Για ένα άλλο τηλεοπτικό τοπίο

Αναρωτιέμαι πώς θα είναι, τι θα αλλάξει στο τηλεοπτικό τοπίο (σε ποσότητα και, κυρίως, σε ποιότητα) μετά την ψήφιση του νέου νόμου που, όπως βεβαιώνεται, έρχεται να βάλει κάποια, έστω, τάξη στο χάος που ακολούθησε την εισβολή των ιδιωτών στις δημόσιες συχνότητες.

Μια εισβολή που, πρέπει να ομολογηθεί, αρχικά χαιρετίστηκε, καθώς ήρθε να βάλει τέλος σ’ ένα αντιδημοκρατικό κρατικό μονοπώλιο. Μόνο που 25 χρόνια μετά από αυτό το καθεστώς των προσωρινών αδειών (το προσωρινό που είναι ανθεκτικότερο του μονίμου), θέριεψε η κατάχρηση του μέσου από τους κερδοσκόπους, με το πλασάρισμα μιας αγωγής που απέχει, που δεν έχει σχέση με ό,τι σ’ αυτό τον τόπο αποκαλούμε πολιτισμό.

Ασυδοσία και κερδοσκοπία

Λάιφ στάιλ, κουτσομπολιό, υπερπροβολή ασημαντοτήτων, μαγειρέματα (σ’ έναν λαό που πένεται), απομιμήσεις ξένων φτηνιάρικων εκπομπών, αλλεπάλληλες διαφημίσεις (την ίδια ώρα από όλους), με το άλλοθι ότι «αυτά αρέσουν στον κόσμο», συνθέτουν, με ελάχιστες ανάσες, το ασύδοτο τηλεοπτικό τοπίο. Να προσθέσω και το γεγονός ότι τα περισσότερα κανάλια (όπως και οι ραδιοσταθμοί) εμφανίζονται (παρά τους απαγορευτικούς νόμους) με ξενόγλωσσα ονόματα, λες και απευθύνονται στο σύμπαν.

Με αποτέλεσμα, όσοι ενδιαφέρονται για ποιότητα, να την αναζητούν στα απόβλητα άλλοτε δημόσια (όπου κι εκεί, πάντως, ο πολιτισμός κατέχει ελάχιστο μερίδιο). Να προσθέσω, ως πολιτιστική όαση, και το κανάλι της Βουλής – ενδιαφέρον ακόμη και στις επαναλήψεις του.

Εν αναμονή του τι θα προκύψει με τον νέο νόμο, να θυμίσω ότι πριν από τρία χρόνια είχα, στην ίδια αυτή σελίδα, αναφερθεί στον υπερβολικό για έναν τόσο μικρό τόπο αριθμό τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών που διαθέτει (όπου επιβεβαιώνεται αυτό που έχει πει για άλλο λόγο, αλλά κολλάει κι εδώ, ο Γεώργιος Παπανδρέου:

Στην Ελλάδα ευημερούν οι αριθμοί και πάσχουν οι άνθρωποι.

Να τα επαναλάβω λοιπόν με την ευκαιρία, υποθέτοντας ότι δεν έχει μειωθεί ο αριθμός τους – το αντίθετο, δεν αποκλείεται να έχει αυξηθεί.

126 κανάλια - 933 ραδιοσταθμοί!

Σύμφωνα με την έγκυρη πληροφόρησή μου, ανά την ελληνική επικράτεια λειτουργούν 126 τηλεοπτικοί σταθμοί, από τους οποίους: 8 εθνικής εμβέλειας, 71 περιφερειακοί και 47 τοπικοί.

Και περνάω στους άπειρους (λόγω προφανώς μικρού κόστους) ραδιοσταθμούς - 933 τον αριθμό.

Την πρωτιά κατέχει ο νομός Θεσσαλονίκης με 54 ραδιοσταθμούς.

Ακολουθεί ο νομός Ηρακλείου με 48, που φτάνουν σε ολόκληρη την Κρήτη τους 109, αν προστεθούν εκείνοι των Ρεθύμνου (20), Χανίων (20) και Λασιθίου (12), με… ριγμένους τους νομούς Κιλκίς και Φωκίδας που έχουν από τέσσερις.

Χάος… Ο εν λόγω νόμος ωστόσο αφορά μόνο τις τηλεοπτικές συχνότητες.

Το πώς συντηρούνται –οι περισσότεροι τουλάχιστον– παραμένει ένα άλλο πονεμένο πρόβλημα, καθώς δεν υπάρχει μέρα που να μην κοινολογούνται διαμαρτυρίες απλήρωτων εργαζομένων, με οδυνηρές επιπτώσεις (και) στο βαλλόμενο δημοσιογραφικό μας σινάφι.

