Βλέποντας κανείς τις δύο φωτογραφίες, δυσκολεύεται να πιστέψει ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. Η πρώτη σε εφηβική ηλικία, νέα και ωραία, η δεύτερη σε μεγάλη, γερασμένη και άσχημη, με την οποία ωστόσο έγινε γνωστή και αγαπήθηκε. Και όμως, είναι η Γεωργία Βασιλειάδου -γιατί περί αυτής πρόκειται– η οποία έφυγε από τη ζωή πριν από σαράντα χρόνια (12 Φεβρουαρίου 1980, στα 83 της) και οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστεί παίζονται και ξαναπαίζονται, λες και βρίσκεται στη ζωή.
«Η ωραία των Αθηνών», «Η καφετζού», «Η θεία από το Σικάγο», «Η κυρά μας η μαμή», «Η κυρία δήμαρχος», «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» είναι μερικές από τις 52 ταινίες στις οποίες έπαιξε από το 1930 ώς το 1975. Και όλες βέβαια κωμωδίες (σε εποχές, μην ξεχνάμε, όπου κινηματογραφικές ταινίες και λαϊκό τραγούδι περνούσαν από λογοκρισία –από την Επιτροπή Ελέγχου, που ελλόχευε στο υπουργείο Προεδρίας– οπότε για όλα τα δεινά έφταιγε η «κακούργα κοινωνία» και η μοίρα και όχι η όποια εξουσία… Και τι να κάνουν κινηματογραφιστές και συνθέτες; Δράματα, εθνικοπατριωτισμός, κωμωδίες και πονεσιάρικα τραγούδια…)
Στη Λυρική Σκηνή
Η Γεωργία Βασιλειάδου, ωστόσο, δεν ξεκίνησε την καλλιτεχνική της διαδρομή ως κωμικός–καρατερίστα, αλλά ως λυρική αοιδός. Παιδί πολυμελούς οικογένειας, γεννήθηκε το 1897 στα Τουρκοβούνια, στην Κυψέλη. Αθανασίου το πραγματικό της επώνυμο, που το άλλαξε σε Βασιλειάδου, όταν, παρά την αντίδραση των δικών της, αποφάσισε να γίνει ηθοποιός – θεατρίνα, επάγγελμα «παρακατιανό» τότε…
Μικρή έμεινε ορφανή από πατέρα, ο οποίος, όντας αξιωματικός του Ιππικού, έπεσε από άλογο και σκοτώθηκε στα 32 του (και είχε προλάβει ν’ αποκτήσει δέκα παιδιά, το θηρίο!), με τη Γεωργία και τ’ αδέλφια της να ρίχνονται στη βιοπάλη για τον επιούσιο. Από τα 7 της κιόλας εργαζόταν στο κορνιζάδικο ενός θείου της στην οδό Αιόλου. Από σχολείο, λίγα πράγματα.
Απαντοχή της το τραγούδι. Για το κέφι της αρχικά, για καριέρα επαγγελματική μεγαλώνοντας. Το λυρικό τραγούδι ήταν αυτό που την πρωτοτράβηξε, οπότε άρχισε μαθήματα στη Σχολή Γιαννίδη, πράγμα που τη βοήθησε να περιληφθεί στη χορωδία της Λυρικής Σκηνής. Το λυρικό τραγούδι ωστόσο δεν της κάθισε και αποφάσισε να περάσει στο θέατρο. Σε μικρούς ρόλους στην αρχή, ώσπου την πρόσεξε η Μαρίκα Κοτοπούλη και την έβαλε στον θίασό της, σ’ ένα πλούσιο ρεπερτόριο, περί τα δέκα χρόνια.
Εν τω μεταξύ, είχε παντρευτεί από το 1930 και είχε αποκτήσει μία κόρη. Χώρισε, ξαναπαντρεύτηκε το 1945 και ξαναχώρισε, μένοντας τέσσερα χρόνια μακριά από το θέατρο, μεγαλώνοντας την κόρη της. Τότε ήταν που τη βρήκε ο Αλέκος Σακελλάριος και ξεκίνησε μαζί του την κινηματογραφική της καριέρα, που την έκανε πασίγνωστη και κοσμαγάπητη.
