«Η μουσική είναι ένα κανάλι που τροφοδοτεί με ομορφιά την καθημερινότητα»

Είναι σίγουρα μια ξεχωριστή περίπτωση μουσικού. Υπήρξε μέλος της πιο δημοφιλούς rock μπάντας στην Ελλάδα, ωστόσο από τότε έχει διανύσει τη δική του διαφορετική απόσταση. Πότε ηλεκτρικός, πότε ακουστικός, ο Μπάμπης Παπαδόπουλος παραμένει αυθεντικός και δημιουργικός.

«Είτε με ηλεκτρική είτε με ακουστική κιθάρα ο ίδιος άνθρωπος είναι από πίσω» μας λέει λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του 6 dogs για δύο ξεχωριστά ακουστικά live, τη Μ. Τρίτη και τη Μ. Πέμπτη.

Εξηγεί στο efsyn city την αγάπη του για την ορχηστρική μουσική, καθώς «αφήνει τον ακροατή να αποφασίσει μόνος του ποιον κόσμο θα δημιουργήσει ακούγοντας ένα κομμάτι», αλλά δεν παραλείπει πως αγαπάει την τραγουδοποιία και δεν αποκλείει να επιστρέψει σε συνθέσεις με στίχο.

Και όταν τον ρωτάμε αν θα μπορούσε να υπάρξει ξανά μια μπάντα-ορόσημο σαν τις Τρύπες είναι βέβαιος. «Γιατί να μην γίνει ξανά λοιπόν; Από την στιγμή που υπάρξει ανάγκη θα συμβεί».

«Βλέπω την μουσική σαν ένα κανάλι που τροφοδοτεί με ομορφιά την καθημερινότητα μας. Δεν γίνεται όμως να το φράζουμε με σκουπίδια, τις εποχές της υποτιθέμενης αφθονίας, και στη συνέχεια να ζητάμε την λύτρωση μέσα από αυτήν» μας δηλώνει και, παράλληλα, μας λέει ότι υπάρχουν και τώρα σχήματα και μουσικοί που κάνουν κάτι διαφορετικό και αξιόλογο αλλά « Πάλι όμως είναι κάτι το οποίο αφορά σε λίγους ανθρώπους, αφού, δυστυχώς, αυτό που ζω στην καθημερινότητα είναι ότι η πλειοψηφία εξακολουθεί να αρέσκεται στο ευκολοχώνευτο τίποτα της δήθεν διασκέδασης».

Λίγο πριν ανέβεις στη σκηνή του 6 dogs λοιπόν. Που σε βρίσκουμε δημιουργικά; -Μας επιφυλάσσετε κάποια έκπληξη στις επερχόμενες συναυλίες; -Να περιμένουμε και κάποια καινούργια δουλειά στο άμεσο μέλλον;

Αυτό τον καιρό βρίσκομαι στο στάδιο της ετοιμασίας ενός καινούργιου δίσκου. Πιστεύω ότι θα είναι έτοιμος για κυκλοφορία μέσα στο φθινόπωρο. Δεν θα παιχτεί ζωντανά ακόμα κάτι από τα καινούργια κομμάτια. Στις δυο εμφανίσεις στο six dogs θα παρουσιάσουμε το πρόγραμμα του τελευταίου χρόνου.

Η επιλογή του ορχηστρικού πως προκύπτει; Θα σε ενδιέφερε να ετοιμάσεις και κάποια δουλειά με στίχους, δικούς σου ή μελοποιημένους;

Η έλλειψη του στίχου αφήνει τη μουσική να δουλέψει ελεύθερα στο συναίσθημα, στο σώμα, στο μυαλό. Αφήνει τον ακροατή να αποφασίσει μόνος του ποιον κόσμο θα δημιουργήσει ακούγοντας ένα κομμάτι. Είναι μια συνθήκη που δεν την είχα ζήσει αρκετά τα χρόνια που γράφαμε τραγούδια είτε με τις Τρύπες είτε στις εκτός Τρυπών συνεργασίες μου. Οπότε χαίρομαι που έχω την δυνατότητα να το κάνω αυτό τον καιρό. Μου αρέσει το ότι χρησιμοποιώντας τον αφηρημένο κόσμο της μουσικής πρέπει να δημιουργήσω μια εικόνα ή ένα συναίσθημα. Έχει κάτι μαγικό όλο αυτό. Κάτι αντίστοιχο πιστεύω ότι συμβαίνει και από την πλευρά του ακροατή. Έχει την ελευθερία να μεταφράσει αυτό που ακούει με όποιο τρόπο θέλει. Παρόλα αυτά αγαπώ το τραγούδι, μου αρέσει η τραγουδοποιία. Αν νοιώσω την ανάγκη να γράψω ένα τραγούδι θα το κάνω.

