Η αυτοκριτική ματιά του Αλέξη Τσίπρα για τη Μεταπολίτευση

«Πενήντα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, η χώρα αναμφίβολα κέρδισε μια μακρά περίοδο σταθερότητας. Εχασε όμως την ευκαιρία μιας βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης»: οι φράσεις αυτές συμπυκνώνουν ενδεχομένως τη θεώρηση του πρώην πρωθυπουργού για τον τελευταίο μισό αιώνα μαζί με τη διαπίστωση ότι «η μεταπολίτευση μπορεί να αντιμετωπιστεί και ως μία μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Μπήκαμε στην Ευρώπη, αλλά δε γίναμε Ευρώπη. Η πραγματική σύγκλιση δεν ήρθε ποτέ». (Ολόκληρο το άρθρο του Αλέξη Τσίπρα για τη Μεταπολίτευση δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του ομώνυμου Ινστιτούτου.)

Για τα πρώτα χρόνια της περιόδου σημειώνει ότι «χωρίς να παραγνωρίζουμε διόλου τον κρίσιμο ρόλο πολιτικών προσώπων και ιδιαίτερα του Κωνσταντίνου Καραμανλή [...] δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να υποτιμούμε το ρόλο του λαϊκού παράγοντα».

Και εν συνεχεία με τη «μεγάλη αλλαγή», τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου «έδωσε νέα υπόσταση, έκταση και βάθος στο κοινωνικό κράτος. Αλλά αυτό που δεν επιχείρησε και δεν κατάφερε, ήταν να θέσει τις βάσεις για την αλλαγή του παραγωγικού υποδείγματος».

Ομως «όσα ακολούθησαν από το ‘90 και μετά, ήταν αυτά που […] άνοιξαν το δρόμο σε μια οδυνηρή χρεοκοπία...» επισημαίνει επικαλούμενος τον αδύναμο, όπως τον χαρακτηρίζει, μέσο ετήσιο ρυθμό οικονομικής μεγέθυνσης των 50 αυτών χρόνων, ο οποίος δεν ξεπέρασε το 1,3%.

Αναφερόμενος αμέσως μετά στη χρεοκοπία του 2009, αφού απορρίπτει το σχήμα τού «μαζί τα φάγαμε», εστιάζει στη μετατόπιση που υπέστησαν τη συγκεκριμένη περίοδο τα δύο μεγαλύτερα τότε κόμματα.

Μεγάλο μέρος όμως της ανάλυσης Τσίπρα εστιάζεται -όπως ήταν λογικό- στα γεγονότα του 2015, πλην όμως με μεγάλη δόση αυτοκριτικής. «Οι “παιδικές ασθένειες” που κουβαλούσε μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση, δεν ήταν ο καλύτερος πολιτικός σύμβουλος» αναγνωρίζει, όπως και ότι στο εσωτερικό του τότε κυβερνώντος κόμματος «υπήρχαν και δυνάμεις που ανοιχτά ζητούσαν τη ρήξη με την Ε.Ε. και το ευρώ ή φλέρταραν με τη ρητορική του λαϊκισμού».

Παρά ταύτα ο ΣΥΡΙΖΑ «υπήρξε το αναγκαίο δημοκρατικό ανάχωμα στο κύμα της ακροδεξιάς και της αντιπολιτικής. Απέτρεψε μια κοινωνική και πολιτική τραγωδία με ανυπολόγιστες συνέπειες». Και στο τέλος της ημέρας, το μεγάλο κατόρθωμά του είναι η έξοδος από την κρίση με την ελληνική κοινωνία όρθια, υπογραμμίζει. Δεν αφήνει αναπάντητη εξάλλου τη μομφή περί... «κωλοτούμπας»: ήταν τελικά «ο δύσκολος ελιγμός που απομάκρυνε όμως το καράβι από τα βράχια ή ακριβέστερα, ήταν η σωτηρία της χώρας από την άτακτη χρεοκοπία» υποστηρίζει.

Ακολουθεί η κριτική του για τη σημερινή κυβέρνηση: ο μεγάλος ασθενής επί ημερών της οποίας «δεν είναι η οικονομία αλλά η θεσμική λειτουργία της Δημοκρατίας» γράφει και επικεντρώνεται στο «πρωτοφανές σε έκταση σκάνδαλο παράνομων παρακολουθήσεων τηλεφωνικών συνδιαλέξεων με πρωταγωνιστή τον ανιψιό του πρωθυπουργού και προσωπάρχη του Μεγάρου Μαξίμου, (το οποίο) έφερε για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση στα όριά της τη θεσμική υπόσταση της Γ’ ελληνικής Δημοκρατίας». Εν τέλει οι υποκλοπές παραμένουν «ένα σκάνδαλο που ντροπιάζει τη χώρα διεθνώς. Ενας μεγάλος λεκές στο επίσημο φόρεμα της εορτάζουσας φέτος Δημοκρατίας μας». Συνεπώς, αν και όχι καχεκτική, «μπορούμε ωστόσο με βεβαιότητα να ισχυριστούμε ότι η Δημοκρατία μας πάσχει από φαινόμενα εκφυλιστικά».

Για το σήμερα, τέλος, διατυπώνει την προσέγγιση ότι «η απογοήτευση είναι υψηλότερη από ποτέ, σε ένα σύστημα που για πρώτη φορά στα πενήντα χρόνια έχει πάψει να ισορροπεί, καθώς ο κατακερματισμός των προοδευτικών δυνάμεων στην αντιπολίτευση αφήνει την κυβέρνηση ουσιαστικά δίχως αντιπολιτευτικό πόλο».