Στο στοιχείο της
Αναζητούσε τότε ο Σακελλάριος μια λαϊκή γυναίκα για τον ρόλο μιας κουτσομπόλας σε θεατρική μουσική κωμωδία που ετοίμαζε. Και τη βρήκε στο πρόσωπο της Βασιλειάδου, που συνάντησε στο «Στέμμα», το καφενείο–στέκι των άνεργων κυρίως ηθοποιών, κοντά στην Ομόνοια. Από το 1946 ώς το 1958 γύρισε με τον Σακελλάριο τις ταινίες: «Παπούτσι από τον τόπο σου», «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», «Εκείνες που δεν πρέπει ν’ αγαπούν», «Η καφετζού», «Η θεία από το Σικάγο», «Η κυρά μας η μαμή».
Η τελευταία κινηματογραφική της εμφάνιση ήταν το 1977, ενώ το 1975 έκανε και τη μοναδική τηλεοπτική της εμφάνιση στη σειρά του Βασίλη Γεωργιάδη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη. Λίγο θέατρο το 1976 και τέσσερα χρόνια αργότερα το τέλος.
Να επαναλάβω βέβαια το γεγονός ότι η Βασιλειάδου διέπρεψε και αγαπήθηκε κυρίως ως κωμικός, με «προσόν» την ασχήμια, πράγμα που εκτιμούσε ιδιαίτερα ο Φιλοποίμην Φίνος, ο οποίος όταν την είδε μια μέρα καλοντυμένη και περιποιημένη αναστατώθηκε: «Τι έκανες; Πας να με καταστρέψεις;». Και δεν τόλμησε να ξαναεμφανιστεί μπροστά του περιποιημένη…
■ Αρκετά στοιχεία, από το βιβλίο του Κώστα Παπασπήλιου «Πινακοθήκη γέλιου» (εκδ. Εμπειρία εκδοτική, 2002).
? Το Mega και πάλι στο τηλεοπτικό τοπίο και άντε να δούμε, με την ευκαιρία, πόσα κανάλια αντέχει πλέον ο τόπος, δεδομένου ότι έχουμε ήδη επτά πανελλήνιας εμβέλειας, ενώ συνολικά –σύμφωνα με πληροφόρηση που είχα αρμοδίως– ανά την Ελλάδα διαθέτουμε περί τα… 150. Ετσι άλλωστε πορευόμαστε ανέκαθεν ως τόπος: ή της πληθώρας ή του τίποτα. Το θετικό, εν προκειμένω, είναι ότι υπάρχει δουλειά για συνάδελφους (με αμοιβές ωστόσο… άσ' τα), μολονότι λίγο-πολύ είμαστε όλοι συναδέλφοι-δημοσιογράφοι, με την ευχέρεια που έχει οποιοσδήποτε να στήσει ένα τηλεοπτικό κανάλι, έναν ραδιοσταθμό (περί τους… 950 καθ’ άπασα την επικράτεια), να βγάλει ένα έντυπο, να κάνει το κέφι του στο Διαδίκτυο.
? Πώς επιβιώνουν τα (ή λεγόμενα) ΜΜΕ που έχουν κάποιο κόστος; Με τη διαφήμιση ή (και) με τα συμφέροντα που υπερασπίζονται. Με τη μερίδα του λέοντος να κατέχουν επιχειρηματίες, που δεν έχουν καμία σχέση με τους παραδοσιακούς εκδότες–δημοσιογράφους. Να επαναλάβω, πάντως, ότι ανήκω σ’ αυτούς που υπερασπίζονται τον γραπτό λόγο, πως κύρος έχει ό,τι γράφεται. Εξ ου και το γεγονός ότι σημαντικοί άνθρωποι, που καταθέτουν τις εμπειρίες και τις απόψεις τους από τηλεοράσεως και ραδιοφώνου, βγάζουν και κάποιο βιβλίο.
? Πάει –πρόωρα- στα 66 του και ο Σάμης Γαβριηλίδης, ξεχωριστός ως εκδότης, βιβλιοπώλης από τους παραδοσιακούς–ποιοτικούς, και κυρίως ως άνθρωπος. Που είχε την ιδέα και τη διάθεση να επιβάλει τον επαγγελματικό του χώρο στο Μοναστηράκι ως πολιτιστικό στέκι. Ευελπιστούμε ότι η σύζυγος και ο γιος θα συνεχίσουν το έργο του, στο οποίο έτσι κι αλλιώς συμμετείχαν.
ΚΑΙ… Καλά, αυτός πιστεύει ότι είναι σπουδαίος κωμικός. Εσύ που πληρώνεις και γελάς με τις σάχλες του τι είσαι;
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας