Μια φωτοβολίδα...

Μπορεί να φωτίσει το χάος μια φωτοβολίδα; Πόσο φως να ρίξει στο έρεβος των σκοτεινών μηχανισμών; Μπορεί να διασπάσει το σκότος που φωλιάζει σε σχεδόν εφηβικές ψυχές; Παιδιά που δεν το ’χουν σε τίποτα ακόμα και να σκοτώσουν.

Ανέκαθεν οι νεαρές ηλικίες αποτελούσαν περιζήτητη ομάδα στρατολόγησης κάθε λογής στρατηλατών: χωρίς τη δύναμη του αυτοπεριορισμού, χωρίς τη γνώση για την αξία της ζωής, οι νεαροί στρατιώτες ήταν πάντα χειραγωγήσιμοι εκτελεστές των δολοφονικών επιταγών οργανωμένων συμφερόντων. Τρομάζει η βία που ξεπέρασε το όριο του Γυμνασίου αγγίζοντας τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού. Η ανελέητη. Στον τρόπο εκδήλωσης -με μαχαίρια-πεταλούδες, άγρια γρονθοκοπήματα και κλοτσιές- αλλά και στον λόγο που τη συνοδεύει: «σκότωσέ τον», «ψόφα». Αυξημένου κινδύνου πλέον μια βόλτα στο πάρκο ή στην πλατεία για τον μαθητόκοσμο.

Πόσο μόνη μεγαλώνει αυτή η νέα γενιά, η γεννημένη στην κρίση; Ποια στέρηση είναι αυτή που γεννά το τέρας; Είναι η πείνα, η παραμέληση, η έλλειψη αξιών ή η έλλειψη αγαθών; Τα λόγια παγώνουν όσο ένας νέος άνθρωπος, βαρύτατα τραυματισμένος, χαροπαλεύει. Μπορεί η γρήγορη ανακάλυψη των δραστών να έχει κάτι το παρηγορητικό μπροστά στον ορίζοντα της δικαιοσύνης.

Ομως τι να σκεφτείς όταν δεν συμβαίνει το ίδιο σε αντίστοιχα περιστατικά, όπως το 2017, στον σοβαρότατο τραυματισμό πανεπιστημιακού από φωτοβολίδα, που η πλημμελής διερεύνησή του οδήγησε στην αρχειοθέτηση πέντε χρόνια αργότερα; «Σας καλώ σε αναστοχασμό, αργά ή γρήγορα θα τους ξαναβρούμε μπροστά μας» είχε προφητικά γράψει διαπιστώνοντας την πλήρη αδράνεια των Αρχών στην υπόθεσή της η Νατάσα Τσουκαλά. Στη συμπόνια μας δεν υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Στον τρόπο διερεύνησης των Αρχών μήπως όμως υπάρχουν;