Κάτω από το νερό...

Καθώς υποχώρησαν λίγο τα νερά από τις πλημμύρες, που για πολλοστή φορά χτύπησαν την πολιτεία της Λουιζιάνα, αρκετοί πολίτες προσπάθησαν να επιστρέψουν στα ρημαγμένα από το νερό σπίτια τους για να περισώσουν οτιδήποτε περισώζεται.

Το συγκεκριμένο ζευγάρι κωπηλατεί πάνω σ’ ένα κανό και η αντανάκλαση θυμίζει την απόλυτα αντεστραμμένη εικόνα του αμερικανικού ονείρου: για κάθε έναν που τα κατάφερε στην πιο... ελεύθερη αγορά του κόσμου υπάρχουν δεκάδες αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι που «τραβάνε κουπί» μόνοι τους απέναντι σε φυσικές και αφύσικες καταστροφές αφημένοι στην τύχη τους από ένα κράτος που θέλει να είναι όσο πιο μικρό γίνεται αφού, σύμφωνα με τους νεοφιλελεύθερους εμπνευστές του, όλα τα φροντίζει η ελεύθερη αγορά

Κασμίρ

Η κατάσταση είναι ολίγον... «γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα;».

Οι Ινδοί στρατιώτες χαμογελάνε από ευτυχία, αγκαλιάζουνε και συγχαίρουν ο ένας τον άλλο επειδή κατάφεραν να σκοτώσουν δύο άτομα που υποπτεύονταν ότι ήταν αυτονομιστές αντάρτες.

Τι διάολο, αν δεν αγαπάς τη δουλειά σου μην την κάνεις καθόλου

Τουρκία

Το ήρεμο σοκάκι της Κωνσταντινούπολης σου υπενθυμίζει ότι η χώρα είναι χωνευτήρι πολιτισμών ακραίων οικονομικών και πολιτιστικών διαφορών.

Βλέπετε, ενώ ο εργάτης σκουπίζει η αστυνομία είχε εισβάλει σε τρία δικαστήρια και σε σαράντα τέσσερις πολυεθνικές αναζητώντας συνεργάτες του Γκιουλέν

Νότια Αφρική

Ο εργάτης στα ανθρακωρυχεία Lonmin σκύβει ευλαβικά το κεφάλι του περιμένοντας να ξεκινήσει το μνημόσυνο των 34 συναδέλφων του και απεργών τους οποίους τον Αύγουστο του 2012 εκτέλεσε η αστυνομία επιχειρώντας να διαλύσει την πορεία τους και να σταματήσει την απεργία τους.

Αν σκεφτεί κανείς ότι μαύροι εργάτες σαν αυτούς κατόρθωσαν να γκρεμίσουν το Απαρτχάιντ, το καταπιεστικό καθεστώς των ακραίων φυλετικών αντιθέσεων και πέθαναν απλά και μόνο επειδή απήργησαν, εύκολα φτάνει στο συμπέρασμα ότι το καθεστώς των ταξικών αντιθέσεων -που σε πολλούς είναι γνωστό ως καπιταλισμός- είναι πιο σκληρό καρύδι από το Απαρτχάιντ

ΗΠΑ

Κοιτώντας τους πυροσβέστες που παρατηρούν ανήμποροι την πυρκαγιά που καίει για μέρες την Καλιφόρνια, κάτι μού φάνηκε παράδοξο.

Θυμήθηκα ότι κάθε καλοκαίρι οι φωτιές καίνε επί μήνες ανεξέλεγκτα εκατομμύρια εκτάρια δάσους και όμως η χώρα που έφτασε στο φεγγάρι και ακόμη παραπέρα, που θέλει να ελέγχει όλον τον πλανήτη, δεν μπόρεσε να φτιάξει ένα Πυροσβεστικό Σώμα που θα σταματούσε την τεράστια φυσική καταστροφή.

Λέτε να παίζει ρόλο που οι επενδύσεις σε μη κερδοφόρους τομείς, όπως η Πυροσβεστική, θεωρούνται απαράδεκτες για τους ακραίους δογματικούς της αγοράς;