Ρωμανός

Συγκινεί η στάση του νεαρού απεργού πείνας. Απαιτείται μεγάλο σθένος να χορεύει κάποιος με τον θάνατο διεκδικώντας το δίκιο του. Ο εικοσάχρονος, είτε το επεδίωκε είτε όχι, ξεγυμνώνει ένα ανάλγητο και απάνθρωπο κράτος, αποδεικνύει πόσο τρομοκρατημένος είναι ο κρατικός μηχανισμός, πόσο έωλος και γυμνός είναι όταν αντιμετωπίζει την αλήθεια της κοινωνίας. (Ελπίζω όλα να πάνε καλά και το κράτος να αναγκαστεί να υποχωρήσει μπροστά στο δίκαιο αίτημά του να σπουδάσει, αλλά και μπροστά στην κατακραυγή της κοινωνίας, μεγάλου, έστω, κομματιού της).

Ας μη μας πουν οι ορθολογιστές ότι όλα αυτά είναι μάταια, εάν χάσει τη ζωή του. Ολοι το αντιλαμβανόμαστε, ξεχνάμε, όμως, ότι τη μισή ζωή τού την αφαίρεσαν οι κρατικοί μηχανισμοί καταστολής όταν δολοφόνησαν εν ψυχρώ δίπλα του τον φίλο του Αλέξη Γρηγορόπουλο, πριν από έξι χρόνια, δεκαπεντάχρονοι τότε και οι δύο. Η στιγμή καθόρισε τη στάση ζωής του· πώς να παρέμβει η ωριμότητα ή οι ίδιοι οι γονείς του ακόμη στην απόφασή του να μισήσει αυτό το κράτος, να το περιφρονήσει και μαζί μ’ αυτό και όλο το πολιτικό σύστημα;

Πού να στρεφόταν δηλαδή; Στην αλλαγή του συστήματος μέσα από την εναλλαγή στην εξουσία των ίδιων και των ίδιων κομμάτων; Να έβρισκε απάγκιο σε κομματικές αριστερές Νεολαίες; Επέλεξε την κατά μέτωπο σύγκρουση με το κράτος και τους λακέδες του. Το άγουρο και άπηχτο μυαλό του πώς να σταθμίσει το μάταιο της επιλογής του;

Προφανώς τα τελευταία χρόνια ζει υπό το κράτος της υπερδιέγερσης που του προκαλεί ο αυταρχισμός του κράτους-δολοφόνου. Αποδεικνύει τώρα με την έως θανάτου απεργία πείνας ότι αυτό το κράτος είναι ανίσχυρο και εκδικητικό, θρασύδειλο· στηρίζεται μόνο στη νόμιμη(!) βία των κουμπουροφόρων του και σε μια αφόρητα εξαρτημένη Δικαιοσύνη (και, ναι, στην αφασία πολλών της κοινωνίας). Υπουργοί-ανθρωπάκια, κρυμμένοι πίσω από το γράμμα και την τυπικότητα του νόμου, αρνούνται να γίνουν πραγματικά πολιτικά ζώα παίρνοντας μια απόφαση εμβαπτισμένη στην τόλμη και στην ανθρωπιά. Τόσο μικροί, τόσο φτωχοί, σε πνεύμα και σε σθένος, τόσο εχθροί της Δημοκρατίας.

Ναι, δεν είναι άτρωτο το κράτος· από τους πολυπλόκαμους, γραφειοκρατικούς και παγερούς νόμους του αντλεί τη δύναμή του και από τα τάγματα της κρατικής βίας. Ο εικοσάχρονος Ρωμανός διαλύει τον μύθο του ανίκητου κράτους, χορεύοντας, όμως πραγματικά, με τον θάνατο. Κάτι ακόμα που βγαίνει στην επιφάνεια και γεμίζει ντροπή όλους μας, είναι η απάθεια - αδράνεια - αφασία της ελληνικής κοινωνίας. Ούτε καν την Αμερική που φλέγεται από τις διαδηλώσεις δεν βλέπουμε, εκεί που όργανα της τάξης δολοφονούν εν ψυχρώ νεαρούς, κυρίως μαύρους(!).

Εστω και την τελευταία στιγμή οι υπουργοί να θυμηθούν ότι είναι άνθρωποι και όχι μηχανές εξουσίας. Αν αφήσουν τον Νίκο Ρωμανό να σπουδάσει, σίγουρα θα πήξει το μυαλό του και ίσως αγαπήσει ξανά τους ανθρώπους· ίσως όχι αυτούς που είναι τυλιγμένοι σε ομοιόμορφες στολές και πυροβολούν τους ανυπεράσπιστους. Πάντως, κάτι καλό θα βγει εάν του επιτραπεί να σπουδάσει.