«Στο φινάλε», αυτό το «αντίο» ήταν αιφνίδιο και σοκαριστικό

Σοκαρισμένοι. Αναγκαστικά θα χρησιμοποιήσουμε όλο το τετριμμένο λεξιλόγιο, αλλά η είδηση του ξαφνικού θανάτου (από ανακοπή), μόλις στα 61 του χρόνια, του συναδέλφου μας, τηλεκριτικού, συγγραφέα, μελετητή του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, λάτρη του θεάτρου, κανονικής «εγκυκλοπαίδειας» για όλες τις μορφές -πρωταγωνιστές, δευτεραγωνιστές ή κομπάρσους- που πέρασαν ποτέ από το πανί της μεγάλης οθόνης ή τις ελληνικές θεατρικές σκηνές, αρθρογράφου (στην «Τρίτη Ματιά») και συνεργάτη της «Εφ.Συν.» (στις «Νησίδες», σε αφιερώματα κ.λπ.) από το 2019 και πιο πρόσφατα συντάκτη της στήλης τηλεκριτικής «Στο Φινάλε», μας προκάλεσε σοκ. Πάγωμα. Απέραντη θλίψη. Και άρνηση. «Δεν το πιστεύω». Ναι, δεν το πιστεύουμε ότι ο Ιάσονας δεν θα ξαναπάρει τηλέφωνο, ορμητικός και παθιασμένος με το πολιτιστικό και τηλεοπτικό ρεπορτάζ, για να προτείνει ένα θέμα, μια συνέντευξη, μια αναδρομή, να διαπραγματευτεί την έκταση και, ενθουσιασμένος μετά τη συνεννόηση, να κλείσει με την αγαπημένη δική του (και δική μας) επωδό: «Σε λατρεύω». Ή για την ακρίβεια «σε λατγεύω» γιατί ένα από τα γοητευτικότερα χαρακτηριστικά του λόγου του, αυτό που συγχώρησε αδιαπραγμάτευτα ακόμα και η τηλεόραση ή το ραδιόφωνο (συνεργαζόταν εδώ και πολλά χρόνια με τον δημοτικό ραδιοσταθμό 9,84 fm, κάνοντας την εκπομπή «Αθήνα μ’ακούς;»), ήταν ο χαριτωμένος του «ρωτακισμός».

Κι έτσι από χθες μείναμε χωρίς αυτά τα αιφνίδια τηλεφωνήματα, χωρίς το ακαταπόνητο πάθος του Ιάσονα για τα θέματα, χωρίς τα «γ» που ήταν κανονικά «ρ», χωρίς τον αναλλοίωτο θαυμασμό του για τον Φίνο και τη Φίνος Φιλμ, χωρίς τις γνώσεις του για το ελληνικό σινεμά, χωρίς την ικανότητά του να σε κάνει να γελάς, να εμφανίζεται σαν σίφουνας με βερμούδα για να φέρει φωτογραφίες από το αρχείο του. Χωρίς την ικανότητά του ακόμα και να σε εκνευρίζει. Ναι, στη σχέση του με την «Εφ.Συν.» υπήρχαν και μέρες έντονης και ριζικής διαφωνίας. Ούτε εμείς την κρύβαμε, ούτε ο Ιάσονας αντιμετώπιζε τη διαφορετική ματιά με ειρωνεία ή απαξίωση. Ούτε βέβαια απέσυρε τη δική του αντίθετη γνώμη. Την έγραφε, μας έκανε πότε πότε έξαλλους, αλλά ακόμα και τότε εκείνος αντιμετώπιζε με σεβασμό τις ενστάσεις, αναγνώριζε γενναιόδωρα την άπλα και τον χώρο στην αντίθετη άποψη που δίνει αυτή η εφημερίδα και το... περιστατικό κατέληγε με διάλογο, γέλια και πολλά «σε λατγεύω».

