Οι χαμηλές μας απαιτήσεις

Εχει χυθεί πολύ μελάνι και σίγουρα θα χυθεί κι άλλο σχετικά με το εκλογικό αποτέλεσμα και τη διαφαινόμενη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. Εχουμε γίνει όμως στα αλήθεια πιο συντηρητικοί; Ενα κομμάτι του εκλογικού σώματος σίγουρα ήταν πάντα. Υπάρχει σίγουρα κι ένα κομμάτι απολίτικο που ψηφίζει (αν ψηφίζει) ευκαιριακά, χωρίς να το πολυσκεφτεί, επειδή «τσίμπησε» σε ένα πιασάρικο μήνυμα ή είδε ή άκουσε κάτι που του τράβηξε την προσοχή τη συγκεκριμένη στιγμή. Και υπάρχει πάντα κι ένα μεγάλο κομμάτι δυνητικών «πελατών».

Εκείνων που ψηφίζουν με βάση το καθαρά ατομικό τους συμφέρον, πραγματικό ή φαντασιακό, διότι προσδοκούν κάποια ανταπόδοση. Εκείνοι που ξέρουν κάποιον οι ίδιοι ή εκείνοι που ξέρουν κάποιον που ξέρει κάποιον που ξέρει κάποιον άλλο... Κι αυτός ο κάποιος θα τους βρει δουλειά, στους ίδιους ή στα παιδιά τους, θα τους δώσει προαγωγή, θα τους νομιμοποιήσει το αυθαίρετο, θα τους σβήσει το πρόστιμο ή θα τους κάνει κάποια άλλη «χάρη».

Ψηφοφόροι χαμηλών προσδοκιών σε ένα πολιτικό σκηνικό χαμηλής ποιότητας. Και όχι μόνο στον χώρο της Δεξιάς. Ενα από τα πράγματα που μου έκανε εντύπωση μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν οι αντιδράσεις οπαδών του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Πέρα από τον θρήνο, το βασικό πράγμα που έλεγαν ήταν ότι ήταν έντιμος και δεν έκλεψε. Ναι, όντως, δεν ακούσαμε ποτέ κάτι τέτοιο για τον υπό παραίτηση πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, φτάνει μόνο αυτό; Η αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων και η πολιτική στροφή 180 μοιρών εντάσσονται, άραγε, στο πλαίσιο της πολιτικής «εντιμότητας»; Δεν θα πρέπει να ζητάμε το κάτι παραπάνω; Ως πότε θα έχουμε τόσο χαμηλές προσδοκίες από τους πολιτικούς μας και, εν τέλει, από τους εαυτούς μας;