Πρωταθλητές... φόρων οι φτωχοί στις ΗΠΑ

Η 7η μελέτη «Who Pays?» του Ινστιτούτου Φορολογίας και Οικονομικής Πολιτικής (ITEP) εξετάζει λεπτομερώς τα φορολογικά συστήματα και των 50 Πολιτειών των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των πραγματικών συντελεστών με τους οποίους φορολογούνται διαφορετικά εισοδηματικά κλιμάκια του πληθυσμού.

Διαπιστώνει ότι σε 41 Πολιτείες το πλουσιότερο 1% φορολογείται σήμερα με χαμηλότερο πραγματικό συντελεστή από οποιαδήποτε άλλη εισοδηματική ομάδα, ακόμη και την πιο φτωχή. Επίσης, 46 Πολιτείες φορολογούν αυτό το πλουσιότερο 1% των πολιτών τους με χαμηλότερο συντελεστή από τα νοικοκυριά της μεσαίας τάξης που συνιστούν το 60% των φορολογούμενων κλιμακίων.

Πίσω από αυτό το άδικο σύστημα υπάρχουν πολιτικές επιλογές: τα τελευταία χρόνια δεκάδες Πολιτείες των ΗΠΑ επιδόθηκαν –με πρόσχημα την έκτακτη κατάσταση που δημιούργησε η πανδημία του κορονοϊού– σε ένα «όργιο μείωσης φόρων», προβαίνοντας σε αλλεπάλληλες μόνιμες περικοπές των φορολογικών συντελεστών εταιρειών και πλουσίων. Η επιλογή αυτή σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες εκτόξευσε τα κέρδη των επιχειρήσεων και τον πλούτο των δισεκατομμυριούχων στη στρατόσφαιρα, μεγεθύνοντας ακόμη περισσότερο εισοδηματικό χάσμα και ανισότητα.

Σύμφωνα με τη μελέτη του ΙΤΕΡ, σήμερα σε όλες τις ΗΠΑ μόλις 6 Πολιτείες (Καλιφόρνια, Μέιν, Μινεσότα, Νιου Τζέρσεϊ, Νέα Υόρκη και Βερμόντ) και η Περιφέρεια της Κολούμπια εφαρμόζουν προοδευτικό φορολογικό σύστημα, φορολογώντας τους πλουσιότερους περισσότερο από τους φτωχούς. Στις υπόλοιπες 44 Πολιτείες που εξέτασε η μελέτη η κατάσταση είναι ζοφερή.

Η ισχύουσα φορολογική νομοθεσία οδηγεί μετά την είσπραξη των πολιτειακών και κοινοτικών φόρων σε μεγέθυνση των εισοδηματικών ανισοτήτων και του χάσματος μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Πρωταθλήτρια της ανισότητας είναι η Φλόριντα. Εφαρμόζοντας τον πλέον οπισθοδρομικό φορολογικό κώδικα σε όλες τις ΗΠΑ, η Πολιτεία αυτή φορολογεί το πλουσιότερο 1% με συντελεστή 2,7% και το φτωχότερο 20% με… 13,2%.

Οι φτωχοί πληρώνουν δηλαδή πενταπλάσια από τους πλουσίους. Η Φλόριντα είναι μεταξύ των Πολιτειών των ΗΠΑ που δεν έχουν φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων στον φορολογικό τους κώδικα. Τα έσοδά της βασίζονται έτσι σε φόρους κατανάλωσης και ακίνητης περιουσίας που «πετσοκόβουν» συνήθως τα εισοδήματα της φτωχολογιάς και της μεσαία τάξης.

Σύμφωνα με τη μελέτη, 8 από τα 10 πιο οπισθοδρομικά πολιτειακά φορολογικά συστήματα των ΗΠΑ –Φλόριντα, Ουάσινγκτον, Τενεσί, Νεβάδα, Νότια Ντακότα, Τέξας, Αρκάνσας και Λουιζιάνα– βασίζονται κυρίως στους οπισθοδρομικούς φόρους επί των πωλήσεων και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης. Ως ομάδα, αυτές οι 8 Πολιτείες αντλούν συγκεκριμένα το 52% των φορολογικών εσόδων τους από αυτούς τους φόρους, σε σύγκριση με τον εθνικό μέσο όρο 34%.

Χαρακτηριστικότερη όλων, η περίπτωση της Πολιτείας του Κεντάκι όπου οι αρχές έχουν υιοθετήσει έναν οριζόντιο ενιαίο φόρο για όλα τα εισοδήματα και προέβησαν σε αλλεπάλληλες περικοπές της φορολογίας των εταιρειών. Οι επιλογές αυτές είχαν αποτέλεσμα μεγαλύτερα «ουρανοκατέβατα» κέρδη για τα νοικοκυριά του ανώτερου εισοδηματικού κλιμακίου.

Τα κέρδη τους «πληρώθηκαν» εν μέρει από την αύξηση ή την επιβολή νέων φόρων επί των πωλήσεων και των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε έναν μακρύ κατάλογο ειδών, όπως οι επισκευές αυτοκινήτων, η στάθμευση, οι υπηρεσίες μετακόμισης, το μπόουλινγκ, οι συνδρομές στο γυμναστήριο, ο καπνός, το άτμισμα, η φροντίδα κατοικίδιων ζώων.

Αυτή η ληστεία αποτελεί αναμφισβήτητα μέρος της ταξικής επίθεσης που έχουν εξαπολύσει οι ελίτ τα τελευταία χρόνια υπό το καθεστώς φόβου της θανατηφόρου πανδημίας του κορονοϊού και των έκτακτων καθεστώτων καραντίνας.

Στοιχεία αυτής της επίθεσης και αφαίμαξης των μεσαίων και φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων αποτελούν άλλωστε και η «τεχνητή» (για αρκετούς αναλυτές) εκτόξευση του πληθωρισμού, η ραγδαία αύξηση των επιτοκίων από τις κεντρικές τράπεζες και η εκτόξευση του κόστους του χρήματος και εξυπηρέτησης των χρεών που πυροδότησε την περιβόητη κρίση κόστους ζωής και βύθισε εκατομμύρια ανθρώπους στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο στη φτώχεια και την εξαθλίωση, ενώ την ίδια στιγμή δισεκατομμυριούχοι και πολυεκατομμυριούχοι συσσώρευαν ακόμη περισσότερα πλούτη.

Βασικά γρανάζια αυτής της «μηχανής» αποτελούν οι κεντρικές τράπεζες που εφάρμοσαν «ορθόδοξη» νομισματική πολιτική για να αντιμετωπίσουν τον «πληθωρισμό της απληστίας» και οι κυβερνήσεις που άφησαν εντελώς ελεύθερες –και ασύδοτες– τις «δυνάμεις της αγοράς» να κερδοσκοπήσουν σε βάρος των ασθενέστερων.