Ναι, θα 'πρεπε να δονείται με σπασμούς το καλοκαίρι όταν ζευγαρώνουν τα όντα στα βουνά και τις θάλασσες, στις λίμνες και τις κοιλάδες, όταν κυνηγάμε τη μεγάλη αλήθεια και θηρεύουμε ένα μικρό ψέμα (έστω στολισμένο).
Θέλω να πω μη μάς κλέψουν τη βαθιά, υγρή θερμή της εποχής, την ηδονή της εξόδου από την ωρολογιακή ανία, την ψευδαίσθηση έστω της πρόσκαιρης, φευγαλέας απελευθέρωσης από τα δεσμά του κοινότοπου και του δήθεν, από το βύθισμα στην αγία επανάληψη.
Οσο κι αν είναι τυραννικοί οι εμφύλιοι σπαραγμοί κάτι άλλο υπάρχει και μας διασώζει· ε, ναι, η κοινή μοίρα. Εάν ο άνθρωπος είναι μια παρέκκλιση, οφείλει να το γλεντήσει.
Γλέντι, όμως, σημαίνει συμμετοχή, μια ομολογία ότι υπάρχουν κοινοί στόχοι και ευθύνες, ένα στοιχειώδες κοινό γούστο, μια συνάφεια, μια υποτυπώδης θεμελιοδομή. Γιατί, όμως, παρέκκλιση ο άνθρωπος;
Διαβάζω το βιβλίο «Λατινική αυτοκρατορία» του Αλέξανδρου Κοζέβ (εκδόσεις «Εξάρχεια»)· αντλώ από τα (εξαιρετικά) επιλεγόμενα του λέκτορα Φιλολογίας, Γιώργου Μερτίκα: «Ο άνθρωπος, λέει ευθαρσώς ο Κοζέβ, είναι ένα λάθος της φύσης, ένα ζώο εξοπλισμένο με πνεύμα, ένα Είναι που έχει εκτροχιαστεί από τον κύκλο της φύσης, από το στατικό είναι μέσα στον χώρο.
Ο άνθρωπος ρίχνεται μέσα στο ιστορικό ρε(ύ)μα, στο γίγνεσθαι, εξ αιτίας ενός φυσικού λάθους που λέγεται πνεύμα, και το οποίο λάθος καλείται να επανορθώσει».
Ανατρέχω αμέσως στον προσωκρατικό φιλόσοφο Αναξίμανδρο και στο περίφημο (δυσνόητο αλλά και με πολλαπλές ερμηνείες) απόσπασμά του: «Από όποια υλικά πραγματώνεται η γένεση των όντων, στα ίδια καταλήγει και η φθορά τους κατά το χρέος τους· αποδίδουν δηλαδή αυτά δικαιοσύνη και πληρωμή μεταξύ τους για την αδικία κατά του χρόνου την τάξη». Κι εδώ η γέννηση ερμηνεύεται περίπου σαν έγκλημα και η φθορά σαν τιμωρία.
Συγκινούν και τα δύο αποσπάσματα [η ανάλυσή τους οδηγεί σε σπουδαία άλλα συμπεράσματα αλλά δεν είναι της στιγμής: Ας κρατήσουμε το λάθος (μας) και ας δώσει ο καθείς όποια απάντηση θέλει].
Να, λ.χ., επιλέγουμε τις ηδονικά λεπτές μέρες του καλοκαιριού για να περιπαίξουμε τη βαριά καθημερινότητα, πιστοί όντας εραστές της κάθε παρέκκλισης, που οδηγεί στη ζωντάνια και στην υγεία των στιγμών της ύπαρξης... ή τουλάχιστον έτσι κλασαυχενιζόμαστε (ότι γνωρίζουμε).
Υπάρχει και τούτο, ότι δηλαδή μέσα στους ενήλικους (θα μπορούσε να) υπάρχει πιο πολύ το παιδί απ' ό,τι στους νέους. Τι σημαίνει αυτό; Εκτός από το ότι ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια, τα παιδιά, όπως και τα ζώα, είναι τα πλάσματα που μάς θυμίζουν τη φύση και την άρνησή της (εκ μέρους μας). Οτι η ηλικία δεν είναι ξεπεσμός, αλλά κι αν είναι γιατί να μην είναι χαρούμενος;
Το καλοκαίρι είναι ένα δώρο ειδικά σε τούτα τα χώματα· ας σκεφτεί κάποιος μήπως είναι καλύτερα να δωρίζει παρά να δέχεται δώρα, υπό το άπλετο, άφθονο, ζείδωρο φως του μεσογειακού ουρανού, κολυμπώντας μέσα σ' αυτό το φως λουόμενος απ' αυτό.
Νομίζω έτσι το σώμα μαθαίνει να χαμογελά και γαληνεύει μέσα στην ομορφιά της χώρας. Προζύμι χορού και σοφίας (!), ένα τέτοιο σώμα, πιο συνετό από την αγρύπνια και την καθαρότητα του φωτός, ευεργετημένο όμως απ' αυτό. (Αλλά και το φως τι θα 'ταν χωρίς το σώμα μας;)
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας