«Είστε κουρασμένη, πάρτε το μπισκότο που μόλις αγόρασα». Προφανώς εξέλαβε ως κούραση την κατάρρευση στο βλέμμα μου όταν διαπίστωσα ότι ο ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου μού πρόσφερε γλυκά, αλλά δεν φορούσε μάσκα. Με τη δική του φράση προσγειωνόμουν στη βρετανική πρωτεύουσα. Εκείνος με γενναιοδωρία μου χάριζε το κολατσιό του κι εγώ σαστισμένη στροβιλιζόμουν σε μια δίνη αποριών: Γιατί στην τσάντα μου έχω δεκάδες τυπωμένα κορονοπιστοποιητικά; Γιατί οι έλεγχοι στα αεροδρόμια ήταν τόσο εξαντλητικοί; Γιατί έψαχνα από την Αθήνα συμβεβλημένο κέντρο που θα αναλάμβανε την εξέτασή μου στο Λονδίνο; Γιατί στο δωμάτιο με περίμενε ένα βρετανικό τεστ που θα έπρεπε σε λίγες ώρες να ταχυδρομήσω στους αρμόδιους φορείς; Γιατί τέλος πάντων υπάρχει τόση ανακολουθία μεταξύ της επίσημης χαρτούρας κι ενός... μπισκότου;
Σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά. Τέσσερις ώρες με αεροπλάνο μακριά από την Ελλάδα. Πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό στη μετα(;)πανδημική εποχή. Τίποτε δεν ήταν ίδιο, αλλά και τίποτα δεν άλλαξε. Μπήκα στο αεροπλάνο με την περιέργεια να δω με τα μάτια μου πώς βιώνουν οι άλλοι την πρωτόγνωρη κατάσταση, πώς πολεμούν τον εχθρό, πώς χαλαρώνουν όταν οι προβλέψεις των ειδικών γίνονται ολοένα και πιο δυσοίωνες. Με την αγωνία πως η ταξιδιωτική ρουτίνα του χθες είναι σήμερα ένα μεγάλο ρίσκο.
Τέσσερα 24ωρα χρειάστηκαν. Λες και κάθε μέρα σβήναμε κι από ένα γράμμα του Covid. Η αυτοπεποίθηση με την οποία βουτούσαμε κάποτε στα ταξίδια, πληγωμένη πια από τις απαγορεύσεις, την εγκράτεια, τις αποστάσεις, γιατρεύτηκε αμέσως. Εδωσε ξανά τη θέση της στην ανακούφιση που σου δίνει η γνωριμία με τα νέα στέκια της πόλης, η επιστροφή στις γειτονιές των νιάτων μας, οι γνώριμες θέσεις στα αγαπημένα θέατρα, οι μυρωδιές της μνήμης στα συνοικιακά έθνικ εστιατόρια, όπου πάντα κάποιον θα βρεις να σου πει δυο κουβέντες στα ελληνικά, όπως τις θυμάται από ένα βράδυ στη Ρόδο...
Κανένας κορονοϊός δεν θα σβήσει ποτέ την ακόρεστη λαχτάρα να γίνεις ένα με τους πολλούς, να ανήκεις στο μεγάλο σύμπαν. Οι βρετανικές εφημερίδες παρατημένες στα άδεια καθίσματα του μετρό προέβλεπαν 100.000 κρούσματα ημερησίως, αλλά εγώ είχα ακόμα εκείνη τη γλυκιά αισιοδοξία ενός μπισκότου.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας