Ισχυρότατης κλίμακας σοσιαλμιντιακές λογομαχίες έφερε η είδηση του θανάτου του καθηγητή Φιλοσοφίας, συγγραφέα, αλλά, για τους περισσότερους, κυρίως γνωστού από την αρθρογραφία του, Χρήστου Γιανναρά, λίγες μέρες αφότου το ελληνικό Facebook είχε «αφρίσει» από τους διαξιφισμούς με αφορμή τον θάνατο του Ντελόν.
Στην πιο πρόσφατη περίπτωση συνέβη το εξής κάπως παράδοξο: διανοητές που υπήρξαν κατεξοχήν ιδεολογικοί πολέμιοι της νεοορθοδοξίας, όπως την εκπροσώπησε με ακατάβλητη αφοσίωση ο Γιανναράς, αισθάνθηκαν ίσως αμηχανία ή δέος μπροστά στο οριστικό τέλος. Ετσι απέφυγαν τις αιχμές και προσέφυγαν (για λόγους ηθικής τάξεως; παράδοσης; αυτοπροστασίας;) στην αστική εικόνα του εγγράμματου και κομψού ευπατρίδη, τον οποίο αποχαιρέτησαν μεγάθυμα.
Δέχτηκαν όμως καταιγισμό βολών από απλούς αναγνώστες τους. Π.χ. «ένα από τα δεκανίκια του ελληνικού εθνικισμού ήταν και παραμένουν οι νεοορθόδοξοι» εκτόξευσε ένας χρήστης εναντίον ενός ανάλογου, λειασμένου από αιχμές, σχολίου. Κι αυτή ήταν από τις ευπρεπέστερες βολές που κυκλοφόρησαν χθες.
Πολύ χειρότερα ήταν τα πράγματα στην περίπτωση του Αλέν Ντελόν. Οι χρήστες ίσως απαλλαγμένοι -έστω κι ασυναίσθητα- από την ιδέα ότι επρόκειτο για ομοεθνή τους, άρα κάπως όφειλε να τηρηθεί η κοινή μας παράδοση που λέγαμε πριν ή ο άγραφος νόμος ότι δεν κάνουμε τον χειρότερο απολογισμό μας για μια προσωπικότητα την ημέρα που δημοσιοποιείται ο θάνατός της, δεν κώλωσαν καθόλου να εμπλακούν σε καβγάδες μέχρις εσχάτων.
Το υποκριτικό ταλέντο και το ιδεολογικό πρόσημο του καλλονού ηθοποιού (η ομορφιά του ήταν και το μοναδικό σημείο συμφωνίας) έγιναν αιτία για λογομαχίες που ξέφυγαν τελείως. Είδα π.χ., με αφορμή τον Ντελόν, δύο δημόσια πρόσωπα που εκτιμώ να ανταλλάσσουν κατηγορίες, επί του προσωπικού πλέον, μεταξύ τους σαν να συζητούσαν για το παρόν του ΣΥΡΙΖΑ - πεδίο το τελευταίο που προκαλεί μακράν τις περισσότερες ρήξεις και τις χυδαιότερες επιθέσεις καθημερινά.
Αναρωτιέμαι τελικά αν το θέμα είναι η ικανότητα των social media να ευνοούν λόγω απόστασης την απόλυτη λεκτική και προσωπική μας έκθεση (έως ξεμπροστιάσματος) χωρίς δίχτυ ασφαλείας ή αν πρόκειται για το πολύ βαθύτερο πρόβλημα μιας οργής καταπιεσμένης ή και ανεπίδοτης λόγω του καταιγισμού, την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον, δυσάρεστων γεγονότων με λογής λογής επιπτώσεις, η οποία όμως βρίσκει πότε πότε διέξοδο στα μικρά «ξεφυσήματα» μιας χύτρας που απειλεί κάποια στιγμή να σκάσει στο ταβάνι.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας