Θέλουμε άρχοντες και υπήκοοι;

Ταλαντεύομαι για το θέμα που θα γράψω ενώπιον του υπολογιστή. Ο υπολογιστής… Νοσταλγώ την αμεσότητα του χαρτιού, των χειρογράφων που είχαν καρδιά, οσμές ονείρου ανάδειξης, αγωνίας διάψευσης στην αυγή του παιδικού-εφηβικού ονείρου, δηλαδή της ενασχόλησης με τη δημοσιογραφία. Δίλημμα, λοιπόν, για το σημερινό σχόλιο.

Θα είναι το αποκαλούμενο «αποχαιρετιστήριο ταξίδι» της Ανγκελα Μέρκελ; Γέννησε το ερώτημα-ένσταση: «Αφού πρόκειται για αποχαιρετιστήριο και παραπέμπει σε προσωπικό και όχι θεσμικό συμβάν, αναρωτήθηκα αν τα έξοδά του θα έχει την ευαισθησία-αξιοπρέπεια, σκεπτόμενη έστω την υστεροφημία της, να τα καλύψει από την τσέπη της ή θα βαρύνουν το κρατικό ταμείο, δηλαδή τον φορολογούμενο υπήκοό της;». Και τώρα που λέει «auf wiedersehen» («αντίο») αν αναρωτηθεί «τι δημιουργικό έπραξα στη θητεία μου;», τι θα απαντήσει, με ειλικρίνεια, στον εαυτό της; Η ίδια, κάθε άλλος ομόλογός της…

Ή να αποτυπώσω σκέψεις, με διαστάσεις αδημονίας πιστέψτε με, για την άλωση του φυσικού περιβάλλοντος, την ανάγκη πολυεπίπεδης δράσης; Συγκοινωνούντα δοχεία είναι τα δύο θέματα… Η έκρυθμη πραγματικότητα κραυγάζει «κινητοποιηθείτε», ας δοθεί αυτονόητη (είναι τέτοια στη συνείδηση του πολίτη-συνυπεύθυνου;) προτεραιότητα στην κλήση για σωτηρία που-μας-απευθύνει ο φυσικός περίγυρος! Η κλιματική εκτροπή δεν είναι μόνο οικονομικό πρόβλημα. Εχουμε ανησυχήσει ώστε να αντιληφθούμε την ουσία της; Ευεργετική παρέμβαση-κατευνασμός απαιτείται από παραγωγικούς φορείς και άτομα. Εκατοντάδες τόνους CO2 εκπέμπει ετησίως κάθε πετρελαιοβιομηχανία, κατά μέσο όρο επτά τόνους εμείς οι Ελληνες. Ανάγκη αναδιάταξης προτεραιοτήτων! Ο έλεγχος απ’ τη σκέψη μας που -οφείλει να- διυλίζει γεγονότα, πόσο μάλλον κρούσματα, όπως αποφάσεις κρατών ή τακτική εταιρειών και όχι μόνο, βεβαίως η αναπροσαρμογή της δικής μας σχέσης με το περιβάλλον απαιτούν αλλαγή στάσης ζωής. Μπορούμε! Θέλουμε;