Και αθλητής και αθλητικογράφος

Αν ο Χάρης Λυμπερόπουλος δεν έφευγε από τη ζωή τον περασμένο Ιούνιο, σε δύο χρόνια θα συμπλήρωνε αισίως τα εκατό – εξ ου και ο τίτλος του βιβλίου «Κοντά στον αιώνα» που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες από τις εκδόσεις Πατάκη. Στην ουσία πρόκειται για την καταγραφή της ζωής του, όπως την αφηγήθηκε ο ίδιος απαντώντας σε ερωτήσεις της κόρης του, δημοσιογράφου Κατερίνας Λυμπεροπούλου – όπως άλλωστε δηλώνεται και στον υπότιτλο του βιβλίου: «Συνομιλίες με τον πατέρα μου».

Επί 15 χρόνια

«Οι συνομιλίες αυτές με τον πατέρα μου», γράφει «Αντί προλόγου», «συνεχίστηκαν σε σχετικά τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά χωρίς συστηματική βάση για περίπου δεκαπέντε χρόνια. Στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σε κασέτες τύπου compact και μόνο τα τελευταία χρόνια σε ψηφιακές ηχογραφήσεις. Για καιρό αυτό το υλικό έμεινε στο συρτάρι, μέχρι που η ενθάρρυνση ενός συναδέλφου έφερε στο δρόμο μου τον επιμελητή Αρη Λαζαρίδη, που με συστηματικότητα και αφοσίωση με βοήθησε να ξαναφέρουμε στο φως αυτές τις μαρτυρίες, χρησιμοποιώντας, μεταξύ άλλων, παλαιάς τεχνολογίας κασετόφωνα, αλλά και την τεχνογνωσία ειδικών, που περιόρισαν όσο το δυνατόν τα μειονεκτήματα αυτού του, ξεπερασμένου πλέον, μέσου ηχογράφησης».

Μολονότι δεν έχω κάνει αθλητικό ρεπορτάζ, γνωρίζω ότι ο Λυμπερόπουλος υπήρξε από τους επιφανέστερους πρωτοπόρους αθλητικογράφους (με ρεπορτάζ , σχόλια και αποκαλύψεις) επί δεκαετίες (κυρίως στις εφημερίδες «Αθηναϊκή», «Απογευματινή», «Ελεύθερος Τύπος») σε εποχή που δεν υπήρχαν δημοσιογραφικές σχολές και ο δημοσιογράφος αναδεικνυόταν από τα γραπτά του. Ο ίδιος πάντως είχε φοιτήσει για μικρό διάστημα σε αμερικανική δημοσιογραφική σχολή.

Συνομιλώντας με την κόρη του, ο Χάρης Λυμπερόπουλος, ο οποίος, εκτός από αθλητικογράφος, υπήρξε και ο ίδιος πρωταθλητής Ελλάδας στα αγωνίσματα του πεντάθλου και του άλματος εις μήκος, καταθέτει τις αναμνήσεις του για κορυφαίες αναμετρήσεις και προσωπικότητες που έγιναν σύμβολα των χωρών τους. Από τον Τσεχοσλοβάκο δρομέα μεγάλων αποστάσεων Εμίλ Ζάτοπεκ, που συνάντησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνικι το 1952, και τον Τζέσε Οουενς, τον μεγαλύτερο, κατά την εκτίμησή του, αθλητή όλων των εποχών, το 1964 στο Τόκιο ώς τους Μαύρους Πάνθηρες Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος, που είδε να υψώνουν τις γροθιές τους υπέρ των δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών στο βάθρο της πόλης του Μεξικού στην Ολυμπιάδα του 1968. Και ακόμα την τρομοκρατική επίθεση του Μαύρου Σεπτέμβρη, στην Ολυμπιάδα του Μονάχου το 1972.

Μια σφαγή

Σχετικά με την Ολυμπιάδα του Μεξικού ο Λυμπερόπουλος αναφέρεται σε μια άγνωστη εν πολλοίς σφαγή φοιτητών: «Λίγες μέρες πριν την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του Μεξικού, στις 2 Οκτωβρίου 1968, πραγματοποιήθηκε μαζική φοιτητική διαμαρτυρία, με αίτημα, μεταξύ άλλων, την αναγνώριση των δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών.

Ο όγκος της διαδήλωσης ανησύχησε ιδιαίτερα τους υπεύθυνους των αγώνων, αλλά και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Προκειμένου να αποκατασταθεί η τάξη και η ασφάλεια στην περιοχή, αποφασίστηκε η εν ψυχρώ δολοφονία των φοιτητών! Η “σφαγή στο Τλατελόλκο”, όπως είχε καταγραφεί ιστορικά, συγκαλύφθηκε από την πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, που από την επομένη και για πολλές εβδομάδες, ανέφεραν πως οι νεκροί φοιτητές ήταν είκοσι πέντε… Ωστόσο, σύμφωνα με την ανεπίσημη εκδοχή ήταν εκατοντάδες! Φυσικά, κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να μάθει την αλήθεια…».

Ο αναγνώστης του βιβλίου θα βρει επίσης μαρτυρίες για μεγάλες προσωπικότητες που διακρίθηκαν και σε άλλους στίβους, όπως ο μάρτυρας της ειρήνης Γρηγόρης Λαμπράκης, που έσωσε τον Λυμπερόπουλο από την εξορία και ίσως βέβαιο θάνατο στα χρόνια του Εμφυλίου. Ή τον στρατάρχη Τίτο, ο οποίος στην ψυχροπολεμική περίοδο παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη στον νεαρό τότε συντάκτη της «Αθηναϊκής», αλλά και τον εκδότη της «Απογευματινής», Νάσο Μπότση, ο οποίος παρουσίασε για πρώτη φορά αθλητικό τετρασέλιδο σε πολιτική εφημερίδα.

Τα κείμενα συνοδεύει πλούσιο φωτογραφικό υλικό.