Να προσθέσω τον ισχυρισμό ότι η πολυφωνία, η ύπαρξη πολλών και διαφορετικών απόψεων, είναι στα συν της δημοκρατίας, αλλά και το αντίθετο: η πολυφωνία, και κυρίως η πολυπληροφόρηση, οδηγεί στη φόρτιση και στην απώλεια της μνήμης (τι να συγκρατήσει πια το έρμο το μυαλό) –βάλτε και τις άπειρες ιστοσελίδες– με την ταχύτητα με την οποία το τωρινό γίνεται ξεχασμένο παρελθόν.

Και ακόμα, το γεγονός ότι η τηλεόραση δρα αντικοινωνικά, καθώς έχει εγκλωβίσει τον κόσμο στο σπίτι του (χτυπώντας έτσι τα δημόσια θεάματα, και ειδικότερα το σινεμά, αλλά και τον έντυπο δημοσιογραφικό λόγο) κι έχει περιορίσει τον διάλογο.

Μια και αναφέρθηκα στον έντυπο λόγο, να επισημάνω το παράδοξο, ότι σε μια εποχή που ο κόσμος δεν διαβάζει εφημερίδες, αυτές αυξάνονται και πληθύνονται –ειδικότερα οι κυριακάτικες, οι οποίες επιβιώνουν με δέλεαρ προσφορές και από τις διαφημίσεις, που κι αυτές, λόγω της κρίσης, έχουν μειωθεί– και πόσοι πλέον να μοιραστούν αυτή τη συρρικνωμένη «πίτα».

Κι ας σταθώ, κλείνοντας, στον καημό παλιού δημοσιογράφου, που κάποτε είχε πέραση ο γραπτός του λόγος και τώρα άντε να ακούσει κάποιον να του λέει:

▶ «Ωραίο αυτό που έγραψες».

◆ «Σε ποιο αναφέρεσαι;»

▶ «Δεν θυμάμαι, αλλά ήταν πολύ ωραίο!».

Κι αν επιμείνει, ενδέχεται να ακούσει για κείμενο που έχει γράψει κάποιος άλλος!

Στο πλαίσιο

☛ «Δισεκατομμύρια!» άκουγα μικρός τον γονιό μου να λέει. Εννοούσε δισεκατομμύρια κατοχικά, που φύλαγε σ’ ένα σεντούκι πιστεύοντας ότι κάποτε θα περάσουν. Και να που σήμερα ξανακούμε για δισεκατομμύρια, δισεκατομμύρια όμως πραγματικά ευρώ, που χρωστάμε και πρέπει να καταβάλουμε γιατί αλλιώς… Ενα φούντο που έτσι κι αλλιώς βιώνουμε, με τα ατέρμονα χαράτσια. Και μάλιστα –τι απογοήτευση– με διαχειριστή μια αριστερή κυβέρνηση, που άλλα έχει υποσχεθεί και άλλα πράττει (σκεφτείτε τι θα γινόταν έτσι και ήταν οι άλλοι).

☛ Κόψε από εδώ, κόψε από εκεί, σε πλήρη αβεβαιότητα για το αύριο. Και το capital control να συνεχίζεται, με την, εντός των άλλων, απειλή, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις, για το κούρεμα των καταθέσεων όσων είχαν τον πατριωτισμό, την αφέλεια ή τη βλακεία να εμπιστευτούν το κομπόδεμά τους στις ημέτερες τράπεζες. Σε αντίθεση με τους άλλους που το φυγάδευσαν και, παρά τις απειλές, παραμένουν στο απυρόβλητο. Ο κόμπος στο χτένι…

☛ Απλήρωτοι πέντε μήνες οι εργαζόμενοι στο Μέγαρο (και να ’ταν μόνο αυτοί…), που χθες προχώρησαν σε 24ωρη απεργία. Κάπως καλύτερα τα πράγματα στη Λυρική (ωραία η παράσταση με τον «Μαγικό αυλό» του Μότσαρτ), που του χρόνου μετακομίζει στο Φάληρο. Και να δούμε πώς θα προσαρμοστεί το κοινό της, που στην πλειονότητά του αποτελείται από άτομα μιας κάποιας ηλικίας.

☛ Εικόνα αισιοδοξίας η νεανική παρέλαση για την εθνική επέτειο. Η άλλη με τα στρατά και τα άρματα περιττεύει. Επειδή και κοστίζει και δεν χρειάζεται να αποκαλύπτουμε στους πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς μας πώς θα τους υποδεχτούμε όταν μας ορμήσουν.

★ ΚΑΙ… «Το διάβασα στην τηλεόραση».