Και ο Μπάμπης Παπαδόπουλος που αισθάνεται πιο άνετα; Στο stage, στο στούντιο ή σε μια ενδεχόμενη επιστροφή στα αμφιθέατρα;

Αισθάνομαι πολύ όμορφα με όποιον τρόπο κι αν ασχοληθώ με την μουσική. Το στούντιο μού δίνει τη χαρά της αποκάλυψης του καινούργιου. Ζω το πρώτο στάδιο της δημιουργίας, το ξάφνιασμα και τη χαρά της πρώτης ακρόασης. Όταν τελειώνει αυτό έρχεται η χαρά του πάλκου. Έχω μεγαλώσει παίζοντας και μαθαίνοντας μουσική πάνω στο πάλκο. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στο φυσικό μου χώρο. Σαν να βρίσκομαι με μια καλή παρέα σε ένα φιλικό περιβάλλον. Δεν νομίζω ότι μπορώ χωρίς να ανεβαίνω στη σκηνή και να παίζω μουσική ζωντανά. Κάθε συναυλία είναι μοναδική και πάντα απολαυστική. Έχει άλλου είδους μαγεία, τη δική του μαγεία, το μοίρασμα της μουσικής με το κοινό στις ζωντανές εμφανίσεις .

Είναι η μουσική η καλύτερη ψυχοθεραπεία; Ιδιαίτερα στις εποχές που διανύουμε;

Βλέπω την μουσική σαν ένα κανάλι που τροφοδοτεί με ομορφιά την καθημερινότητα μας. Δεν γίνεται όμως να το φράζουμε με σκουπίδια, τις εποχές της υποτιθέμενης αφθονίας, και στη συνέχεια να ζητάμε την λύτρωση μέσα από αυτήν.

Μπορούμε να πούμε ότι παρά την καταστροφική περίοδο που διανύουμε η μουσική παραμένει ζωντανή με καλλιτέχνες και μικρά underground σχήματα να κυκλοφορούν πολύ αξιόλογες δουλειές. Παρακολουθείς τα τεκταινόμενα στην ελληνική σκηνή; Ξεχωρίζεις καλλιτέχνες ή σχήματα;

Πάντα υπήρχαν μουσικοί και μικρά εναλλακτικά σχήματα που προσπαθούσαν να κάνουν κάτι διαφορετικό, κάτι αξιόλογο. Και σήμερα υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα σχήματα μουσικά. Στην Θεσσαλονίκη τουλάχιστον που ζω, έχω δει και ακούσει πολλά καλά τέτοια γκρουπ. Κάποια που μου έρχονται, χωρίς να είναι τα μοναδικά, είναι οι underwater chess , lemonostifel , the banksters, Johnny Carbonaras... Πάλι όμως είναι κάτι το οποίο αφορά σε λίγους ανθρώπους, αφού, δυστυχώς, αυτό που ζω στην καθημερινότητα είναι ότι η πλειοψηφία εξακολουθεί να αρέσκεται στο ευκολοχώνευτο τίποτα της δήθεν διασκέδασης.

Και μια αναπόφευκτη ερώτηση. Οι Τρύπες ήταν (και ακόμη είναι) μια μπάντα ορόσημο. Εκτιμάς ότι θα μπορούσε να υπάρξει ξανά ένα τέτοιο συγκρότημα σημείο αναφοράς για τη νεολαία και για τη σκηνή ή διανύουμε μια εποχή που δεν χρειάζεται άλλους «ήρωες»;

Οι Τρύπες δημιουργήθηκαν και έκαναν ότι έκαναν γιατί είχαν την τύχη να συναντηθούν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι τη συγκεκριμένη στιγμή και να μοιραστούν την αγάπη τους για την ίδια μουσική. Ήταν μια προσωπική μας ανάγκη, παρά κάποια διάθεση για "ηρωισμούς". Γιατί να μην γίνει ξανά λοιπόν; Από την στιγμή που υπάρξει ανάγκη θα συμβεί.

Και για το κλείσιμο, ηλεκτρική ή ακουστική κιθάρα τελικά;

Είτε με ηλεκτρική είτε με ακουστική κιθάρα ο ίδιος άνθρωπος είναι από πίσω, οπότε και τις δυο, ανάλογα με την διάθεση.