Ιδανικοί αυτόχειρες

«Ζευγάρι έπεσε από τον 3ο όροφο και σκοτώθηκε». Αυτή 46 χρόνων, ο σύντροφός της 50. Με βαρύ ιστορικό ψυχικής νόσησης. Ο πατέρας της 46χρονης εξομολογείται σε δημοσιογράφους ότι 20 χρόνια πάλευε με τους δαίμονές της η κόρη του, στο ψυχιατρείο γνώρισε τον επίσης νοσούντα σύντροφό της, αλλά μάλλον δεν έκαναν τη θεραπεία τους, δεν έπαιρναν τα χάπια τους. Ολα δείχνουν αυτοχειρία, ιατροδικαστής κι αστυνομία αποκλείουν το ατύχημα ή εγκληματική ενέργεια τρίτου. Ο γδούπος των σωμάτων που ξάφνιασε τους λαϊκατζήδες που στήναν πάγκους, αξημέρωτα, σ’ έναν δρόμο στου Ζωγράφου δεν άφησε αμφιβολίες. Ολα δείχνουν αυτόβουλο άλμα στο κενό.

Τι συνέβη στα μυαλά αυτών των ανθρώπων; Τι βασάνιζε τους ύπνους και τους ξύπνιους τους, άλλοτε παρέα με τα φάρμακα κι άλλοτε χωρίς αυτά; Αυτό ίσως μόνο οι γιατροί που τους παρακολουθούσαν μπορεί να το εικάσουν, ή οι ψυχοθεραπευτές τους, αν έβλεπαν κάποιους. Ομως επειδή κάθε ψυχικό νόσημα είναι εντελώς ατομικό, όπως πιστοποιούν οι ψυχίατροι, και κάθε διάγνωση που αποδίδει σε έναν άνθρωπο μια «ετικέτα» κάτω από την οποία υπάρχουν δεκάδες συμπτώματα, συχνά αντιφατικά και αλληλοαναιρούμενα, υπάρχει ένα ερώτημα για την απόφαση αυτού του ζευγαριού να «αποδράσει» μαζί. Εδώ, εκτός από ψυχοπαθολογία, υπάρχει και ανθρώπινη βούληση. Το «μαζί» κάνει τη διαφορά.

Δεν μου ασκεί καμιά γοητεία η αυτοχειρία, δεν είμαι πεισιθάνατος, δεν έχω αυτοκτονικό ιδεασμό, δεν πιστεύω σε «ιδανικούς αυτόχειρες», αλλά η ιδέα πως δυο άνθρωποι που έχουν συγχρονιστεί στη ζωή αποφασίζουν να συγχρονιστούν και στον θάνατο αποκαλύπτει έναν δεσμό βαθύ. Ετσι τουλάχιστον προτιμώ να πιστεύω.

Θυμάστε την «Αγάπη», του Μίκαελ Χάνεκε (2012); Ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν πνίγει την Εμανουέλ Ριβά για να την απαλλάξει από τον πόνο και την αφασία. Κι ύστερα, την ακολουθεί στο επέκεινα. Φόνος, αυτοκτονία, ή απλώς αγάπη;