Γύμνια

Ξυπνάς το πρωί, ανοίγεις την τηλεόραση και τον υπολογιστή σου και αντιλαμβάνεσαι ότι το σύστημα περίθαλψης της πόλης βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης. Κλινικάρχες και στελέχη του υπουργείου Yγείας ξιφουλκούν για το πώς θα δημιουργηθούν νέες κλίνες περίθαλψης. Σκέφτεσαι τους δικούς σου ανθρώπους, πιο μεγάλης ηλικίας, με σοβαρά, χρόνια προβλήματα υγείας όπως ο διαβήτης και αμέσως σηκώνεις τηλέφωνο: «Πρόσεξε, μη βγεις από το σπίτι, απόφυγε όσο μπορείς τα αστικά, ειδικά τις ώρες αιχμής». Αστικά; Πονεμένη ιστορία...

Φεύγεις για να πας στη δουλειά σου και περνώντας μπροστά από εφημερεύον νοσοκομείο, βλέπεις μία ατελείωτη ουρά ανθρώπων να περιμένουν για τεστ κορονοϊού. Είσαι αιμοδότης, έχεις προγραμματίσει να δώσεις αίμα, η εικόνα σε κάνει να το σκεφτείς. Eνας στιγμιαίος φόβος σε διαπερνά. Ανθρώπινο.

Λίγο αργότερα, διασχίζεις τη Λαμπράκη και περνάς μπροστά από το Λοιμωδών. Κάθε φορά που συμβαίνει το ίδιο αναρωτιέσαι: «Γιατί έκλεισε;».

Φτάνεις στο γραφείο, η δουλειά σε βοηθά να ξεχάσεις λίγο αυτό που συμβαίνει γύρω σου. Είναι διέξοδος από τη δύσκολη καθημερινότητα. Οταν για λίγο επανέρχεσαι, σκέφτεσαι ότι πρέπει να πάρεις τον γιο σου για να τον ρωτήσεις αν είναι όλα ΟΚ με τη σύνδεση γιατί σε λίγα λεπτά αρχίζει τηλεκπαίδευση. Μετά έχει και φροντιστήριο αγγλικών και προβληματίζεσαι για ακόμη μία μέρα για το πόσες ώρες είναι μπροστά σε μια οθόνη και πόσο καιρό έχει να αθληθεί ουσιαστικά. Τα ίδια ισχύουν και για σένα, αλλά πού καιρός να σκεφτείς τον εαυτό σου. Να σου και ένας φίλος να σε παίρνει στο τηλέφωνο για… ψυχοθεραπεία: «Ακόμη να χωνέψω πώς χάσαμε την μπάλα στην πόλη, Κώστα. Είναι δυνατό να μη μας περιορίσουν λίγο το τριήμερο του Αγίου Δημητρίου; Οι τοπικοί άρχοντες τι έκαναν;».

Θεσσαλονίκη, ώρα μηδέν...