Η μοναξιά, στην περίπτωσή μας η απομόνωση, μπορεί να καταστεί δημιουργική, αρκεί να επιδοθεί κάποιος στην ανασκαφή εκείνου του κομματιού του εαυτού του το οποίο δεν είχε την ευκαιρία ή τον χρόνο να επισκεφθεί ποτέ του. Ερχονται στην επιφάνεια άγνωστες πτυχές και αρχίζουν ευχάριστες συνομιλίες του εγώ με τον εαυτό του -αναλογίζεται κανείς τι σημαίνουν οι δύο αυτές ξεχασμένες, παραμελημένες έννοιες [εγώ και εαυτός]. Οι περισσότεροι όμως δυσφορούμε, έρμαια όντες της δύναμης της συνήθειας που αποκτήσαμε στην πορεία μας, μέσα φυσικά από την παιδεία και τον πολιτισμό που μας επέβαλαν οι αείχρονες εξουσίες.
Συμβαίνει το εξής παράδοξο: αρνούμαστε να έλθουμε σε επαφή με τα βαθύτερα στρώματα, ίσως γιατί εκεί κατοικούν η ουσία και η αλήθεια, εκεί λάμπουν ερωτικές, αν και ανενεργές, δυνάμεις, βουβές ορμές που θέλουν να ξεχυθούν στο φως της ύπαρξης. Ισως να μην είμαστε προετοιμασμένοι για μια τέτοια συνάντηση-συνομιλία. Εμβρόντητοι διακρίνουμε σε αυτά τα στρώματα χρυσοφόρα πετρώματα, πλήθος αδιερεύνητων κυττάρων, που πυρπολούν το αίμα, ντέρτια που ψάχνουν τη μουσική τους, άλογα στοιχεία που πιέζουν να τα αποδεχτούμε και να τα εντάξουμε, εάν είμαστε ικανοί, στην κάθε μέρα μας, στον λόγο μας. Πολλοί αντιλαμβάνονται ότι έχουν μέσα τους έναν άγνωστο εαυτό, που τον είχαν απωθήσει στα τάρταρα της συνήθειας και της ευδαιμονικής τάχα ζωής.
Και όμως έχει ενδιαφέρον μια τέτοια αναπάντεχη συνάντηση του εγώ, έστω και αν υφίσταται λόγω ανωτέρας βίας και υπό το κράτος πανικού, ακόμη και παραληρήματος, με τον ανεξερεύνητο εαυτό [μας]. Καλούμαστε λοιπόν να επαναστοχαστούμε, εάν βεβαίως είμαστε εφεκτικοί να προβούμε σε μια τέτοια δοκιμασία, γιατί περί δοκιμασίας πρόκειται, να επαναξιολογήσουμε τους ηθικούς και προσωπικούς κώδικες. Να επιμείνουμε ότι κάθε κρίση μπορούμε να την εκμεταλλευθούμε, να γίνουμε δηλαδή πιο σοβαροί και πιο κριτικοί απέναντι στις δυσκολίες και τις αυθαιρεσίες της εξουσίας, που έχει γίνει ένα με τη ζωούλα μας [μας την έχουν κάνει ένα -την εξουσία εννοείται].
Αυτά δεν γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη, δεν είναι εύκολο για τον καθένα μας να κάνει βουτιές στα έγκατα τέτοιες ώρες· πού να βρεθούν η ψυχική ηρεμία και η κοινωνική συνοχή; Διότι χωρίς συνοχή τίποτε δεν λειτουργεί. Ναι, να απορρέει όμως αυτή η συνοχή από πράξεις ατομικής εξόρυξης, βασισμένης στην αλληλεγγύη και στην κατάφαση προς τη ζωή και όχι στον φόβο μπροστά στον αόρατο, ύπουλο ιό. Δεν προβαίνουν εύκολα οι άνθρωποι σε τέτοιες βουτιές, δεν τους το επιτρέπει η ίσαμε τώρα αποκτηθείσα κοσμοεικόνα τους. Και τι να κάνουμε; Αυτό που προκύπτει -και τίθεται προς συζήτηση- είναι αν είμαστε σε θέση να μπορέσουμε να δούμε την απομόνωση σαν ενδόσιμο σε μια σκληρή αυτοκριτική αλλά και σε μια επαναθεώρηση της έως τούδε αντίληψής μας για πρόσωπα και πράγματα -ιδέες, αξίες και λοιπά.
Ιδού μία σκέψη τού χωρίς καμία αντίρρηση σοφού Λίχτενμπεργκ, περί μοναξιάς, όπως τον διαβάζουμε, και αναγκαστικότητας: «Κάποτε-κάποτε κάνω να ξεμυτίσω οχτώ μέρες από το σπίτι και ζω μια χαρά· ισόχρονη οικουρία κ α τ α δ ι α τ α γ ή ν θα με αρρώσταινε». Αυτά που λέγαμε: για κοσμοεικόνες... τάχα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας