Δυσφορούν πολλοί για το ότι χαρακτηρίζω συχνάκις ψυχοπαρανοϊκή την εποχή μας. Λοιπόν: Ανεβαίνω την Αγίου Μελετίου, που συναντάει την Αχαρνών. Ενήλικος άνδρας διασχίζει την Αγίου Μελετίου στο φανάρι. Οδηγός που κατεβαίνει την Αγίου Μελετίου τον βλέπει να κουνάει τα χέρια του, προειδοποιώντας τον ότι θέλει να περάσει απέναντι. Μια χαρά. Αίφνης ο οδηγός μαρσάρει και ξεκινά και χτυπά τον άνθρωπο. Πάρ’ τον κάτω. Αναυδος μεν, αλλά τρέχω να τον βοηθήσω. Ο πίσω οδηγός απ’ αυτόν που χτύπησε τον άνθρωπο κατεβαίνει έξαλλος και πλησιάζει τον ανεκδιήγητο οδηγό. «Τι έκανες, ρε μαλάκα, χτύπησες τον άνθρωπο εν ψυχρώ; Δεν ντρέπεσαι;». Φεύγει η μαγκιά από τον οδηγό, νεαρό περί τα 30-40, ξυρισμένο. «Γιατί το ‘κανες άνθρωπέ μου;» τον ρωτάω. Εκεί που ήταν έτοιμος να μας βρίσει, αίφνης τα χάνει· έχει μαζευτεί και πολύς κόσμος απορημένος, αγανακτισμένος. Αρχίζουν τα «συγγνώμη», «δεν το κατάλαβα» και λοιπές πομφόλυγες. Τα νεύρα του οδήγησαν το πόδι του να πατήσει το γκάζι και να χτυπήσει τον ανήμπορο· ήταν ολοφάνερο. Ο χτυπημένος ψάχνεται· ψαύει το σώμα του, είναι καλά. Ζητάει τα στοιχεία του οδηγού. Ερωτώ αν με χρειάζεται ως μάρτυρα. Κάπως «τα βρίσκουν». Συγκρατώ τον αριθμό του αυτοκινήτου...
Φεύγω από το Σισμανόγλειο χαρούμενος. Οι ιατρικές εξετάσεις δεν έδειξαν κάποια κακοήθεια. Μπαίνω στο λεωφορείο που πάει στον σταθμό του Ηλεκτρικού στο Μαρούσι. Ξαφνικά ακούμε τον οδηγό να ωρύεται: «Πτού σου ρε π..., πτου σου, γα.... την π...., γ.... τον Θεό. Πτου σου ρε κωλομέρα...». Είχε μπει σ’ ένα στενό, αλλά είχε ξεχάσει(;) ότι εκεί ήταν Λαϊκή Αγορά. Πτου σου και πτου σου και βλαστήμιες και πώς να γυρίσει πίσω; Διπλοπαρκαρισμένα τα αυτοκίνητα, δεν επέτρεπαν ελιγμούς. Και δώσ’ του βλαστήμιες. «Αγαπητέ» τολμώ να του πω, «δεν όφειλες να γνωρίζεις ότι σήμερα λειτουργεί Λαϊκή Αγορά;». Ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε. «Ασε μας, ρε φίλε, αντί να με υπερασπιστείς(;), με βρίζεις κιόλας;». «Δεν σε βρίζω, άνθρωπέ μου, το αυτονόητο σε ερωτώ». Στο μεταξύ, έκανε μανούβρες με την όπισθεν για ν’ αποφύγει τη Λαϊκή. Κάποιος του φώναξε ότι θα χτύπαγε τ’ αυτοκίνητό του, που ήταν εκεί παρκαρισμένο. Τι «σκατόγυφτο» τον αποκάλεσε, τι π.... και λοιπά.
Οι επιβάτες άκουγαν, ούτε καν δυσανασχέτησαν από τα απότομα φρεναρίσματα που είχαν αποτέλεσμα να χάνουμε την ισορροπία μας και μερικοί να πέφτουν στο δάπεδο του λεωφορείου. «Σταμάτα, άνθρωπέ μου», αναγκάζομαι να του πω, «ηρέμησε, είμαστε και εγχειρισμένοι· θα μας εξοντώσεις». Και, να: «Είσαι κακός άνθρωπος» με κεραυνοβολεί, «δεν καταλαβαίνεις τι γ...μέρα είναι σήμερα». Καλά. «Δεν ξέρω αν είμαι κακός, πάντως έχεις ευθύνη -ό,τι κι αν σου συμβαίνει- για πολλούς συνανθρώπους σου. Δεν σέβεσαι τίποτε;». Δεν γράφω τη συνέχεια. Εχω τον αριθμό του λεωφορείου, αλλά για δική μου μόνο -δυστυχώς- χρήση.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας