«Adolescence», η σειρά του Netflix για την οποία μιλούν όλοι

Το «Adolescence» προσωπικά δεν μου άρεσε (πάσχισα να το τελειώσω ώστε να ξέρω περί τίνος πρόκειται) αλλά όλοι γράφουν διθυράμβους γι’ αυτό, ειδικά όσοι είναι γονείς με παιδιά σε εφηβεία. Πριν σας παραθέσω διάφορα σχόλια που έχουν γραφτεί για τη σειρά, να σας μεταφέρω μερικά πράγματα που μου είπε ένας φίλος σκηνοθέτης. «Είναι πολύ ωραία γυρισμένο το “Adolescence”, δεν έχει τεχνικές αστοχίες, είναι μάθημα για σπουδαστές φωτογραφίας και σκηνοθεσίας. Με κρατούσε προσηλωμένο, προσπαθούσα να το καταλάβω τεχνικά». Του λέω για μια εντυπωσιακή σκηνή στο 3ο επεισόδιο, πάντα σε μονοπλάνο, που ξεκινάει από ένα σημείο στο σχολείο των εφήβων και καταλήγει στο σημείο δολοφονίας του νεαρού κοριτσιού. Συμφωνεί. «Η κάμερα βγαίνει από το παράθυρο με το παιδί και ύστερα φεύγει πάνω από το σχολείο και καταλήγει στο πάρκινγκ. Αριστουργηματική τεχνική». Εβαλε κάμερα σε drone; «Ναι, φυσικά. Την κούμπωσε. Χρησιμοποίησε την κάμερα, BS1H, 6k full frame, approved by Netflix, για να κάνει τα δύσκολα. Είναι box camera. Εχει καλό stabilisation ο φακός. Το πιο δύσκολο είναι ο ήχος βέβαια. Ολο το 2ο επεισόδιο γυρίστηκε με DJI Ronin 4D-6k camera».

Ας αφήσουμε τα τεχνικά και ας πάμε σε διάφορα σχόλια που γράφτηκαν. Τα περισσότερά τους βέβαια δεν αφορούν τη σειρά αλλά προσωπικές εμπειρίες των σχολιαστών. Εμείς θα ασχοληθούμε με τα άλλα σχόλια, τα πιο «κανονικά», αλλά θα βάλουμε κι ένα πιο προσωπικό που αξίζει.

Η Πόλυ Λυκούργου στο Flix γράφει για την απίστευτη επιτυχία της. «Είναι συγκλονιστικό αυτό που κατάφερε μια τηλεοπτική σειρά μέσα σε λίγες μέρες. Ναι, μπορεί να υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα που ένα τηλεοπτικό πρότζεκτ γίνεται αυτόματα viral, παγκόσμια εμπορική επιτυχία. Ελάχιστες φορές όμως κάτι κάνει πρεμιέρα σχεδόν αθόρυβα –χωρίς διαφήμιση, χωρίς μεγάλους σταρ– κι εκτοξεύεται απευθείας στο Νο1 μιας γιγαντιαίας πλατφόρμας όπως το Netflix. Ακόμα πια σπάνια, μια τέτοια εμπορική επιτυχία συνοδεύεται κι από ένα άριστο 100% σκορ στις βαθμολογίες των κριτικών (Rotten Tomatoes). Και σχεδόν ποτέ, μια μίνι σειρά δεν έχει προκαλέσει τέτοια τιτάνια αντίδραση στον συλλογικό ψυχισμό του κοινού. Τόσο σοβαρά, τόσο καίρια, τόσο οδυνηρά». Η Μάντυ Βλασσοπούλου, στο Αθηνόραμα, για την τεχνική που χρησιμοποιούν. «Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, αυτό σημαίνει ότι “βασικά, πατάμε το κουμπί και η κάμερα ξεκινά να γράφει και δεν σταματάμε μέχρι το τέλος της ώρας”. Πίσω, όμως, από αυτό το αποτέλεσμα υπάρχουν μήνες προετοιμασίας και πρόβας, ώστε “να γνωρίζουν πού ακριβώς θα βρίσκεται η κάμερα για να μπορεί να τραβήξει και από ποια γωνία”. Σύμφωνα με τους LA Times, οι πρόβες διήρκεσαν περίπου τρεις εβδομάδες για κάθε επεισόδιο. Η πρώτη εβδομάδα περιλάμβανε τις πρόβες στις τοποθεσίες, η δεύτερη ενσωμάτωνε την κίνηση της κάμερας και, για την τελευταία εβδομάδα, το συνεργείο έπαιρνε δύο συνεχόμενες λήψεις κάθε μέρα, στο σύνολο δέκα για κάθε ένα από τα τέσσερα μέρη της σειράς».

H Γεωργία Οικονόμου στο News 24/7, σε πιο προσωπικό τόνο. «Οι ατελείωτες συζητήσεις και τα post με έπεισαν πως θα ήταν τουλάχιστον “ανεύθυνο” να μη δω τη σειρά σαν μητέρα δύο εφήβων παιδιών. Η αλήθεια είναι πως είναι μία από τις σπάνιες φορές που ο χαμός αυτός είχε “δίκιο”. Γιατί, όποιος έχει δίπλα του έναν έφηβο, φλερτάρει έντονα με τη σκοτεινιά και τα ξεσπάσματα. Αυτή η εφηβεία έχει κάτι το απόμακρο, το σιωπηλό και ενίοτε το εκρηκτικό, σε προκαλεί να την ανακαλύψεις μέσα από τις χαραμάδες που αφήνει αυτή η κλειστή πόρτα. Είναι μία εφηβεία που σε αναγκάζει να πάρεις όλα τα διαδικτυακά μέτρα ασφαλείας για να βλέπεις σε ποιες εφαρμογές μπαίνει το παιδί σου (επί ματαίω τις περισσότερες φορές, καθώς για τα παιδιά τέτοιου είδους περιορισμοί δεν υφίστανται, χακάρουν πια τα πάντα). Μια εφηβεία που όταν βγαίνει βόλτα με τους φίλους του και έχει σκοτεινιάσει για τα καλά, είσαι κολλημένος στην τοποθεσία χαρτών για να δεις αν κινείται η “πινέζα” προς την τοποθεσία “το σπίτι”. Γιατί το να πάρεις έναν έφηβο τηλέφωνο είναι η τελευταία επιλογή, μην τυχόν “ξυπνήσεις” το θηρίο».