Αλλο εξαιρετικό χαρακτηριστικό του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη ήταν ότι δεν επέτρεπε η βεβαρημένη υγεία του, ιδιαίτερα από πέρυσι που υπέστη βαρύτατη πνευμονία, να ανακόψει τη δημιουργικότητά του. Ακόμα κι από το νοσοκομείο ο Ιάσονας μπορούσε να υπαγορεύσει ένα κείμενο (υπαγόρευε πάντα και τα πάντα στην Αντιγόνη και στην Ευρυδίκη μας, καθώς ήταν από τους… αρνητές του πληκτρολογίου κι από τους ευφυείς του προφορικού λόγου), συμμετέχοντας στην καθημερινότητα της εφημερίδας. Το τελευταίο του κείμενο στην εφημερίδα μας δημοσιεύτηκε μόλις χθες και ήταν η κριτική του για τη σειρά της ΕΡΤ «Η Μαρία που έγινε Κάλλας». Στην πραγματικότητα ήταν ένα κείμενο που υπαγορεύτηκε μία εβδομάδα πριν: Βαριά κρυωμένος, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στη στρωτή, «παραδοσιακή» υπαγόρευση της Κυριακής (προς Δευτέρα), το αναβάλαμε, η αποστολή εξετελέσθη μέσα στην εβδομάδα, ο Ιάσονας δεν μας είπε ότι ανέβασε πυρετό και 2-3 μέρες δεν είχαμε νέα του…

Τον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη βέβαια, παρότι ήταν μόνον 61 ετών, τον θυμόμαστε χρόνια πριν κι από τις τηλεοπτικές, ραδιοφωνικές αλλά και «έντυπες» κριτικές του, τους «καβγάδες» του, τα γραπτά του, τα έξυπνα δηλητηριώδη σχόλιά του, τις επευφημίες του. Χαρακτηριστική περσόνα του πολιτιστικού και τηλεοπτικού ρεπορτάζ (από τις τελευταίες με τόσο σαφή χαρακτηριστικά), δεν έλειπε ποτέ από συνεντεύξεις Τύπου για θεατρικά ή κινηματογραφικά σχέδια που τον ενδιέφεραν. Και φυσικά πολλοί τον θυμόμαστε και ως κριτή στον προάγγελο των ριάλιτι ταλέντων «Να η ευκαιρία».

Ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Μια ζωή «Κυψελιώτης», γέννημα-θρέμμα της Φωκίωνος Νέγρη. Σχεδόν εκ γενετής αφοσιωμένος στον πολιτισμό. Στα 16-17 του γνώρισε τον Μάνο Χατζιδάκι κι αυτό τον καθόρισε. Το 1985 μπήκε -με φόρα πάντα- στη δημοσιογραφία, στην αρθρογραφία, την τηλεκριτική αργότερα, στο ρεπορτάζ σινεμά. Πέρασε από εφημερίδες («Ελεύθερος Τύπος», «Αδέσμευτος Τύπος» κ.ά.), περιοδικά, τηλεοράσεις. Εκανε το πρώτο πρωινό του MEGA («Κοκτέιλ»), καθώς και εκπομπές με συνεντεύξεις, αφιερώματα, μονογραφίες. Υπήρξε μέλος της κριτικής επιτροπής του «Να η ευκαιρία», σχολιαστής στις ειδήσεις του STAR, αλλά και σε πολιτική εκπομπή με την Ολγα Τρέμη στο MEGA. Και βέβαια έχει γράψει πάνω από είκοσι βιβλία με θέματα που τον συνάρπαζαν: για την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, του τραγουδιού, του μιούζικαλ, καθώς και βιογραφίες ανθρώπων από τον καλλιτεχνικό χώρο και ειδικότερα από το ελληνικό σινεμά (Χορν, Βαχλιώτη, Κακογιάννης κ.ά.).

Είχε επιμεληθεί επανεκδόσεις παλαιού υλικού σε CD για ηθοποιούς και τραγουδιστές όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Τζένη Βάνου, η Σοφία Βέμπο, η Μαρινέλλα, ο Τόλης Βοσκόπουλος, ο Γιάννης Σπάρτακος, αλλά και του συνόλου της μουσικής του Νίκου Μαμαγκάκη για τον κινηματογράφο, ενώ, μεταξύ άλλων, είχε κάνει ειδικά αφιερώματα για την ιστορία του τραγουδιού στο ελληνικό σινεμά.

Το γεγονός ότι αρθρογράφησε κατά καιρούς και σε ιστοσελίδες ή ότι έκανε εκπομπές ακόμα και στο διαδίκτυο ενώ δεν ήθελε καν να πληκτρολογεί, φανερώνει βέβαια τη δυνατότητά του να προσαρμόζεται αλλά και να επιμένει στην παλιά μέθοδο.

Το τόσο αιφνίδιο γεγονός του θανάτου του δεν άφησε χθες περιθώριο προγραμματισμού της κηδείας του. Θα επανέλθουμε…