Αλήθεια, τι μας έχει πιάσει και κάθε χρονιά βάζουμε τα γιορτινά μας όλο και νωρίτερα; Να το κάνουμε άραγε από μόδα, παρασυρμένοι απ’ τα εμπορικά καταστήματα, μιας και τα Χριστούγεννα ανεβάζουνε την κατανάλωση κι εκτοξεύουνε τους τζίρους; Ή μήπως νιώθουμε μέσα μας αδειανοί κι επιζητούμε, καταναγκαστικά και με λαχτάρα, κάτι αλλιώτικο να μας συμβεί;
Ετσι παραδομένοι που ’μαστε ολοχρονίς στους μονόχνοτους και εξαντλητικούς ρυθμούς μας και κυνηγώντας να καλύψουμε ανάγκες, πραγματικές ή κατασκευασμένες, φέρνουμε τα Χριστούγεννα από τη μέση του φθινοπώρου ακόμη, ως αφορμή για να αισθανθούμε κομμάτι ζεστασιά και θαλπωρή, ανθρώπινη επαφή και γιορτινή διάθεση. Τι κι αν αυτό το ξεχείλωμα των Χριστουγέννων τα κάνει να χάνουνε την αίγλη και τη νοστιμιά τους, υποβιβάζοντάς τα εντέλει σε αδιάφορο, μακρόσυρτο συνήθειο· η εποχή αποθεώνει την ποσότητα, οπότε ας ζήσουμε κι εμείς Χριστούγεννα με το κιλό.
Από μέρες ζητάγανε τα πιτσιρίκια να στολίσουμε κι εμείς το δέντρο μας. Βλέπανε κρεμασμένα τα χριστουγεννιάτικα στα μαγαζιά της πολιτείας και στα μπαλκόνια της γειτονιάς και ζηλέψανε. Με το που μπήκε ο Δεκέμβρης, το αποφασίσαμε κι εμείς. Φέραμε τη σκονισμένη κούτα με το δέντρο, σκίσαμε τις κολλητικές ταινίες κι αρχίσαμε να βγάζουμε τα συναρμολογούμενα κλαδιά του. Παράξενο πράμα, λες και δεν είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τη μέρα που το ξεστολίσαμε· σαν να ’ταν πρόσφατη η μέρα που το ξαπλώναμε κομμάτι-κομμάτι στη χαρτονένια του κλίνη, προσδοκώντας να το ξαναβρούμε σε καλή κατάσταση την επόμενη χρονιά.
Τις έχει κάτι τέτοιες ιδιοτροπίες ο χρόνος, όπως το να κυλά με αλλιώτικες ταχύτητες στα διάφορα επίπεδά του κι όχι να τον εισπράττουν οι αισθήσεις μας πάντοτε με την ίδια γραμμικότητα. Απορούμε πώς περνούνε τόσο γρήγορα οι μήνες και τα χρόνια, την ίδια ώρα που μας φαίνεται ατελείωτο ένα απόγευμα στη δουλειά. Αναρωτιόμαστε για πότε μεγαλώσαμε και βρεθήκαμε εμείς στον ρόλο του γονιού, να στολίζουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο για να ευχαριστηθούμε μαζί με τα παιδιά μας, ενόσω είναι ακόμη ζεστές και ολοζώντανες οι θύμησες του πατρικού σπιτιού μας, όπου κάποιος άλλος στόλιζε κάποτε για το δικό μας το χατίρι και θαρρούσαμε τότε πως θα ’τανε παντοτινή εκείνη η κατάσταση της αθώας παιδικότητάς μας.
Το ίδιο τερτίπι του χρόνου και με τα Χριστούγεννα· ενώ ο εορτασμός τους διαρκεί όλο και περισσότερο, το πνεύμα κι η γλυκάδα τους γίνονται βίωμα όλο και πιο βραχύ και εξεζητημένο.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας