Σκύλος, μόνος του στο μπαλκόνι, διαμαρτύρεται

Η πιο συχνή απορία των φίλων αναγνωστών που επικοινωνούν με τη στήλη μας είναι η εξής: Τι μπορούν να κάνουν με τα σκυλιά (ή το σκυλί) του γείτονα (του διπλανού σπιτιού ή του διπλανού διαμερίσματος) που γαβγίζουν στο μπαλκόνι απ' το πρωί ώς το βράδυ; Ρωτούν, δηλαδή, αν στην περίπτωση αυτή ισχύουν ή όχι οι διατάξεις «περί κοινής ησυχίας».

Το θέμα αυτό είναι δύσκολο και κανείς, δυστυχώς, δεν μπορεί να απαντήσει ξεκάθαρα. Πολύ περισσότερο που και ο νόμος -τόσο ο νέος όσο και οι παλαιότεροι- δεν το ξεκαθαρίζει εντελώς. Βλέπετε, η διατύπωση «απαγορεύεται η μόνιμη παραμονή των ζώων συντροφιάς σε μπαλκόνια και βεράντες, αλλά και σε κοινόχρηστους χώρους της πολυκατοικίας (ταράτσες, πιλοτή κ.λπ.)» δεν είναι σαφής. Διότι τι θα πει «μόνιμη παραμονή»; Ποια θεωρείται «μόνιμη παραμονή»;

Τελικά, πόσες ώρες μπορεί κάποιος κάτοχος ζώων να τα αφήνει στο μπαλκόνι ή τη βεράντα του; Δύο; Πέντε; Δεκαπέντε; Και ποιες είναι αυτές οι ώρες; Μάλλον, ποιες ώρες δεν επιτρέπεται να μένουν σε μπαλκόνια και βεράντες οι σκύλοι; Τις ώρες κοινής ησυχίας (14.30-17.00 και 22.00-07.00); Και αν ναι, τότε τι συμβαίνει με όλες τις άλλες ώρες; Οι σκύλοι μπορούν να... γαβγίζουν στα μπαλκόνια με την άδεια του νόμου;

Ο νόμος μιλάει για τήρηση των διατάξεων περί κοινής ησυχίας. Μόνο που οι διατάξεις αυτές έχουν ουσιαστικά ξεχαστεί, ειδικά στις πόλεις. Θα σας πω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε:

•Προ ετών, ο ιδιοκτήτης ενός διαμερίσματος της πολυκατοικίας μου αποφάσισε να το ανακαινίσει. Οι εργασίες άρχισαν ξαφνικά ένα πρωί στις επτά, με δύο εργάτες οπλισμένους με βαριοπούλες να γκρεμίζουν τοίχους και να ξηλώνουν πλακάκια. Αντιλαμβάνεστε ότι για τους άλλους ενοίκους ήταν σαν να γινόταν πόλεμος έξω απ' την πόρτα τους.

Το κακό είναι ότι οι εργάτες έκαναν ένα μικρό διάλειμμα στις 12 και συνέχισαν, με αμείωτο ζήλο, το γκάπα-γκούπα μέχρι τις 6 μ.μ. Την επόμενη μέρα πήγα και τους είπα ότι πρέπει να τηρούν τις ώρες κοινής ησυχίας. Με κοίταξαν σαν να έβλεπαν ούφο. Το ίδιο έκανε και ο επιβλέπων μηχανικός, που μου είπε: «Πού ζείτε, κύριε; Υπάρχει σήμερα "κοινή ησυχία"; Κοιμάται κανείς τα μεσημέρια σήμερα;».

Χρειάστηκε να βάλω τις φωνές, να απειλήσω με αυτόφωρα και μηνύσεις, για να πειστούν να αποφεύγουν τους δυνατούς θορύβους στο δίωρο 3-5 μ.μ. Τέλος η παρένθεση.

Προχθές μου τηλεφώνησε ένας αναγνώστης για το θέμα αυτό: «Τα πρωινά πρέπει να διαβάζω. Δεν μπορώ όμως να συγκεντρωθώ, διότι ο σκύλος στο διπλανό μπαλκόνι ουρλιάζει με τις ώρες. Δεν φταίει το ζώο, αλλά ο ιδιοκτήτης του, που φεύγει το πρωί και γυρίζει το απόγευμα, αφήνοντας τον σκύλο του στο μπαλκόνι. Οταν έρχεται, τον βγάζει βόλτα και μετά τον βάζει μέσα. Αλλά τα πρωινά με τρελαίνει. Τι να κάνω;».

Του συνέστησα υπομονή και ίσως να εξέταζε κάποια άλλη λύση, π.χ. ωτοασπίδες ή κάτι τέτοιο.

Ο σκύλος δεν φταίει -σκύλος είναι, εκνευρίζεται μόνος του στο μπαλκόνι- και, από την άλλη, ο κάτοχός του είναι -τουλάχιστον τα πρωινά- ήσυχος, μια και δεν παραβαίνει τον νόμο, αφού δεν αφήνει το ζώο «μόνιμα» στο μπαλκόνι.

Μήπως να του μίλαγε ο αναγνώστης μας, εξηγώντας το πρόβλημά του; «Του μίλησα, αλλά, αν και τον είδα στεναχωρημένο για όσα τραβάω, δεν βρήκαμε λύση. Δεν θέλει να αφήσει τον σκύλο του μόνο του μέσα στο σπίτι τόσες ώρες. Είμαι μπροστά σε αδιέξοδο».

Μήπως αν πήγαινε στο αστυνομικό τμήμα; «Και τι να κάνουν; Αφήστε που δεν έχουν προσωπικό -όλοι μου λένε ότι με το ζόρι τα φέρνουν βόλτα- θέλουν, λέει, εισαγγελική παραγγελία για να κάνουν κάτι. Αλλά κι ο εισαγγελέας έχει σοβαρότερες υποθέσεις να αντιμετωπίσει, πώς θα του ζητήσω εγώ λύση στο πρόβλημά μου για έναν σκύλο που γαβγίζει; Το πιθανότερο είναι να μου πει "σκύλος είναι, γαβγίζει". Οπότε;».

Οπότε, όσο υπάρχουν άνθρωποι που αδιαφορούν για τους άλλους, τους διπλανούς τους -κάτι που βλέπουμε κάθε μέρα, δηλαδή-, λύση στο πρόβλημα αυτό δεν θα υπάρξει. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε κι εμείς ότι έχουν αλλάξει πολλά τα 20-30 τελευταία χρόνια στη ζωή μας.

Δεν θυμάμαι να περνούσαν αυτοκίνητα με τη μουσική στη διαπασών μπροστά απ' το σπίτι μου μέσα στα άγρια μεσάνυχτα. Ούτε μοτοσικλέτες και παπάκια με σπασμένες εξατμίσεις, που σε κάνουν να πετάγεσαι απ' το κρεβάτι. Ενας φίλος μου, που ζούσε στον πρώτο όροφο πολυκατοικίας στο Παγκράτι, αναγκάστηκε να αλλάξει σπίτι διότι στο ισόγειο άνοιξε ψησταριά και οι πελάτες έκαναν φασαρία μέχρι και μετά τα μεσάνυχτα.

Τι να κάνουμε; Η ζωή αλλάζει, οι άνθρωποι αλλάζουν. Οσοι δεν θέλουμε να το δούμε θα υποφέρουμε. Γιατί νομίζετε ότι έφυγα απ' την Αθήνα και έχω βρει την ησυχία μου στον Μαραθώνα;