«Δεν μου αρέσουν τα πράγματα που έρχονται απ’ έξω, εκτός από κάποια που διευκολύνουν τη ζωή μας, γιατί τεχνολογικά είναι πιο προηγμένοι από εμάς. Το γεγονός όμως ότι η εορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι μια αφορμή να εξυμνήσουμε τον έρωτα με ερεθίζει, κι απ’ αυτή την άποψη αγαπώ πολύ αυτή την ημέρα, πετώντας όμως από πάνω μου την ταμπέλα του Αγίου Βαλεντίνου».
Είναι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και είναι απόσπασμα από συνέντευξη που του είχα πάρει για την «Ελευθεροτυπία», επ’ ευκαιρία της κυκλοφορίας μιας μεταγραφής από τον ίδιο του ερωτικού ποιήματος της Παλαιάς Διαθήκης «Ασμα Ασμάτων», με ζωγραφική του Αλέκου Φασιανού (εκδ. Καστανιώτη). Δημοσιεύτηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1995 (πριν από 25 χρόνια), ανήμερα του εισαγόμενου τις τελευταίες δεκαετίες και στην Ελλάδα Αγίου Βαλεντίνου (του αποκαλούμενου από μερικούς και εμποράκου, λόγω του σχετικού τζίρου).
Ηταν ωστόσο ευκαιρία μιας συνομιλίας με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, ο οποίος, εκτός από δημοσιογράφος, έχει διαπρέψει και ως στιχουργός μερικών από τα ωραιότερα -κυρίως ερωτικά- τραγούδια που έχουν γραφτεί. Ποιητή τον αποκαλούσε ο Γιάννης Νεγρεπόντης, με την έννοια ότι «αποκαλύπτει το αθέατο, αυτό που δεν βλέπουν οι άλλοι». Κάτι που ο ίδιος ο Παπαδόπουλος δεν συμμερίζεται: «Το να γράφεις σπουδαία τραγούδια είναι σημαντικότερο από το να γράφεις μέτρια ποιήματα». Μερικά λοιπόν αποσπάσματα από εκείνη τη συνέντευξη – και ως χαιρετισμός, καθώς τους τελευταίους καιρούς έχουμε χαθεί.
«Εγώ θα ήθελα να τον γιορτάζουμε κάθε μέρα τον έρωτα οι Ελληνες, γιατί δεν ομορφαίνει απλώς τη ζωή, την ανεβάζει αισθητικά», προσθέτει στην παράγραφο με την οποία ξεκίνησα το παρόν κείμενο.
Σύγκριση…
Και στην άποψη ότι ζούμε σε μια αντιερωτική εποχή: «Είναι αντιερωτική εποχή, κι αυτό είναι θέμα παιδείας, ο Ελληνας όμως είναι ερωτικός, εξόχως ερωτικός λαός. Θεωρώ δε ότι οι Ελληνίδες -για να μιλήσουμε και για την ομορφιά, αν και η ομορφιά δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση στον έρωτα- είναι οι ωραιότερες γυναίκες του κόσμου, μετά τις Βραζιλιάνες»…
Οσον αφορά τον άντρα: «Τον θεωρώ κατώτερο της γυναίκας. Είναι κακομαθημένος, κάνει τον μάγκα, κάνει το αφεντικό σε πρόσωπα που έχουνε μεγαλύτερη αξία από αυτόν, ξέρει λιγότερα, διαβάζει λιγότερο. Η γυναίκα είναι περισσότερο εξοπλισμένη και μολονότι την έχουμε ακόμη στην άκρη, μπαίνει πρώτη στα πανεπιστήμια, είναι άξια για την πρωτιά. Πάνω απ’ όλα είναι πιο καθαρή σε σχέση με τον άντρα.
Ο άντρας έχει δυο-τρεις γκόμενες, μετράει το πουλάκι του… Εγώ δεν ξέρω γυναίκα ερωτευμένη που ν’ αγγίζει το χέρι άλλου άντρα, αντίθετα ξέρω πολλούς ερωτευμένους που μόλις δούνε άλλο φουστάνι και τους κουνηθεί, μπορεί να πάνε και να δικαιολογηθούνε μετά, ε… είμαστε και πολυγαμικά όντα…».
Οπότε, ποιος είναι πιο ανασφαλής – ο άντρας ή η γυναίκα; «Ο άντρας είναι πιο ανασφαλής, γιατί από μικρά παιδιά μας μάθανε να αγχωνόμαστε με το πουλί μας, κι όταν το χάνεις τρελαίνεσαι… Λοιπόν, η γυναίκα δεν είναι έτσι…».
