Η ΕΚΤ πετάει το «μπαλάκι» στις κυβερνήσεις

Αντίθετα, ζήτησε τη βοήθεια της δημοσιονομικής πολιτικής, δηλαδή των κυβερνήσεων, για τον έλεγχο του πληθωρισμού, παραδεχόμενος ότι αυτός δεν μπορεί να τιθασευτεί μόνο με νομισματικά μέσα. Με την παρουσίαση της έκθεσης ο Ντε Γκίντος έστειλε τρία βασικά μηνύματα:

1. Ο πληθωρισμός δεν έχει τιθασευτεί. Η ΕΚΤ τον αποδίδει τόσο σε αυξητική τάση των μισθών όσο και σε αύξηση των περιθωρίων κέρδους, θεωρώντας ότι οι παράγοντες που αφορούν την προσφορά (εφοδιαστικές αλυσίδες, ενεργειακή κρίση, πόλεμος στην Ουκρανία) εξομαλύνονται. Στέλνει λοιπόν μήνυμα στις αγορές ότι ότι ο κύκλος της αντιπληθωριστικής πολιτικής δεν έχει κλείσει. Τα επιτόκια μπορεί να αυξηθούν περαιτέρω και να παραμείνουν σε υψηλά επίπεδα για μεγαλύτερο διάστημα.

Σε αντίθεση με αυτή την προειδοποίηση οι αγορές έχουν προεξοφλήσει ότι ο κύκλος είτε έκλεισε, είτε και θα αναστραφεί. Το μπρα ντε φερ μεταξύ ΕΚΤ και αγορών συνεχίζεται, παρ' όλο που έως τώρα η κεντρική τράπεζα αποδείχτηκε συνεπής στις εξαγγελίες της.

2. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας έχει «τυφλά σημεία» που διατηρούν τις ανησυχίες για τη σταθερότητά του. Σε τέτοιο «τυφλό σημείο» αναδεικνύεται ο σκιώδης ή ανεπίσημος τραπεζικός τομέας και ο εναγκαλισμός του με τον επίσημο τραπεζικό τομέα. Η ΕΚΤ διαπιστώνει -κάπως καθυστερημένα ή... εκπρόθεσμα είναι η αλήθεια- ότι στον σκιώδη τραπεζικό τομέα δεν ασκείται κανενός είδους εποπτεία, είναι ανεξέλεγκτος και μέσω αυτού αναπτύσσει καταχρηστικές πρακτικές ανάληψης υψηλού ρίσκου και τμήμα του επίσημου τραπεζικού τομέα.

Εξαγγέλλει λοιπόν τη δημιουργία εποπτικού πλαισίου, αλλά για το μεσομακροπρόθεσμο μέλλον. Μέχρι τότε και καθώς οι τιμές των ακινήτων πρώτα σταθεροποιήθηκαν και τώρα μειώνονται, οι αγορές βρίσκονται σε κίνδυνο. Με λίγα λόγια: όχι υπερβολικός ενθουσιασμός με τις επενδύσεις σε ακίνητα, μετοχές και ομόλογα…

3. Η νομισματική πολιτική δεν μπορεί να ολοκληρώσει τη «δουλειά» με τον πληθωρισμό αν η δημοσιονομική πολιτική την αντιστρατεύεται αντί να τη βοηθά. Η κεντρική τράπεζα δηλώνει με έμφαση ότι πρέπει η δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή οι κυβερνήσεις, να σπεύσουν σε βοήθεια, με κατάργηση επιδοτήσεων σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις και γενικότερα με επάνοδο στη δημοσιονομική πειθαρχία. Πανομοιότυπες εκκλήσεις, αλλά και εκφράσεις ανησυχίας, εκπέμπονται και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όλο το τελευταίο διάστημα.

Ο μεγάλος κίνδυνος όμως προέρχεται από τη μεγάλη αντίφαση της νομισματικής πολιτικής: η μείωση των επιτοκίων απαξιώνει το χαρτοφυλάκιο παλιότερων εκδόσεων ομολόγων, αυξάνει το κόστος εξυπηρέτησης των δανείων, στριμώχνει νοικοκυριά και επιχειρήσεις, προκαλεί οικονομική επιβράδυνση ή και ύφεση. Ολα αυτά εγκυμονούν τον κίνδυνο νέων επεισοδίων χρηματοπιστωτικής κρίσης. Και τι μπορούν να κάνουν οι κεντρικές τράπεζες γι’ αυτό; Να εύχονται να μη συμβεί...