Οι ευχές των χεριών

⌦ «“Χριστός ανέστη, θανάτω θάνατον πατήσας…”. Ολα τα χέρια που σφίγγουν απόψε τα κεριά, εύχονται να είμαστε όλες και όλοι αναστάσιμες και αναστάσιμοι! Και η Πατρίδα μας να έχει Θεία Χάριτι, ζωήν χαρισάμενην στο μέλλον».

Είναι το αναστάσιμο μήνυμα της Βίκυς Φλέσσα, που κινάει για την Ευρωβουλή με τη Ν.Δ. Και φωτογραφήθηκε έξω από σημαιοστολισμένη εκκλησία, χαμηλοβλεπούσα και λευκοντυμένη, παιδούλα για την πρώτη της κοινωνία, θα λέγαμε, αν δεν ήταν –αλίμονο– ορθόδοξη. Πάντως παιδούλα, παιδούλα-γατούλα, στον ρόλο στον οποίο διαπρέπει χρόνια τώρα στην κρατική τηλεόραση.

(Επισήμανση που, δυστυχώς, απαιτεί φωτογραφία: μακρύ, ολόλευκο φόρεμα σιθρού, σκέτη δαντέλα, κι από μέσα αμάνικο κοντό φορεματάκι, να φαίνονται δηλαδή μόνο τα χέρια και ολίγον μπούτια μέσα απ’ το σιθρού –που λίγα δείχνει δηλαδή, όμως υπόσχεται πολλά: Μοδιστρική σοφία!)

⌦ Πλευρίτις - Αδωνίτις: Για Ευρωβουλή, λοιπόν. Να μάθει στους Ευρωπαίους την τέχνη του λάγνου βλέμματος στον συνομιλητή της· όταν δεν τον διακόπτει να πει τα δικά της, όσα ψευτοαποστήθισε για να δείξει προετοιμασμένη ή πως το κατέχει και η ίδια το θέμα.

Θα τους δείξει όμως και τις ρίζες τους: «Εκαστος εφ’ ω ετάχθη. Εγώ νομίζω ότι έχω τη δυνατότητα να το κάνω μέσω του πολιτισμού. Ας πούμε ένα παράδειγμα: Η λέξη salt, το αλάτι στα αγγλικά, είναι μια ομηρική λέξη. Είναι αλς-αλός, η θάλασσα, το αλμυρό, το υφάλμυρο, που έχει δώσει το salt, που το salary, που είναι ο μισθός, ήταν μια φούχτα αλάτι, που έδιναν στους στρατιώτες ως μισθό…».

Ετυμολογίες δηλαδή σχολής Πλεύρη ή του Τσαρλατανείου «Ελληνική Αγωγή» του Αδωνη. Κόντρα στα διδάγματα ακόμα και του Μπαμπινιώτη της, που τον έβγαζε κάθε τρεις και λίγο στις εκπομπές της, λιγώνοντας πάντα: «αχ, κύριε καθηγητά μου!»

(Και φυσικά θα τον συστήσει τώρα και στους Ευρωπαίους, να μάθουν από πρώτο χέρι την αλήθεια για τη σλαβοβουλγαρομπορδοροδοκόκκινη γλώσσα και ουδεπώποτε μακεδονική των γειτόνων μας.)

⌦ Τώρα η γατούλα έβγαλε νύχια. Και χαρακτήρισε την ΕΡΤ «Πράβντα του ΣΥΡΙΖΑ»!

Την ΕΡΤ που την έκανε ντίβα, με τις εκπομπές της, πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Και μάλιστα με τις συνεχείς επαναλήψεις:

Με αποκορύφωμα, κάποια φορά, πριν από κάνα χρόνο, να έχει η ΕΡΤ 1 εκπομπή της για τον Μίκη Θεοδωράκη (με εκτενή αναφορά στον Μίκη από τον «Γεώργιο Παπανδρέου, Πρωθυπουργό της Ελλάδας», όπως έγραφε στην οθόνη –χωρίς ένδειξη Ε[πανάληψη]). Και την ίδια ώρα στην ΕΡΤ 2, η ίδια πάλι, με κάποιον γιατρό!

Αλλά τώρα, Πράβντα!

⌦ Ασχετο, αλλά μια και είπαμε για Αδωνη: Βρέθηκε το υπερόπλο. Που, αν δεν εξουδετερώνει τον αντίπαλο, πάντως του τσακίζει το ηθικό. Σαν αυτά τα χημικά όπλα που επιδρούν στο νευρικό σύστημα:

Βρέθηκε άνθρωπος, νέα κοπέλα, το μέλλον της Ελλάδας, που αγνοεί παντελώς την ύπαρξη του Αδωνη Γεωργιάδη. Κι ακούστηκε μάλιστα αυτό από την τηλεόραση, το κυρίως πεδίο δράσης τού εν λόγω.

(Τα ’γραψε ωραιότατα και αυθημερόν εδώ, στην ηλεκτρονική έκδοση, ο Δ. Κανελλόπουλος· εγώ όμως, αν μπορούσα, θα το ’γραφα καθημερινά, θέμα σε παραλλαγές. Και επιπλέον θα το ’βαζα «χτύπημα», αυτήν τη σύντομη αναφορά σ’ ένα θέμα στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας.)

Σ’ ένα τηλεοπτικό παιχνίδι λοιπόν, σε κάποια φάση δίνεται στον αρχηγό μιας ομάδας ένα θέμα και αυτός πρέπει να δώσει τέσσερις λέξεις που σχετίζονται μ’ αυτό, τις οποίες καλούνται έπειτα να μαντέψουν οι συμπαίκτες του.

Αδωνης το θέμα, και η κοπελίτσα αρχίζει αμήχανα: «Ωραία… Αντρας… –Τι είναι;» ρωτάει: «Παρουσ[ιαστής]; –Όχι, όχι», είπε μόνη της. «Πολιτικός; όχι» μονολογεί αμήχανα, και συνεχίζει, με μεγάλες παύσεις: «Διάσημος… Θα πω ψηλός… Πλούσιος…», συμπλήρωσε με τα πολλά την τετράδα. «Δεν έχεις ιδέα ποιος μπορεί να είναι ο Αδωνης ο Γεωργιάδης;», ρωτάει εμβρόντητη η παρουσιάστρια. «Οχι». «Ιδέα, ε;». «Τον έχω ακουστά…», ψέλλισε το κορίτσι, «αλλά δεν ξέρω ποιος είναι…».

«Ευτυχία… Η ηρεμία που ψάχνουν όλοι στη γιόγκα», σχολίασε ο Δ. Κανελλόπουλος.

Αλλο όμως σκέφτομαι εγώ γι’ αυτήν τη δημόσια διαπόμπευση του υπ’ αριθμόν ένα τηλεαστέρα:

Συριζοτρόλ θα είναι η μικρούλα, που ρίσκαρε να χάσει η ομάδα της, όμως θα την αντάμειβε πλουσιοπάροχα η χούντα της Κουμουνδούρου.

Ακου ποιος Αδωνης!