Για τον ίδιο τι είναι έρωτας; «Το παν… Δεν υπάρχει τίποτε πιο υψηλό, πιο σημαντικό, πιο επαναστατικό, πιο αισθητικό από τον έρωτα. Σε εμπνέει, σε σπρώχνει στη δημιουργία, σε κάνει να παλεύεις, να κερδίζεις, αλλά μπορεί και να σε καταστρέψει… Ολα είναι μέσα»…
Υπάρχει ειλικρίνεια στον έρωτα; «Εγώ πιστεύω ότι ο έρωτας είναι μια κατάθεση εμπιστοσύνης Πρέπει να ζεις τα πάντα, να είσαι απογυμνωμένος. Αλλά μιλάμε για 100% έρωτα και όχι για μια απλή σχέση».
Του πόνου
Ωστόσο στα περισσότερα τραγούδια βαραίνει ο πόνος, που φτάνει μέχρι μαζοχισμού. «Εγώ δεν γράφω έτσι. Ομως εκείνο που πονάει είναι η εγκατάλειψη, η προδοσία. Αμα είσαι χαρούμενος, ευτυχισμένος από τον έρωτα, δεν κάθεσαι να γράψεις τραγούδια ή γράφεις δυο-τρία… Κάνεις έρωτα, πας εκδρομές, ζεις. Οταν όμως είσαι εγκαταλειμμένος και περιμένεις ένα τηλεφώνημα και πίνεις και καπνίζεις, κάθεσαι και γράφεις»…
Και, τελειώνοντας, ποιοι είναι οι πιο ερωτικοί στίχοι που έχει γράψει; «Πρέπει να σκεφτώ λίγο… Νομίζω ότι είναι οι στίχοι “Κίτρινη πόλη παραμονή βροχή, το πόμολο της πόρτας παγωμένο, ακόμα μια νύχτα που σε περιμένω, μα πάλι δεν θα ρθείς”… του Σπανού, με την Αλεξίου. Το ’χω ζήσει αυτό – μαχαιριές…».
Να μην τελειώσουμε όμως με μαχαιριές - κάτι χαρούμενο; «Ολου του κόσμου οι Κυριακές λάμπουν στο πρόσωπό σου…», του Νικολόπουλου, πάλι με τη Χαρούλα. Είσαι ικανοποιημένος;»
♦
Αυτή έπρεπε να ονομάζεται πλατεία Μεταμορφώσεων και όχι Ομονοίας, με τις αλλαγές που έχει υποστεί, σε όνομα και εμφάνιση, στα 170 τόσα χρόνια της ύπαρξής της. Το καινούργιο πρόσωπό της θα αποκαλυφθεί σε λίγες ημέρες. Σκεφθείτε να έχει λείψει κάποιος από αυτόν τον τόπο για μερικά χρόνια, και, επιστρέφοντας, να δώσει ραντεβού στην πλατεία Ομονοίας. Θα νομίσει πως είναι αλλού ο άνθρωπος.
Τίποτα που να θυμίζει την κάποτε πλατεία με τα περίπτερα, τα ανθοπωλεία, τον κόσμο να σουλατσάρει… Το μόνο ευπρόσδεκτο, στη νέα μεταμόρφωση, αν κρίνω από κάποιες φωτογραφίες, είναι η αποκατάσταση του έργου του Ζογγολόπουλου.
Ιδού και μια ξενόγλωσση (για τους Αμερικανούς) ταινία, τα «Παράσιτα», να παίρνει για πρώτη φορά Οσκαρ καλύτερης. Και χαρά οι Νοτιοκορεάτες δημιουργοί της, που στριμώχτηκαν στην εξέδρα της τελετής. Στην όλη γκλαμουριά πάντως συνέβαλε η ένδυση των σταρ – να λάμψει και λίγο το συφοριασμένο τηλεοπτικό γυαλί...
Εικόνες μιας μετεμφυλιακής επαρχίας, μια μικροαστική οικογένεια σε κάποια γειτονιά της Αθήνας, μια ερωτική ιστορία που μοιάζει με μελόδραμα, ένας φόνος, ομαδικοί τάφοι στη Μάνη, ένας νεκρός που δεν βρέθηκε ποτέ, τα Τάγματα Ασφαλείας, η επιβλητική παρουσία του πατέρα, τα πανταχού παρόντα μάτια της μητέρας… Εικόνες από το βιβλίο του Τάσου Γουδέλη «Απόσταση αναπνοής» (εκδ. Πατάκη), που διασκευασμένο για το θέατρο από τη Μαρία Αιγινίτου, η οποία το σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί με τον Νίκο Κορδώνη, παίζεται στο «Δώμα» του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, ώρα 9 μ.μ.
ΚΑΙ… «Εμείς οι δυο σε μια άλλη ζωή θα είμαστε μαζί»… «Εγώ ό,τι είναι θέλω να το ζήσω σ’ αυτή τη ζωή!»
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας