόχησε και οι Αγγλοι αποκλείστηκαν από τον τελικό που οι ίδιοι διοργάνωσαν.

Στο βιβλίο του, ο Σάουθγκεϊτ περιγράφει όλα όσα συνέβαιναν εκείνα τα δευτερόλεπτα: «Είδα τον Στρουντς να ευστοχεί και να ισοφαρίζει σε 5-5. Κατάλαβα ότι έφτασε η ώρα μου. Δεν μίλησα σε κανέναν, ούτε κοίταξα κάποιον. Ξεκίνησα αργά από το κέντρο του γηπέδου για να φτάσω στη βούλα. Νόμιζα ότι η διαδρομή δεν θα τελείωνε ποτέ. Ενιωθα όλο τον κόσμο να κοιτάει εμένα και να λέει “Πού πάει αυτός; Είναι άπειρος”...»

Η αφήγηση του νυν προπονητή της Εθνικής Αγγλίας είναι συγκλονιστική και μας βάζει πλήρως στο κλίμα. Είναι φανταστικό που θυμάται τόσες λεπτομέρειες, όμως ουσιαστικά πρόκειται για μία φάση που τον στιγμάτισε και δεν έχει ξεχαστεί ώς σήμερα.

«Πηγαίνοντας για την εκτέλεση, σκεφτόμουν ότι πρέπει να δείχνω ήρεμος, αποφασισμένος, να μην κοιτάξω τον τερματοφύλακα και να μην αλλάξω γνώμη. Οταν έστηνα την μπάλα, κοιτούσα προς τα αριστερά μου. Είχα αποφασίσει να το χτυπήσω σ’ εκείνη τη μεριά. Ο Κέπκε το κατάλαβε και αμέσως γύρισα προς τα δεξιά. Με είχε διαβάσει όμως και το απέκρουσε εύκολα».

Από την παραπάνω εξιστόρηση, καταλαβαίνουμε ότι ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ ήταν μόνος. Χωρίς εμπειρία, χωρίς προετοιμασία, χωρίς καθοδήγηση. Αστόχησε και έγινε «μαύρο πρόβατο» για πολλά χρόνια. Και στην ουσία δίχως να φταίει αυτός.

Πήρε το χρίσμα στο... όρθιο σε μια σύσκεψη προπονητή - αρχηγού!

Εχοντας γνώση, δεν άφησε τίποτα στην τύχη ενόψει του Μουντιάλ. Ως προπονητής της Εθνικής Αγγλίας, είχε φροντίσει να προετοιμάσει λεπτομερώς όλους τους παίκτες του.

Μέσα στη διετία που είναι μαζί, ρώτησε και έμαθε όλες τις φοβίες τους, συζήτησε μαζί τους και γενικότερα απέδειξε ότι δεν είναι απλά ένας εκλέκτορας ή κόουτς, αλλά ένας άνθρωπος που ασχολείται με όλες τις πτυχές και ανάγκες μιας εθνικής ομάδας.

Από τον Μάιο είχε αναθέσει σε ομάδα από σκάουτερ να μελετήσει τη συμπεριφορά των δικών του παικτών και αντιπάλων, ώστε να είναι απόλυτα προετοιμασμένος σε περίπτωση που προέκυπταν πέναλτι.

Είχε εξαρχής πέντε παίκτες στον νου του και τους είχε προπονήσει γι’ αυτό. Αλλά διέθετε και εναλλακτικό πλάνο.

Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε κατά σειρά εκτέλεσης τους Κέιν, Τρίπιερ, Χέντερσον, Βάρντι και Αλι. Ο Βάρντι είχε τραυματιστεί και δεν πατούσε καλά, οπότε το δεύτερο πέναλτι εκτέλεσε ο Ράσφορντ και ο Τρίπιερ το τέταρτο.

Οσο για τον τελευταίο, από τη στιγμή που ο Αλι είχε αντικατασταθεί, το πήρε πάνω του ο Ντάιερ.

Ως φύλακας-άγγελος, ο Σάουθγκεϊτ είχε... γνώση και οδήγησε την ομάδα στην πρόκριση στα προημιτελικά.

Πέρα από την προπόνηση βοήθησε και ψυχολογικά τους ποδοσφαιριστές του, μεταλαμπαδεύοντας αυτά που αποκόμισε από τη δική του τραυματική εμπειρία του 1996.

Οπως είπε πριν από μερικές μέρες, «από εκείνο το βράδυ του Γουέμπλεϊ και τις μέρες που ακολούθησαν, έμαθα ένα εκατομμύριο διαφορετικά πράγματα. Το μεγαλύτερο απ’ όλα είναι αυτό που λέω και στους σημερινούς διεθνείς: “Ο,τι και να πάει στραβά, η ζωή δεν τελειώνει σ’ αυτό”».

Και προχθές το βράδυ στη Μόσχα ο ίδιος ο 48χρονος το βίωσε για τα καλά, γνωρίζοντας επιτέλους και την άλλη όψη του νομίσματος.