«Τα όνειρά μας δεν χωράνε στις κάλπες τους»

Η «Μελαχρινή Αμερική», όπως αποκαλούσε τρυφερά ο Χιλιανός ποιητής Πάμπλο Νερούδα την ήπειρό του, έχει πολλά να γιορτάσει τη χρονιά που εκπνέει. Από την αποκατάσταση των σχέσεων Κούβας – ΗΠΑ και τη σημαντική πρόοδο στις διαδικασίες περιφερειακής ολοκλήρωσης ώς την ενίσχυση των κοινωνικών κινημάτων και της συμμετοχής τους στη διαμόρφωση δημόσιων πολιτικών που επισφραγίστηκε με την επανεκλογή διαφορετικών αποχρώσεων αριστερόστροφων κυβερνήσεων σε Νότια και Κεντρική Αμερική.

Αν ωστόσο το σύνθημα «τα όνειρά μας δεν χωράνε στις κάλπες τους» -που βροντοφώναξαν εκατομμύρια Λατινοαμερικανοί τις προηγούμενες δεκαετίες- διαψεύστηκε τα τελευταία χρόνια σε αρκετές χώρες της περιοχής, στο Μεξικό επιβεβαιώνεται με τον πλέον τραγικό τρόπο.

Η εξαφάνιση των 43 φοιτητών της Αγιοτσινάπα έφερε ξανά στο φως της δημοσιότητας μια «δημοκρατία» της καταστολής και του θανάτου, όπου η διαπλοκή πολιτικής και οικονομικής εξουσίας με το οργανωμένο έγκλημα έχει αφήσει πίσω της πτώματα επί πτωμάτων. «Η Ημέρα των Νεκρών δεν είναι πλέον μια ημέρα μνήμης και φόρου τιμής, αλλά συνθήκη που κυριαρχεί κάθε εικοσιτετράωρο του χρόνου», γράφει ο σχολιαστής Ρικάρντο Γκουσμάν. «Η χώρα αλλάζει λόγω των νεκρών κι όχι των ζωντανών της. Είναι οι πεθαμένοι που κυριαρχούν αυτούς τους ζοφερούς χρόνους».

Σαν τους έξι τελευταίους, κατά τους οποίους εξαφανίστηκαν 500.000 παιδιά, όπως κατήγγειλε ο Χοσέ Φρανσίσκο Κορονάτο, γραμματέας της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του μεξικανικού Κογκρέσου.

Ακριβείς αριθμοί δεν υπάρχουν, γιατί οι αρχές προτιμούν να απαξιώνουν το πρόβλημα. Σύμφωνα με στοιχεία μη κυβερνητικών οργανώσεων, στο Μεξικό εξαφανίζονται κάπου 9 με 10 παιδιά κάθε ώρα, το 58% των οποίων είναι ηλικίας 4-12 ετών και σχεδόν τα δύο τρίτα είναι κορίτσια, ενώ η Γερουσία μιλά για 150.000 αγνοούμενα παιδιά στο διάστημα 2007-2011 και η Γενική Εισαγγελία απαντά ενοχλημένη πως είναι «μόνο» 45.000 κάθε χρόνο.

Ξορκίζοντας τον τρόμο

Στο Μεξικό όλες οι φρικαλεότητες συνοδεύονται από ένα «μόνο».

«Μόνο» 40 ομαδικοί τάφοι με δεκάδες πτώματα βρέθηκαν κατά τη διάρκεια των ερευνών για τους αγνοούμενους φοιτητές το τελευταίο τρίμηνο.

«Μόνο» τρεις ιερείς δολοφονήθηκαν σε αυτό το διάστημα στο Γκερέρο επειδή τόλμησαν να απαιτήσουν το τέλος της βίας των ναρκεμπόρων.

«Μόνο» τριπλασιάστηκαν τα ποσοστά της βίας από το 2008 αφήνοντας πίσω τους «μόνο» 150.000 νεκρούς.

Οσο η κυβέρνηση διαιωνίζει τον τρόμο ενός πολιτικού καθεστώτος νοσηρά έμπειρου στην καταπάτηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προσδοκώντας ότι θα μπορέσει να «επανεκκινήσει» τη νέα χρονιά με την εύκολη λήθη και αυτής της σφαγής και με «δημοκρατικές» υποσχέσεις για τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, οι φοιτητές χαλούν τα σχέδια φωνάζοντας: «Φτάνει πια! Η οργή μας είναι ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί».

Η υπόθεση των 43 φοιτητών, που με τη συνδρομή της τοπικής κυβέρνησης απήχθησαν από την αστυνομία και παραδόθηκαν στους πληρωμένους δολοφόνους του καρτέλ Ενωμένοι Πολεμιστές, πυροδότησε ένα κίνημα που είχε δεκαετίες να δει η χώρα.

Μαζικές διαμαρτυρίες -η μία μετά την άλλη- σε πολλές πόλεις της χώρας. Διαδηλωτές παραμένουν επ' αόριστον μπροστά στη Γενική Εισαγγελία. Στις γειτονιές, τις κοινότητες, τα κέντρα δουλειάς και σπουδών δημιουργούνται γενικές συνελεύσεις που συναποφασίζουν τις δράσεις για να επιβάλουν μια «Συντακτική Συνέλευση».

Οργανώσεις που συσπειρώθηκαν γύρω από το Λαϊκό Κίνημα του Γκερέρο (MPG) έχουν καταλάβει 21 δήμους της Πολιτείας προειδοποιώντας πως ακολουθούν οι υπόλοιποι 60. Και δεκάδες κινήματα, μαζί με τους γονείς όχι μόνο των 43 φοιτητών της Αγιοτσινάπα, αλλά χιλιάδων αγνοούμενων νέων, καλούν σε αποχή από τις εκλογές έως ότου βρεθούν τα παιδιά τους, αποδοθεί δικαιοσύνη και εξαρθρωθεί το διεφθαρμένο κύκλωμα της «ναρκο-νεκρο-πολιτικής».

Επαναλαμβάνοντας οργισμένοι: «Τα όνειρά μας δεν χωράνε στις κάλπες τους».