«Ενα δώρο ζωής»

Γνώρισαν την απερίγραπτη βία του πολέμου στην Κολομβία, καθένας από την πλευρά όπου του έλαχε να βρεθεί.

Ο Πάμπλο Ράμος ήταν 13 ετών όταν κάποιοι τον κάλεσαν να παίξει ποδόσφαιρο και αντί για μπάλα τού έδωσαν ένα όπλο και τον ανάγκασαν να γίνει μέλος των παραστρατιωτικών ομάδων ΑUC. «Θυμάμαι ακόμα πώς έδιωχναν -υποτίθεται- τους αντάρτες των FARC από την περιοχή μου. Σάρωναν τα πάντα και έσπερναν τον τρόμο σ' όλο τον πληθυσμό για να μην υπάρχει αμφιβολία ποιος έκανε κουμάντο εκεί».

Η Γένι Πάολα Μπόρντα θυμάται ακόμη τις τρεις τρομακτικές μέρες που περπάτησαν με τον πατέρα της στη ζούγκλα για να την παραδώσει, στα 11 της χρόνια, σαν «ανταπόδοση χάρης» στις FARC, όπως θυμάται και όλο εκείνο το διάστημα που ακολούθησε πειθήνια το αριστερό αντάρτικο στις επιχειρήσεις του.

Ο Σοφονίας Αγρεδα δυσκολεύεται να κοιμηθεί μετά τη σφαγή στα τέλη του 2007 στην κοινότητά του, το Παλμάρ, όταν έμεινε μόνος με μόλις 20 ακόμη αγρότες, αφού οι επιζήσαντες έντρομοι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και η κυβέρνηση τους άφησε στη μοίρα τους, λεία των ενόπλων, ξεχασμένους στην αέναη μιζέρια.

Ενας πρώην παραστρατιωτικός, μια πρώην αντάρτισσα και ένα θύμα των φρικαλεοτήτων της εμφύλιας σύρραξης της Κολομβίας, μαζί τους και ο ψυχολόγος Τζον Φρέντι Γκονσάλες του Κολομβιάνικου Οργανισμού Επανένταξης, συναντήθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο για πρώτη φορά και δέχτηκαν να περπατήσουν πλάι πλάι τα 820 χιλιόμετρα από τα γαλλικά Πυρηναία ώς το ισπανικό Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα, μια ιστορική διαδρομή που ακολουθούν εκατομμύρια προσκυνητές από ολόκληρο τον κόσμο ώς τον ομώνυμο Καθεδρικό όπου φέρεται να είναι ο τάφος του Αποστόλου Ιακώβου.

Προσκυνητές κι αυτοί, έχοντας βιώσει στο πετσί τους τις βαθιές ουλές που κουβαλά η Κολομβία, δέχθηκαν την πρόταση της εφημερίδας El Tiempo να μοιραστούν αυτή τη συμβολική και εξαιρετικά επίπονη διαδρομή της εξιλέωσης για να γνωριστούν, να ακούσουν, να μιλήσουν, να συν-αναλογιστούν τα πώς και τα γιατί δεκαετιών εμφύλιας σύρραξης και κυρίως να οραματιστούν μια κοινή πατρίδα και να δείξουν πως η συμφιλίωση και η ειρήνη είναι εφικτές.

Στα 26 του και εργαζόμενος πια ο Πάμπλο, 27 ετών η Γένι με δική της αγροτική επιχείρηση και δύο παιδιά και στα 54 ο Σοφονίας πάντα πιστός στο ακόμη ερειπωμένο χωριό του, περπάτησαν μαζί σχεδόν έναν μήνα δοκιμάζοντας βούληση, δυνάμεις και αντοχές σε μια αναδρομή γεμάτη πόνο, ενοχές, οργή και πένθος.

Σ' αυτήν, ο κόσμος και τα «δίκαια» καθενός συνάντησαν εκείνα των άλλων συνειδητοποιώντας πως συγχωρώντας -όχι όμως και λησμονώντας- μπορούν να προχωρήσουν μπροστά και να ζήσουν σε μια χώρα χωρίς μίσος.

Τρία πρόσωπα που ενσαρκώνουν τραγικές όψεις μιας σύρραξης, η οποία από το 1958 έως το 2012 στοίχισε τη ζωή 220.000 ανθρώπων (το 82% ήταν άμαχοι) και άφησε πίσω της 25.000 αγνοούμενους και σχεδόν 5 εκατομμύρια εκτοπισμένους, πορεύτηκαν χέρι χέρι επιβεβαιώνοντας τον θρύλο που θέλει αυτή την ιστορική διαδρομή «έναν αγώνα βάθους που τον τελειώνει όχι ο πιο δυνατός αλλά ο πιο συνετός».

Την ώρα που έστελναν ένα γράμμα στους συμπατριώτες τους μιλώντας για αυτή την εμπειρία της κοινής πορείας ως «μια τεράστια δεύτερη ευκαιρία, ένα δώρο ζωής», ο πρόεδρος της Κολομβίας Χοσέ Μανουέλ Σάντος αντάλλασσε χειραψία με τον ηγέτη των FARC Ροντρίγο Λοντόνιο, ανακοινώνοντας ότι οι διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν στην Αβάνα το 2012 ολοκληρώνονται και εντός ενός εξαμήνου θα έχει πλέον υπογραφεί η τελική συμφωνία ειρήνης. Απομένει να επικυρώσουν με την υπογραφή τους αυτή τη δεύτερη ευκαιρία.